CANDO AS ÁRBORES DO INVERNO TECEN O VERSO

A idea non é orixinal. Mais despois dunhas horas de traballo, en concreto desde as 17h15, de forma ininterrumpida, e por unha boa causa, preciso, antes de poñerme coa idea de descansar e durmir un pouco -xa digo así, para que a noite sexa benevolente e non me sacuda a imaxinación dos pesadelos e dos insomnio máis aló das 6 horas que me deixa durmir normalmente.  Dicía que non é orixinal a idea das árbores que tecen versos...e xurdiume relendo a Sylvia Plath, Arbres d'hiver (précédé de la traversée), edición bilingüe en francés. Así asulago a miña nostalxia de lingua e cultura francesa. 

E fágoo tamén despois da sensación paradoxal, que experimentei onte no xantar solidario de SOGAPS, no Hotel Scala de Padrón. Acudín acompañado da xornalista Irene Tomé Urresti, que formou parte da delegación que o Intergupo do Parlamento de Galicia "Paz co Sahara"  conformou coa misión -frustrata pola ditadura marroquí- de entrar nos territorios ocupados do Sahara Occidental e informar da situación de violación de dereitos humanos que sofre o pobo saharaui . Tamén estivo o coordinador local de EU Coruña, Pablo Novoa, que reviste unha especial capacidade para mesturar a análise e a reflexión xunto con ideas relevantes para poder comunicalas conforme aos tempos da actualidade dixital. 

E digo paradoxal porque todo anunciaba fin de ciclo: os agradecementos, os recoñecementos públicos, a sensación de incertidume para todos os representantes do Parlamento Galego que alí estabamos. 

Fin de ciclo que era enfatizado co anuncio dun novo partido instrumental que xa converte a AGE en doce pasado cinzento. Aí é onde quixera ver unha especie de árbore de inverno, que queda petrificado co frío e coa neve, mais que reverdece na primavera. Ignoro se reverdecerei eu, ou terei que retornar á miña tarefa de docente de ensino secundario. Ou...quizais... emprender unha longa viaxe en bici para recoñecerme nas árbores dos camiños e deixar pequenos anacos de ialma nese transitar. 

Imaxino nese camiño que me atopo coas paisaxes descritas por Sylvia: 

"The cliffs are edged with trefoils, stars and bells

such as fingers might embroider, close to death, 

almost too small for the mists to bother with.

The mists are part of the ancient paraphernalia-

Souls, rolled in the doom-noise of the sea.

They bruise the rocks out of  existence, then resurrect

them.

They go up without hope, like sighs."

(tradución ao galego un tanto libre)

"Os acantilados tecidos nos bordes con trevos, estrelas e campanillas

tal como os dedos poden bordalas, coa chegada da morte,

case demasiado pequenos para que as néboas se preocupen.

As néboas forman parte do antigo trebello-

Almas envoltas no ruxido fúnebre do mar.

Elas golpean as rochas, fannas desaparecer e resucitar

E érguense sen esperanza, coma laios"        

 

Gústame a forma que tiña Sylvia de debuxar a natureza, de impregnarlle unha emoción intensa. Ao pechar os ollos imaxínome coa bici, deambulando preto do baleiro, aí onde deixaría un berro de impotencia por non poder soldar ao meu destino a quen amo e dedicarlle ao deus Neptuno a miña indiferenza no salto....

Mais, como é imaxinación, teño o poder de sobrevoar a furia do mar e tecer versos no ronsel dese barco namorado das ondas. 

Si...agora podo descansar e soñar...