AFORISMOS (V)

Unha semana máis e aquí estou, ante a miña cita cos aforismos, eses pequenos textos que procuran abrazar un mundo de emocións. 

Perdido entre "non sei" e "dame igual"

Esta semana tivo momentos de intensidade interior e, se ben a unha amiga dóelle ler momentos negativos, prefiro ser sincero conmigo mesmo e coas persoas que deciden ler -e nese sentido agradezo as 200 persoas que se animan a facelo, fai que non me sinta só neste compartir emocións. 

Son tempos, certo é, de exaltación da positividade, mais eu sempre opto por verter tamén negatividade, pois, como dicía Adorno, na beleza hai dor, hai un desgarro, un desmembramento, porque na beleza ten que existir unha certa dose de segredo. Se non nos convulsionamos, se non sentimos unha emoción intensa ante a beleza...non queda nada...só unha existencia líquida, que banaliza todo. 

Nesta semana -sóubose o xoves 6- morreu un poeta mozo pontevedrés, de 31 anos, Francisco Cortegoso e coa dor empática que experimentei deixarei unha creación-collage miña cos seus textos coma homenaxe. E regalarei, ademais, o epitafio que figura no sartego do gran filósofo Kant, que resume moi ben cara a onde me dirixo. 

Esta semana foi unha semana de sensación amarga de soidade interior. Por iso, como digo, penso que existe en min un fondo escuro, o inferno de Dante, onde repousa a fonda depresión. Xa comezo a pensar de verdade que a cuestión dos 50 anos...aínda que me queden 2 anos e uns meses...algo ten que ver, amais dos fustrigazos que recibín de quen non pensaba recibilos. E existe tamén unha capa superficial da depresión que é a que exerce de menciñeira...procurando rescatar do día a día pequenos praceres (por exemplo, andar en bici; conversar co amigo Moncho; ou pensar no cumpreanos dunha amiga; e tomar un Petroni lendo; o xantar do martes co amigo Pablo; ou o convite que me realizan para o martes 11 en Sigüeiro e contar a miña experiencia no Sahara ocupado; ou a inauguración da tenda de bici O'Rey, en Compostela, co amigo Vicente....).

Domingo 2 de outubro de 2016

Preciso da capacidade de 'abraio' ante a expresión da natureza e sentir a dor coa que re-crea os elos coa miña humanidade.

Luns 3 de outubro de 2016

Confianza: saber que pechas os ollos ante o baleiro e esas mans van guiar os teus pasos a lugar seguro.

Martes 4 de outubro de 2016

A política xoga a ser cidadá, a cidadanía a ser clase política e ninguén se detén a reflexionar sobre as regras dun xogo ideado por persoas que deixan xogar a quen asume as normas.

Mércores 5 de outubro de 2016

Hai diferenza entre perder e renunciar. Asumo a perda como algo inevitable, sobre todo se non está nas miñas mans impedilo. Non asumo a renuncia, pois implica o abandono de todo camiño, de todo horizonte. 

Xoves 6 de outubro de 2016

"do lugar a onde regresa a dor 

o espazo onde nós somos a nós:

a cereixa prometíase na túa pel"

(de tres poemas de Suicidas, de Francisco Cortegoso)

Venres 7 de outubro de 2016

A violencia só sabe de violencias e cando unha muller morre asasinada por un "namorado", cando unha nena é demoucada da súa propia dignidade por unha masa...perdemos a propia esencia da humanidade.

Sábado 8 de outubro de 2016

Non son como Pessoa, que se sinte expulsado do que foi. O vivido, por negativo que sexa nos forma. E cando amamos, sequera de forma desmesurada, "même trop, même mal", que diría Jacques Brel, amamos. E iso é o importante. 

Domingo 9 de outubro de 2016

Ter conciencia da miña finitude é saber recoller os avisos que o espello da mañá aloxa na faciana e nas fendas do meu ser para que me estremeza

Regalo: sentenza-epitafio de Kant:

"Dúas cousas enchen o ánimo de admiración e respecto, sempre novos e crecentes canto máis reiterada e con persistencia se ocupa delas a reflexión: o ceo estrelado que está sobre min e a lei moral que hai en min"