Hai
feitos curiosos nas miñas lecturas e un deles é ver nos feitos que
se contan doutros autores ou pensadores aspectos que semellan
describirme. E iso pásame coa vida dese extraordinario persoeiro que foi Walter
Benjamin, que se matou cando soubo que o deportarían desde Portbou
aos brazos dos nazis na noite do 26 de setembro de 1940, cando tiña
a miña idade (case), 48 anos. A desesperación fixo que as 31
pastillas de morfina se convertesen no seu pasaporte cara ao alén.
Mais, non é o feito de que tivese eu case a súa idade...non...senón a súa
forma de ser, á que quizais me gustaría achegar mesmo aceptando o risco de queimarme.
En
primeiro lugar, polo seu saber enciclopédico. Recoñezo que leo de todo
e que non hai rama do saber que me sexa incómoda ou descoñecida, se ben, claro
está, mergúllome nas ciencias que sinto máis próximas á miña
forma de ser e sentir.
Acostumado
a pasar o tempo lendo ou en accións relacionadas coa cultura,
Benjamin era incapaz de enfrontarse á cotidianeidade da existencia,
ao prosaismo da vida, Hannah Arendt, a súa amiga, dicía del que
"morreu por ser extraño ao mundo e por non saber como se prende
o lume, como se abre unha fiestra"...Hai niso algo de min...a vida cotiá prodúceme tamén unha especie de cortocircuito desde pequeno...Diríamos, segundo as memorias existentes, que non "illacionista".
Estas
razóns atopeinas nun libro suxestivo, que se le nun par de voltas.
Trátase dun ensaio de Giorgio Von Straten, Historia de los libros
perdidos (Pasado & Presente, 2016). Non pensedes que é unha
viaxe ao redor dos tempos, non. A historia cínguese a 8 libros dos
que se soubo a súa existencia dalgunha forma, mais dos que, hoxe,
aínda, non se ten constancia física: "los libros perdidos son
aquellos que existieron y ya no existen". Como di o autor os
motivos da perda son variados, propios ao autor en ocasións, alleos
noutras moitas.
Os
oito libros perdidos dos que rastrexa a súa orixe, a súa
existencia Von Straten pertencen a Romano Bilenchi, George Byron,
Ernest Hemingway, Bruno Schulz, Nikolái Gógol, Malcolm Lowry,
Walter Benjamin, Sylvia Plath.
Enterámonos
das circunstancias que permiten saber da súa existencia, de
anécdotas que dan forma á vida do autor ou autora. Hai que
recoñecer que o autor sabe conxugar o dato erudito co carácter
divulgativo que a obra ten, algo que non sempre se consegue.
Nalgunha das historias, coma é o caso de Il Viale, da
autoría de Romano Bilenchi, intervén a propia relación do autor con Romano, xa que eran amigos. Adquire así unha especial emoción a perda do manuscrito destruído, segundo semella, por Maria
Ferrara, viúva do escritor. E iso que era unha proba de que entre
1941 e 1972, Romano non tivera crise de creación e que estaba
escribindo unha novela (con data de 1956-1957). Recomendo a lectura
das circunstancias que envolven a destrución de Il Viale.
Feito este que aplico en xeral ás oito historias.
Mais non deixa de ser curioso como as memorias
de Byron foron sometidas á perda por un cónclave de (supostos)
amigos do autor, asustados ante as implicacións das declaracións
dun autor polémico en vida.
Outra das historias que nos pode
emocionar a de Bruno Schulz, un dos grandes escritores polacos, que
coñeceu a morte no campo de concentración de Drohobycz e do que se
perdeu a novela El Mesías e
sobre a cal existe toda unha recompilación de elementos que
converten en lenda a memoria ou a realidade da súa existencia.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire