[inda que o escribín o xoves, en canto me enterei do falecemento de Antonio Vigil, e que é un texto que xa se coñece, pois foi replicado no facebook de esquerda unida da coruña, deixo aquí o texto que lle mandei en realidade a a Alina, a súa compañeira, á súa filla Berta e ao seu fillo Víctor]
O
camarada Antonio Vigil deixounos hoxe, cando comeza o outono e caen
as follas, como folerpas, das árbores cansas. Todo o contrario da
velocidade que lucía cando pilotaba esas motos en branco e negro.
Gustaríame ter coñecido a Antonio Vigil hai moitos anos. Mais os
tempos e as distancias da vida, ás veces, impoñen estas tiranías.
Comecei a frecuentalo, nos últimos anos, os coincidentes co remate
dunha lexislatura aciaga para a clase traballadora, esa da que se
preocupaba tanto Antonio.
Mais
si tiven a fortuna, grazas ao camarada Pablo González Novoa e a
Irene Tomé Urresti, de participar nunha conversa con Nicanor Acosta.
E aprendín moito deles. Con ledicia e admiración escoitei como
tinguían de orgullo comunista as anécdotas que prenderon na súa
firme e constante resistencia á ditadura, a esa longa noite de pedra
que tanto danos nos fixo. E Antonio exercía, por momentos, de
auténtico Góngora, achegando co seu verbo improvisado sarcasmo,
ironía e sobre todo moito humor.
Cando
ía a Coruña a algún acto de denuncia, de reivindicación, a
algunha manifestación sempre vin a Antonio participar de forma
xenerosa nos mesmos, xunto con outros camaradas como Abades, María
Elena, Serafín, Alicia, Fernando, Vilariño, e tantos outros e
outras, e iso que nos últimos tempos xa se queixaba de que non podía
camiñar tanto como era o seu desexo. Mais sempre o facía cun
sorriso inesquecible, apurando un pitillo e quizais unha caña. Así
era Antonio.
A
terra da utopía comunista queda coa semente achegada polo noso
Antonio Vigil. Queda en todos e todas nós a súa memoria e o seu
compromiso cos valores da República, a solidariedade e a
fraternidade. Sinto a súa perda. O meu agarimo e aperta fraterna
para a súa compañeira Alina, a súa filla Berta e o seu fillo
Víctor.
Xabier
Ron
22/setembro/2016
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire