Crepusculares
as miñas mans ondean
no xogo do horizonte
perdéndose no desexo
e agarimando a delicada luz
do seu rostro
sempre
imposible
debuxado mesmo con medo
polos deuses no espello das mañás
Converso coa ollada
diálogos espaciados
diálogos pausados
e en cada silencio que imaxino
recupéroa co laio
do que foi
fuxida e baleiro
Dúas sombras
veñen ao lonxe anunciando
os cantos agudos da choiva
que destrúa este lume
que mata
que devora
que roe
Auga clara
para limpar as areas
aínda quentes desta paixón
que xa é cinza
porque é amor
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire