Non.
Non é negarse ás evidencias. Sei que o tempo vén para levarse,
cando lle deixamos, os desexos máis ancorados no noso ser. Mais pode
que debamos surfear, ou evitar as ondas máis duras, cando tratemos
de enfrontarnos á tarefa de educar, día a día, adolescentes de
entre 11 e 18 anos.
Non
soporto a idea do edulcoramento da vida. Tampouco a de que o docente
traslade o seu propio pesimismo. Trátase de procurar un delicado
equilibro para emancipar, para achegar os datos pertinentes que
faculten para que pensen por si e edifiquen a súa propia visión do
mundo. E ningunha desas visións, por suposto, pode/debe ser
coincidente coa do docente. De que serviría iso? Que tipo de
vanidade sería satisfeita? Onde repousaría a reciprocidade do
enriquecemento existencial?
Cada
día que me ergo ás 07h20 rearmo a miña vontade para ensinar, mais
tamén educar. Calquera aspecto que se ensine pode servir, ben
dimensionado, para educar. Por exemplo, a lingua francesa. Non se
trata só de contidos e outros conceptos que introduciu agora a
inefable LOMCE: competencias, estándares, etc....termos que
deshumanizan e nos trasladan ao eido da empresa. A lingua alumea unha
cultura e elos relacionais que cómpre explicitar.
Non
pensemos, por favor, que non saben o que desexan. Pode ser que ese
desexo sexa prematuro, que sexa mesmo aloucado, mais...que sexan eles
e elas as que se dean conta co progreso das súas vidas. Rexeitemos a
etiqueta de "fracaso". Nada máis esterilizante para o
ensino e a educación.
Cada
día que me ergo ás 07h20 e entro en aulas de entre 20 e 32 alumnos
e alumnas sei que teño que ofrecer o mellor de min mesmo como
profesional do ensino a estes adolescentes. Non caben renuncias nin
claudicacións. Non teñen a culpa dos nosos males como sistema e
como sociedade. Eles poden, no mellor dos casos, solucionalos. Cando
menos non nos privemos desa posibilidade futura.
Catro
anos despois de estar nun CPI, os mesmos que supuxeron o meu paso
polo Parlamento de Galicia -outro servizo público-, aínda aniñan
en min as pervivencias esenciais do que entendo eu por emancipar
educando. E iso é un servizo á sociedade que considero
marabilloso
P.D. Reproduzo unha imaxe de Freire, mais podería facelo tamén dun recente libro de Morin, onde educar é a esencia para vivir.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire