Paseando entre a néboa
sentindo a súa doce auga
agarimar a faciana da noite
esváense pouco a pouco
con ela todos os malos presaxios
E respiro o maxestuoso silencio
que bebe todos os meus ecos namorados
e xa non escoito esas escuras voces
que me asaltan
e que bulen
por verme espido
Si respiro este silencio de auga
vive cheo de amores
que saúdan de verde a luz
e expulsan os ruídos intolerantes
Camiño lento pausado abrindo
a ialma para liberar as costuras das torturas
da noite
e presinto como é acollida no seu refuxio
Si por moito que veñan ruídos e fúnebres laios
e me queiran
desfigurado
espido
coma naúfrago
respiro lento pausado seguro
A poesía envolve entón de luz
as últimas pingas de néboa
e vexo ao remate do paseo
un horizonte de fadas namoradas
que tecen nas nosas mans o enfeitizo
dun ollo que se volve bico
dun sorriso que se volve conxuro
Lonxe dos ruídos
o silencio compartido
bebe da fonte da vida
con sede de eternidade
vólvese sortilexio
amor por vivir
sentindo a súa doce auga
agarimar a faciana da noite
esváense pouco a pouco
con ela todos os malos presaxios
E respiro o maxestuoso silencio
que bebe todos os meus ecos namorados
e xa non escoito esas escuras voces
que me asaltan
e que bulen
por verme espido
Si respiro este silencio de auga
vive cheo de amores
que saúdan de verde a luz
e expulsan os ruídos intolerantes
Camiño lento pausado abrindo
a ialma para liberar as costuras das torturas
da noite
e presinto como é acollida no seu refuxio
Si por moito que veñan ruídos e fúnebres laios
e me queiran
desfigurado
espido
coma naúfrago
respiro lento pausado seguro
A poesía envolve entón de luz
as últimas pingas de néboa
e vexo ao remate do paseo
un horizonte de fadas namoradas
que tecen nas nosas mans o enfeitizo
dun ollo que se volve bico
dun sorriso que se volve conxuro
Lonxe dos ruídos
o silencio compartido
bebe da fonte da vida
con sede de eternidade
vólvese sortilexio
amor por vivir
O RÍO PEGO EN BRIÓN |
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire