Aínda manteño o costume de ler algunha prensa os sábados co café da mañá. E fágoo sen a esperanza que poñía hai vinte ou trinta anos. Non obstante, sempre hai novas que me alteran por algunha razón.
A de hoxe, que lin en El País, non ten tanto que ver co contido da nova, que se fundamenta nos empíricos datos da Enquisa de Poboación Activa sobre salarios (brutos) no Estado español. O cabreo ten que ver co titular: "La clase media pierde salario pese a la recuperación".
Por dúas razóns: a primeira, que ignoro a que lle chama recuperación o autor do titular, cando se ve que estamos instalados na desigualdade estrutural, que axiganta a fenda de desigualdade salarial entre os deciles superiores (un decil = 1,4 millóns de persoas) e os inferiores e que converte aos menos favorecidos en cada vez máis pobres e con menos poder adquisitivo. Non existe recuperación, produciuse unha restruturación que beneficiou ás tecno-oligarquías que nos malgobernan. Unha restruturación que se fundamenta na incorporación de persoas ao mundo laboral cobrando menos ca os que están, tal como rexistra a propia EPA. Unha restruturación que se fundamenta no adelgazamento progresivo do salario e poder adquisitivo dos que menos teñen.
Os deciles inferiores demostran como están as cousas para as persoas asalariadas:
no decil inferior (1,4 Millóns de persoas), 420,05 € + 23,35% de perda de poder adquisitivo
no seguinte (1,4 Millóns de persoas), 828,96 € + 10,42% de perda de poder adquisitivo
no terceiro decil (1,4 Millóns de persoas), 1.102,14 € + 5,21% de perda de poder adquisitivo
Con estes mimbres, como se pode falar de recuperación? É mesmo indecente, xa que eses deciles nunca melloraron, todo o contrario, notaron unha constante e permanente degradación das súas condicións.
Deixo de lado xa a cuestión da existencia ou non de clase media, unha etiqueta conceptual de uso narcotizante, mais de existencia social dubidosa: ou ben superamos os atrancos con facilidade, ou facémolo con dificultade. E os menos favorecidos...non os superan. O capitalismo, como ben dixo Picketti, vive grazas á desigualdade.
Sei que é aburrido ter que ler que con estes datos é inentendible que o pobo insista en dar o seu apoio a quen provocou e instalou de por vida estas condicións, mais penso que iso é incuestionable, a non ser que todas as persoas que apoiaron á dereita sexan as afortunadas instaladas nos deciles superiores. Menos entendible que o PSOE opte por apoiar esa dereita, que só agarda benevolencia para executar os novos recortes que lle esixe Bruxelas e que só suporán recortes en cadea que chegarán, de novo, ao peto das persoas menos favorecidas.
Mais, moito me temo que vivimos un terrible paradoxo, tal como aconteceu con Donald Trump e que os apoios de un e outro bando, tanto na esquerda como na dereita...a priori...non coinciden co espectro que, de forma tradicional, alimentaba as urnas. Así se pode entender o éxito de Le Pen en Francia en periferies de migrantes ou en localidades degradadas depois da perda de industrias. E, claro está, cando falo de esquerda, non falo nin de Hillary Clinton, nin do PSOE. Falo dos demais...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire