dimanche 27 janvier 2013

ENTRE DÚAS LECTURAS, ENTRES DÚAS OPCIÓNS: OU A REVOLUCIÓN OU O NAUFRAXIO

Desde sempre practico a lectura paralela, cruzada, ou como se lle queira chamar ao feito de non poder dedicarlle toda a atención de lectura a un único libro. Sempre digo que é pola miña condición de "aspergeriano" non diagnosticado, xa que son incapaz de non ler tres ou catro libros ao mesmo tempo. Quizais por necesidade de conter a dispersión analítica. Ou para calmar a miña inquedanza permanente de curiosidade empírica.

Neste fin de semana estes catro libros son:

1) Mortalidad, de Christopher Hitchens, un libro incrible onde o autor relata, cunha entereza atea impresionante os seus últimos meses de vida desde que lle diagnosticaran cancro de esófago.

2) Sobre la educación en un mundo líquido, de Zigmunt Bauman, que a través dunha conversa con Ricardo Mazzeo traslada a súa visión sobre a educación.

3) La revolución de los vikingos. La victoria de los ciudadanos, de Elvira Méndez Pinedo, que, desde a súa privilexiada posición de vivir os acontecementos de forma directa, conta como se padeceu a crise-estafa en Islandia e como a cidadanía lle foi poñendo remedio.

4) España, destino Tercer Mundo. Endeudados, sin fábricas, sin empleos y atrapados por el corralito, de Ramón Muñoz, que conta o escenario -para algúns apocalíptico, para outros realmente posible- ao que imos en España debido ás malas e interesadas decisións da oligarquía política -e ao errado voto da cidadanía, todo hai que dicilo- e financeira.

Os dous últimos son ben interesantes por establecer os camiños diverxentes para atacar esta estafa.

O de Elvira achega as claves de por onde cómpre camiñarmos para empoderarnos como pobo. Para recuperarmos a soberanía. Establecer un novo proceso constituínte e impedir que o mercado domine as nosas vidas. O de Ramón introdúcenos niso que ninguén di que chegará como é un corralito que atrapará de forma masiva aos aforros da clase traballadora (se ben, para algúns xa chegou, pois as preferentes son un corralito inmisericorde). Recollendo palabras do libro: "éste es un libro en el que se augura un futuro triste y carente de escapatoria alguna. Por eso, su lectura no se recomiendo a optimistas impenitentes ni a votantes de partidos mayoritarios deseosos de escuchar que "todo se arreglará". Si acaso va dirigido a un tipo de lector inquieto, harto de leer las mismas mentiras que le han estado contando los medios de comunicación desde que comenzó la crisis".

O lector, a lectora será quen deba achegarse a estes libros e ver que camiño paga a pena percorrer: se o da revolución cidadá, indo de fronte e coas armas da desobediencia civil, pero de verdade e sen parar, sen repouso, para desarmar aos poderosos, ou se o da imposibilidade de escapar do naufraxio debido á imposibilidade de dita revolución.



lundi 21 janvier 2013

A DANZA NA MEMORIA


A DANZA NA MEMORIA


Sensación de abafo
o mercado en hora masa
as rúas ateigadas
e non obstante            aquí
no corredor da residencia
mesturas de fríos

De novo            vixía dos outros tempos
observo o encadeamento das accións
a secuencia dos tremores
a permanente anguria dos familiares

De novo            aí os vexo
el sempre vén
nunca falla
día tras día

Ela vive aquí ou quizais non
só está de paso            atrapada
El xa non podía cuidala
demasiada tensión
a perda das respostas
era demasiado premante

                       
De súpeto            de fóra
unha melodía devólvenos
a sexta sinfonía de Tchaikovski

E ela emerxeu
o corredor de encontros
fíxose pista
unha volta            e outra volta
e o seu rostro rexuvenecía
un vó de man
un paxaro pousándose no niño
e o seu corpo esquecía o tempo

Outro tendu            e agora un jetté
os demais ollaban marabillados
a maxia dos movementos
armonía dun mundo que se esvae

Elegante            ensínanos a traxedia
os sentimentos encadeados a unha fatalidade


A melodía cesou
El recolléuna            desvanecida            exhausta
os demais aplaudiron

Ela ignoraba as razóns
aquilo era ela
a danza na memoria
non sabía máis

samedi 19 janvier 2013

CONSIGNANDO SILENCIOS ANTIDEMOCRÁTICOS

Podería ser unha pregunta. Refírome ao título deste comentario que será forzosamente breve porque até me produce unha especie de noxo mesturado con aldraxe falar deste tema.

Admito que somos, AGE, unha forza indesexable. Para o PP, máis tamén para as outras dúas forzas, como se estivesemos trastornando non se sabe moi ben que situación natural.

Desde o principio, experimentei esa sensación de torpedeo, de obstaculización. Onde debera dicirse pluralidade, apareceron redución de iniciativas e de minutos. Queren un parlamentarismo reducido a unha rutina que mata e queren transmitir que non serve para nada (así terían doada a xustificación da amputación de deputados).

Repito. Unha mestura de noxo e aldraxe. E insisto. Podo entender que os da oposición nos vexan con xenreira.

Pero non podo xustificar. Menos en democracia. Menos nos medios de comunicación...o silencio deliberado. A censura deliberada.

Pode ser que esaxere? Si?

Onte tivo lugar, ás 11h30, na sala azul do Parlamento a rolda de prensa de AGE para presentar as emendas á totalidade, de devolución coa presenza de todos os deputados e deputadas de AGE, agás eu, que non podía estar presente.

Hoxe procurei atender aos medios. E que me atopo sobre a rolda de prensa da TERCEIRA FORZA POLÍTICA DE GALICIA saida das urnas o 21 de outubro?

Mirei a través do motor de búsqueda de google. Mirei nalgún dos medios dixitais. Ollei algún dos medios en papel -xa escasos- de alcance nacional.

Agás un medio visible na zona sur. Rien de rien.

Esquecemento? Curioso. Porque os xornalistas recolleron fotos, comentarios, e recibiron as emendas. Decisións editoriais? 

Insisto. Por respecto a máis de 200.000 persoas que optaron por AGE. Por respecto á Democracia, á Pluralidade Informativa. Isto non se entende, a menos que pensemos que estamos nun estado criptofascista, que impón a censura de maneiras pouco visibles para a maioría social.


O resultado é que hoxe as xentes de Galicia, sobre todo as que non acceden a internet, e consultan o que sae na prensa escrita, ignoran en que consisten as nosas propostas porque alguén así o decidiu.

jeudi 17 janvier 2013

INTERVENCIÓN NA COMPARECENCIA DO CONSELLO DE CULTURA GALEGA


CULTURA E BARBARIE
derrubemos as torres

Quixera, antes de máis, saúdar ao presidente do Consello da Cultura Galega, así como aos membros do seu equipo de traballo. E en nome de Alternativa Galega de Esquerda destacar a presentación das liñas de traballo executadas e o bosquexo do que se proxecta realizar para este escurecido ano 2013.

Ao longo das diversas comparecencias de conselleiros e conselleiras, que se están sucedendo desde a semana pasada, tivemos o infortunio de escoitar fabulacións, mentiras e falsidades en relación ao poder marabilloso que teñen os orzamentos do ano 2013: que con menos, se pode facer máis, que con menos recursos se acada máis reparto e maior beneficio social.

Este discurso agocha unha política sinxelamente destrutiva. Erosiona cada vez con máis forza as posibilidades da sociedade galega en poder acceder á cultura. Porque non esquezamos que as institucións públicas, todas aquelas que, en liñas xerais, reciben axudas públicas, teñen a función de re-distribuír a riqueza. Neste caso, o ben común que é a cultura.

E como se pode facer isto, como pode ter rango de realidade o dereito á cultura cando, desde que comezou a gobernar o PP os orzamentos dedicados á cultura só coñeceron amputacións sucesivas (lembremos, de 79 millóns no 2012 a 61 millóns o orzamento de cultura; e baixada do 5,5 % do Consello da Cultura Galega que se suma aos acusados recortes de anos anteriores).

Hai que dicilo. Máis aló da grandilocuencia dos números, das porcentaxes e das cantidades que, en boca do poder, son unha operación de distracción que perfora a capacidade de atención e impide a reflexión esencial, queda a realidade da estratexia, da ideoloxía destrutiva que é a que conduce a existencia destes números.

Esa ideoloxía capitalista, ultraliberal, busca o "baleirado" cultural. A destrución do que é a cultura...en tanto que expresión creativa dun pobo dono de si. Da cultura como empoderamento da sociedade. Da Cultura como latexo que percorre as rúas das distintas vilas e alumea experiencias que doutro xeito son inaccesibles.

Para a dereita a cultura non é investimento. É un produto mercantilizado que debe competir e ofrecer rendibilidade económica. Por iso, hoxe, a cultura fenece baixo o golpe das súas gadoupas. O goberno da Xunta esquece, porque non ten ese tipo de memoria, que a cultura posúe unha enorme rendibilidade social.

A barbarie á que nos queren levar é froito dunha única e exclusiva teima: contentar a Don Mercado (así podemos entender que despois da vida pública certa caste política remate os seus días no cemiterio dos asesores en empresas privadas) e a súa Dona, chamada Déficit, que vé como os seus adoradores lle entregan neste ano 2013 máis de 1.110 millóns. E falamos dunha débeda en boa medida ilexítima, que socializa a estafa e provoca a degradación dos servizos públicos e fai que a cultura quede reducida a unha mínima expresión de supervivencia debido ao voluntarismo militante dos seus axentes sociais.

Pero, o PP teima en dicir que todo vai ben. Acaso alguén pode esquecer as palabras de Feijóo, de que estamos nunha Galicia solvente e saneada? Entón, por que os axentes sociais que dinamizan a cultura se queixan con amargura do incumprimento de promesas, da inacción do departamento de cultura? Por que pequenas compañías teatrais se ven na obriga de pechar? Por que os cineclubes malviven e pechan? Por que cáseque todas as voces autorizadas falen de "precariedade", "inestabilidade", "debilidade" ou "escaseza"? Que se seguimos así, asistiremos ao enterro das artes escénicas en Galicia?

A cultura de base, a cultura en xeral languidece e vese na obriga de facer exercicios malabares para cadrar menos recursos coas funcións que teñen asignadas e que desexan manter. Isto tamén acontece, segundo se desprende da traxectoria destes últimos anos, co Consello da Cultura Galega.

Non se pode, e menos nestes tempos de crise-estafa, renunciar ao papel de axente redistributivo. Non podemos aceptar, polo tanto, máis rebaixas, máis recortes. Dicir hoxe non a unha liña cultural significa perdela seguramente para sempre.

E iso é o que pode pasar. Na comparecencia que tivo o sr. Villares o ano pasado xa avisaba da dificultade de poder manter actividades, desenvolver o traballo e manter a velocidade de cruceiro. Se consideramos que este ano a cousa segue baixando, pois temos máis do mesmo.

E non obstante, o Consello da Cultura Galega procura responder aos obxectivos que se propón ano a ano. Un dos proxectos anunciados na súa comparecencia do 2012 era facer do Consello un lugar de debate. E abofé que o acadan, xa que un dos informes, aínda sometido a debate, sobre a situación e perspectivas das artes escénicas, ofrece datos que a Xunta debera ter en conta (se realmente lle preocupa a Cultura).

Nun contexto que nunca foi moi proclive para o desenvolvemento do tecido cultural galego, hoxe os axentes sociais alertan de que a precariedade, coa carga negativa que este termo confire a calquera tarefa, se apodera do exercicio profesional, das políticas de creación e de difusión.

Até 14 situacións de carácter negativo sacuden hoxe as artes escénicas galegas e vounas enumerar de xeito rápido xa que son, en certo modo, as que definen á situación xeral da cultura (e non só da cultura) no noso país: o curtopracismo; a precariedade laboral; carencias graves nas estratexias de creación, difusión, comunicación e promoción; ausencia de política cultural; escasa democratización cultural; mercantilización; escasa normalización da educación artística; o abandono do carácter comunitario; a escasa dignificación por parte das administracións públicas, o cal se entende visto o seu desexo de "desentenderse" da cultura e de avanzar nos procesos de desmantelamento do carácter público, comunitario e local dos espazos de creación-difusión.

Somos sabedores das queixas do sector cultural do noso país. As queixas, as críticas, mesmo a indignación, chega desde todos os sectores. Aínda nos preguntamos -e de aí que o teñamos que denunciar- por que a Consellería de Cultura eliminou experiencias tan importantes como Camiños de Cultura. Un circuito cultural que garantía que a maior parte dos concellos pequenos e, principalmente, do rural galego tivesen acceso a unha determinada programación cultural (teatro, música, maxia etc.). Circuito que, ademais, permite ás compañías teatrais de pequeno formato, teatro de rúa e circo, maxia, non só achegar a súa creación artística a pequenas localidades (moitas do interior de Lugo e Ourense), senón sobrevivir na selva devoradora que o capitalismo salvaxe da dereita nos quere impoñer como único hábitat.

Por iso, temos que derrubar as torres onde queren recluír á cultura os adoradores de Don Mercado e Dona Déficit. Quedar nesas torres será axudar ao PP no seu simulacro: isto é, gobernar a cultura galega sen crer nela.

Reiteramos desde Alternativa Galega de Esquerda que a cultura é un ben común. E esixímoslle á Xunta de Galicia que cumpra coa súa obriga, como poder público, de garantir o acceso á cultura, ao desenvolvemento persoal e comunitario e de defender a nosa identidade cultural.

Comparativa 2012/ 2013
CONSELLO DA CULTURA GALEGA

2012
2013
variación
Gastos de persoal
1.282.955
1.238.547
- 44.408
Gastos correntes
1.037.000
985.150
- 51.850
Investimentos reais
225.000
210.500
- 14.500




total
2.577.455
2.434.197
143.258









 Xabier Ron
Parlamento de Galicia, Comisión 3ª de Economía
Orzamentos 2013