Hai que recoñecer que non me gustan nada a "tecnofilia", nin a "colonización dixital", nin todos eses discursos de buenrollismo sobre as bondades dun mundo robotizado.
Todo isto impregnado do mundo on-line, que distancia as relacións humanas e converte a pantalla do ordenador, do tablet ou do móbil no principal axente social da nosa vida.
Un deses aspectos, que sempre me pareceron propios do sistema, eran aplicacións e filosofías que, supostamente, se vendían como éticas porque eran colaborativas e ían contra os valores do sistema capitalista. Ignoro quen puido crer algunha vez iso. Pero son millóns de persoas as que o fan. E non logro entender como non ven que, hoxe por hoxe, e desde que naceron, todo o que se vende por economía colaborativa, cando aparece o factor diñeiro polo medio, son dignas fillas do capitalismo.
Mais, descendamos aos casos que van abrollando que provocan mesmo dossiers tan ilustrativos coma o que nos ofrece a revista Alternativas económicas no seu número de novembro de 2017 (pp. 37-45). Ás veces, alégraste porque ves que alguén pon datos claros ás túas reflexións. Iso é o que acontece con este dossier: "Mi móvil, mi capital". Porque diso se trata, de capital desde unha perspectiva fondamente individualista e que lucra ás supostas empresas colaborativas.
No mundo dixital, e debido ás fendas deliberadas que ofrece o mundo do traballo na era neoliberal ou ultraliberal, certas plataformas dixitais deciden que xa non abonda con ofrecer servizos baixo demanda en sectores coma o turismo (son xa coñecidas as que ofrecen alugueiros de habitacións ou vivendas, que acabarán provocando unha segunda burbulla inmobiliaria pola especulación que caracteriza a algunas) ou o transporte (famoso o caso de Uber), senón que hai que ofrecer traballo baixo demanda.
De saída, cando vin a existencia de tal enxendros pensei nas famosas empresas de traballo temporal físicas e contra as que loitou tanto a esquerda por precarizar as condicións laborais. Entón, como é posible que por se dixital non se vexa a mesma condición perxudicial? Como é que algunhas persoas caen no click destas plataformas de intermediación laboral dixitais?
Pódese entender cando xorde a desesperación ante unha situación de desemprego prolongada. Mais, de forma ética, non podemos defender a economía mergullada que amparan estas prácticas laborais. E moito menos aceptar que actúen só coas leis do Mercado ("Laissez faire, laissez passer"), as máis crueis e que só converten en precariedade extrema o traballo: desregulación extrema, sen dereitos, a cambio de plena dispoñibilidade.
As empresas non queren regular dereitos, xa que saben que facelo implica unha seria redución de dereitos. Hai persoas que se lucran sen querer investir en seguridade social e en contratar: por iso, tratan ás persoas como (falsas) autónomas, pois o seu traballo só se exerce coa empresa en cuestión. Se non hai regulación, todo beneficia a unha empresa que actúa en competencia desleal coas empresas físicas que si fan fronte ás obrigas.
Isto afástase do que representa en si mesmo a verdadeira economía colaborativa, que xorde cando se produce un modelo de produción, de consumo que pon en contacto a dous pares que comparten bens infrautilizados.
E por iso hai que chamar a atención, pois clientes teñen, e de seguro que por comodidade -click-, por descoñecemento da realidade laboral, por ignorancia, por indiferenza, por querer aforrar uns euros, ou por motivacións aínda menos definidas. O peor é cando son as xentes de esquerda as que usan/explotan estas plataformas dixitais pensando que practican economía colaborativa.
Deliveroo emprega "riders", persoas que fan os repartos en bicicleta e xa hai un movemento de protesta para reivindicar dereitos debido ás súas condicións. Reparten comida por 4,5 euros entrega, de onde hai que descontar impostos de autónomos.
Glovo, seica española, fai reparto de todo: como di un dos traballadores, poden entregar un bolso de 1.500 euros de Louis Vuitton a cambio de 5 euros sen descontar impostos. Marketplace, do monstro Amazon -por favor, aquí solicitaría que alguén lese os libros que alertan sobre como se traballa neste monstro e sobre o perxudicial que é- paga 2 dólares as tarefas (o traballo)
Unha escravitude laboral asumida e consentida cada vez que se fai uso do servizo de Amazon e das demais plataformas. Os de Deliveroo fan entrega mesmo dun Dicionario de palabras prohibidas: turnos, salarios, horas semanais, traballo son algunhas desas palabras prohibidas. Triunfa o eufemismo e o universo asquerosamente líquido dos relativistas posmodernistas.
Estamos ante ferramentas de explotación laboral e de precarización, que favorecen a degradación dos dereitos laborais -aínda máis....e parecía difícil coa existencia das reformas laborais do PSOE e do PP...- ata facelos desaparecer no universo luminoso da pantalla dun móbil.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire