Cando percorro os sendeiros do rural
á procura da idea rebelde de Thoreau
sempre bato con momentos-espiña
que furan e furan a miña conciencia
ata estourar baixo forma de verso
o único pincel que sei erguer
sen derrotar a beleza do posible
Sucedeu no paso da montaña
de Ancares a Triacastela
nun pobo magnificado pola natureza
tan salvaxe que domesticou ao ser
que de humano perdéuno todo
De nome descoñecido
un sinal alumeaba baixo agosto
o repouso preciso
"Benvidos ao Xardín das Delicias"
Reparei nos aínda novos bancos de madeira
e nuns xogos para nenos e nenas
desgastados polo inverno audaz
Sentei co desexo de que a auga
fose de manantío e non cesase
de agarimar os meus beizos
como se fose ela a miña 'dona e senhor'
a que me bicase
Absorto escoitei un ruído
que fuxía do silencio
un ancián coa boina xirada
laiaba a súa condición
Achegueime e falei con el
e souben das promesas que veñen
coa política das eleccións e que marchan
coa realidade dos seus feitos
O Xardín das Delicias fíxose
nun arranque de falsa bondade
mentres nos ollabamos curiosos
unha lixeira brisa xiraba o columpio
e imaxinei o absurdo desa promesa
que xoga coa agonía do noso rural
O Xardín das Delicias fíxose
cando pechara a escola
o ancián sabio nas súas palabras
denunciara que aquilo era matar o pobo
Abre un parque e pecha unha escola
os paradoxos non saben de mentiras
sempre se impón a crúa realidade
e as familias que se mobilizaran
marcharon
unha a unha
á procura dunha escola
tras perder o médico
O deserto non é amarelo nesta parte do mundo
é dun verde tan intenso que doe
que non rebulden coa súa inxénua felicidade
no Xardín das Delicias os nenos e nenas
O ancián asumía que o deserto
é a triste lembranza da neta
na pel da súa cansa man
e as enrugas son o pasaporte inclemente
que conduce á morte agardada xa
a tristura bebía dos ollos do ancián
e quizais fosen bágoas
as que se despediron de min
cando montei na bici
e me afastei
do Xardín das Delicias
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire