Ignora desde cando
quizais desde sempre
tanto ten xa
forma parte dela
coma un cancro incurable
nunca no berce
lle cantaran unha nana
Non
Sempre que ía a durmir
o conto do ogro
salferia de presaxios e tristura
o seu maxín
Ignora desde cando
mais sempre tivera
pesadelos co ogro
ela pedíalle que non
non máis ogros
mais nada freaba o seu gozo
por que llo contaba?
Os tempos do amor
teñen os seus contos
e non firen
doces
teñen a maxia
de envolvernos
de esperanza
Ela nunca os coñeceu
non daquela
era unha meniña no barco
á deriva
sempre que pechaba os ollos
os monstros invadían o seu ser
Ela sábeo o intúeo hoxe
anos de naufraxio e perda
son experiencia para a vida
ou quizais un inferno
Despois dos contos
foron as noites escuras
anicada detrás da cama
como única protección
o frío e o tremor
e o medo
aínda hoxe paralízase ante o recordo desa porta
os ruídos
os berros
os golpes
Si despois dos contos
foron as noites escuras
Co tempo a meniña medrou
e medraron os medos e as fobias
esculpiron a súa forma de entender
o mundo
os xogos fuxian das súas mans
ninguén amaba as rarezas
e menos uns ollos tan tristes
As noites escuras seguían
co seu calendario de aparicións
sempre o mesmo día
sempre á mesma hora
nada impedía que se sucedesen
os ruídos
os berros
os golpes
terrible liturxia
ela pechaba os ollos e só laiaba
para que o ogro marchase
A porta seguía sempre pechada
ela pensaba que era imposible abrila
mentres o ogro do conto aparecese
nas noites escuras
Ela seguiu medrando
aínda meniña
os medos xa convivían coas ganas de vivir
sen saber moi ben como
sabía que o seu destino era fuxir
As noites escuras eran menos
mais iguais de crueis
agora xa distinguía os insultos
as recriminacións
xa sabía o son e a cor da carne fustrigada
e o sabor das bágoas
E non tardou
na última noite escura ela
deixou o medo anicado nas formas do pasado
e co móbil na man abriu a porta
adentrouse na cova
e vendo ao ogro devorar a súa mamá
chamou ao 016
entre bágoas acertou a dicir
"O ogro é papá"
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire