O SEÑOR NÚÑEZ, ESQUIZOFRENIA NO PAÍS DAS MARABILLAS CON "EDUARDO MANOSTIJERAS"...OU COMO RESULTA UNHA TORTURA ESCOITAR MENTIRAS E DATOS MANIPULADOS

O segundo acto rematou. E durou. Teño que admitir que tanto formalismo e protocolo roe o meu interior. A política non precisa de prácticas impostadas nin de xestos forzados.

Comezamos ás 11h30. Até as 15h se prolongaron as intervencións. As intervencións dos voceiros dos grupos presentes no Parlamento tiñan previsto unha duración de 35 minutos, sendo a do candidato de tempo libre...é xusta esta anomalía? Se no turno de mañá non é tan problemático, nas réplicas da tarde (iniciouse ás 17h) só lle dan a cada voceiro 10 minutos e o sr Núñez estivo "largando" desde as 17h40 até as 18h37 minutos....é xusto isto? A oposición ten que dicir o que quere en 10 minutos e o sr. candidato 60 minutos?

Non podo ser obxectivo.  Lóxico, non?

Considero que na primeira tandada estiveron ben as intervencións de AGE (o sr Núñez faltoulle o respecto deliberadamente varias veces á hora de nomear as nosas siglas políticas...ou ben é realmente iletrado e non sabe lelo correctamente e debera recibir apoio educativo dun departamento de audición e linguaxe), estivo tamén ben a do BNG e regular (cun inicio realmente baixo, e con carencias ideolóxicas no soporte discursivo) a do PSdG.

Na tanda da tarde estivo, penso, moi ben Beiras (AGE). Atacou directamente as mentiras que tanto poboaron as palabras do sr. Núñez pola mañá. Por momentos sublime na acusación directa e levándoos a confrontarse co seu pasado, coas súas políticas destrutivas. Levando a rebelión cívica ao Parlamento.


Unha cousa quedou clara: o sr. candidato é un hábil manipulador dos datos e, como se fose un ferreiro, dálle a forma que desexa aos mesmos, pero a realidade é teimuda. Estouraralle nos fouciños cando a cidadanía acade un grao de conciencia crítica tal que as mentiras e a manipulación masiva inoculada desde as grandes corporacións mediáticas   xa non sexan capaces de agochar a globalidade do panorama. E outro aspecto emerxeu: Puy é un mal locutor que procura empatizar mentres coloca o discurso no mundo do abstracto (o das exportacións foi un claro exemplo), do mercantilismo, comportándose, ao igual ca o seu xefe, nun adorador da xestión empresarial (privada).

Ambos, o Sr. Núñez e o seu fiel seguidor practicaron hoxe o dialéctico xogo de ser oposición da oposición. Demostraron unha absoluta insensibilidade real, mais aló da retórica amable que só empregou, xunto con promesas en forma de títulos de Leis, mentres sabia que saía na TVG.

Insensibles e algo desnortados. Semellaba que era a primeira vez que ían sentarse no epicentro rector da política galega. Mesmo, nalgún momento, daba a impresión de que o bipartito viña de perder as eleccións, tal como se facía lembranza das herdanzas (malignas para o PP) do bipartito. Raiaba. Que fixo o Sr. Núñez ao longo destes 4 anos?? Semella que nada se consideramos as súas teimas. Ah, non! Si hai algo, insistir que hoxe vivimos nunha Galicia "saneada e solvente". En que Galicia vive? Eu véxoo a medio camiño hoxe dunha esquizofrenia: vive no País das Marabillas en compañía de "Eduardo Manostijeras"; e non recoñece que mentres el afirma facelo  "chachipiruli" todo (claramente falso), o das Tesoiras segue levando ao conxunto do estado a un baleiro, a un acantilado ben fondo.

Invocan a "crisi" (mira que se pronuncia mal esta palabra no Parlamento!). Nalgún momento, se non recordo mal foi o Puy, chegan a acusar de forma velada do endebedamento ás propias familias. Sitúanse sempre no discurso económico, de tal forma que a política non ten nada que ver co que acontece nese discurso. Pero, claro, é unha auténtica burrada. Queren levarse ben coas oligarquías mentres simulan botarlles en cara aos xestores das caixas o destino que en hoxe en día o caramelo bancarizado.

Pero resulta que todo, todo, parte dun sistema político viciado, que se axeonllou en perfecta sintonía ante o sector financeiro para que este acadase unha regulación que lle fose, en todo momento, beneficiosa. Quen dixo que o capital non quere regulación? O que quere é unha lei feita á súa medida para poder seguir gañando espazos de poder e decisión políticas. O que está podre é a Democracia por mor da cobiza do Capital que se está facendo dono das nosas institucións e das Leis que aí se promulgan. Por iso é preciso combinar a acción no Parlamento coa mobilización nas Rúas. Mentres non academos darlle a volta e expulsar da toma de decisións aos poderes económicos e financeiros, o Parlamento será sempre unha cámara de tortura nas súas múltiples manifestacións metafóricas. 

FEIJÓO NO PAÍS DAS MARABILLAS OU COMO MENTIR SEN RUBORIZARSE

Xa saín do abraio. Durou bastante tempo a escenificación: desde as 9h30 até as 11h10. Demasiado tempo para ter que escoitar como a palabra pode ser secuestrada para participar, moi ao seu pesar, na textualidade dun discurso cheo de irrealidades, de profecías irrealizables, en definitiva de mentiras.

O candidato a presidente describiu, con total impunidade, un país irreal. Só lle faltou unha presentación en power point e teríamos a perfecta charla dun xestor dunha empresa privada que presenta o seu balanzo.

Orde-rigor-planificación. Austeridade. Crecemento. Leis. Plan Estratéxico. Estas foron, sen dúbida, as palabras máis recorrentes. E tamén as que se vían dotadas de menor realidade semántica. Lanzadas directamente ao baleiro.

Feijóo empregou os datos para desvialos da súa dura e crúa realidade. Mesmo semellaba que viña de chegar, como esquecendo que estivo 4 anos antes. Ou quizais fose unha forma de asumir que, en efecto, a lexislatura anterior, se caracterizou pola inacción en materia de emprego e polos recortes de todo tipo.

A crise non é só económica. E non foi un ente abstracto o seu causante. Foron as políticas de dereitas, as políticas ultraliberais, as causantes da desfeita sistémica.

A quen quere enganar aludindo de forma velada á herdanza do PSOE (estado) ou Bipartito (nación)?

A quen quere enganar coas promesas ou profecías de crecemento no que podemos definir ano santo de transición económica  2014??

Que significa para este personaxe  blindar os servizos públicos? Quizais que os vai converter en herméticos e que para usalos deberemos ter que pagar cada vez máis?

Como pode empregar sen ruborizarse a figura de “modelo de cidadáns esforzados” como xustificación da suposta “aceptación” dos recortes? A recente folga xeral demostra que a xente non os acepta.

Ao longo do seu discurso empregou os cualificativos de “saneada”, “solvente” como esencia do seu exemplar goberno...pero esquece dicir que con el pasouse de 3500 millóns de euros de débeda a 7.000.

Por moito que lance balóns fóra, a súa política ten moito que ver coa perda das caixas para a sociedade. Esquece dicir cal foi o seu rol no tema das preferentes. Ou cal será a súa actuacion no tema dos despedimentos dos 2000 traballadores que se pensa se producirán unha vez se acepte o diñeiro de Europa. Non se trata dunha banca nacionalizada??

Houbo un longo intre en que adoptou o traxe de profeta. Nostradamus foi un principiante. Feijóo profetiza que o 2014 será ano santo de transición económica. Profetiza, ao igual que o seu líder, Mariano Rajoy, que é lóxico demorar os desafiuzamentos durante dous anos porque as condicións económicas negativas que provocaron o lanzamento desaparecerán no 2014. Simple coincidencia?

E lanza o seu fondo para o crecemento, como se con nomealo, o traballo vai abrollar. É un perfecto sinónimo dos polígonos industriais: noméanse, fanse invocando os milleiros de postos de traballo e...quedan sometidos ao esquecemento.

O peor momento foi cando falou de investigación. Para min un insulto. Un ataque ante os numerosos casos que coñezo de degradación das condicións de traballo de colegas, ante os casos de despedimentos, ante os casos de mil e unha promesas incumpridas en materia de estabilidade.

E veña a falar de Leis. E así chega a Lei do Emprendedor  con non se sabe moi ben que “triquiñuelas” en concepto de bonificacións e exencións (imposto de sucesión, de transmisión patrimonial...) para convencernos de que será unha panacea. 

E para chegar ao corazón, alude á mocidade, a quen recomenda como primeira saída, o autoemprego. E lánzase, así, como se fose natural a sucesión, a falar de automoción, de plan Abalar (¿?), todo aderezado dunha planificación ordenada (sic) a medio e longo prazo (sabe que quere dicir con isto?).

E entón xorde a palabra totem: austeridade. Nada se libra da austeridade neoliberal: salarios, número de deputados e deputadas, concellos, ..... E trememos cando nesa liña discursiva sae unha nova Lei de Réxime Financeiro e, peor, unha Lei do Empregado Público.

Moitas cousas máis habería que citar. Todas as que figuran no apartado dedicado á ordenación do territorio...que son para tremer e non sei se de frío ou de medo.

Duro momento foi cando se puxo a falar do rural...e do sector lácteo. Nese momento uns compañeiros do Sindicato Labrego Galego e outras organizacións agrarias fixeron uso da liberdade de expresión para despregar no palco de convidados unha pancarta e berrar que ese señor estaba mentindo e que o sector lácteo está en grave perigo (cómpre dicir que se lanzaron enriba deles como se fosen terroristas e mesmo foron identificados pola policía autonómica; lamentable: o Parlamento....casa do pobo...ja!). Na súa mente ultraliberal...que entenderá por “plan de industrialización do rural galego”? O que está permitindo en Corcoesto, coas nocivas minas de ouro?

Cando falou dos servizos públicos (sanidade, educación, sector social) déume a impresión de, se pechaba os ollos, estar asistindo a unha mestura de dúas accións fílmicas: a de Alicia no país das marabillas e a desa (insoportable, para min e a miña compañeira) publicidade que anuncia unha compresa e que fai que a muller vaia saltando polas rúas feliz.....

NON SE TRATA DE OUTRA COUSA QUE DE RESPECTAR A DECISIÓN POPULAR...

Canso estou de ler, ás veces o fago, pero realmente cansa a falla de análise política e o insulto e descalificación desmesuradas.

Resulta que andar polos corredores do parlamento, a falta de 3 días de que se produza o inicio do ciclo político co debate de investidura do candidato, debe ser considerado como algo normal. Pois non. Mirade. Todo o que puidemos facer debémosllo á xenerosidade dos traballadores e traballadoras do Parlamento. E tamén, como non, á dos xornalistas, xa que, por exemplo eu, estiven ocupando a sala de prensa.

Teño que considerar normal que nos traten como unha forza "intrusa". É obvio que AGE vulnera o seu status quo: de que outra forma se pode nomear cando vemos que se considera que salas, despachos, etc, son propiedade de grupos políticos e non da soberanía popular que di quen debe estar arriba, abaixo e no medio.

As persoas falsas andan dicindo de todo, pero sen ter nin idea de nada.

E tamén estou algo anoxado coas editoriais dos medios:

como é posible que non fagan pedagoxía co esnaquizamento dos usos parlamentarios (que non abroiara o alporizamento polo feito de que cando máis pluralidade hai, menos representantes políticos hai na Mesa do Parlamento, demostra que, ao igual que o PP. consideran ao Parlamento como algo carente de sentido democrático), co número de membros das comisións parlamentarias ou coa asignación de espazos.

É o mesmo ocupar un espazo de 180 metros cadrados ca un de 230?? Se tan lindo e fermoso é o novo espazo...por que non se vai para alí o grupo que, segundo o reconto dos votos, quedou en cuarto lugar?? Pregúntome sempre os motivos de que vaian á procura do baleiro reflexivo.

Non se trata de pataletas. Trátase de que se respecte o voto emanado das urnas. Pero, tal como aconteceu coa Mesa, sabemos que as acomodadas organizacións do Parlamento non cren nas decisións democráticas.

AS PALABRAS PRONUNCIADAS NA CONSTITUCIÓN DO PARLAMENTO DE GALICIA

Onte, varias persoas convidadas non puideron escoitar na sala de convidados e convidadas as palabras pronunciadas por nós, deputados e deputadas de Alternativa Galega de Esquerda. O camarada e ilustre representante da nosa memoria republicana Xesús Redondo Abuín pediume que as deixase escritas.

Velaquí van:



Si, acato por imperativo legal gardar fidelidade á Constitución e ao Estatuto de Galicia, e loitar, en base ás miñas conviccións republicanas, para que sexan verdadeiros garantes dos dereitos sociais e cívicos do pobo galego, polos que tanto loitaron os nosos camaradas.



Acompaño estas palabras con dúas imaxes pertencentes a un dos momentos máis emotivos da miña vida política. O momento de entrar na sala do hemiciclo, despois de que 200 persoas nos acompañasen desde a Praza de Galicia até a entrada do Hórreo. Emoción que vén cargada con moita responsabilidade.
A outra imaxe, unha panorámica onte estamos os 75 deputados.

O discurso de Beiras, aproveitando a presidencia da Mesa de Idade foi, sinxelamente, unha maxistral lección de como elaborar un discurso e dicir baixo unha aparente e inofensiva articulación textual como a democracia galega ía caer no sinsentido, como asi foi, logo das votacións á Mesa do Parlamento.

RAZÓNS E MOTIVOS SOBRAN

Sempre que asoma unha data esencial, unha data de folga xeral, vén tamén a necesidade de achegar argumentos que animen, impulsen, etc. 

O certo é que pode resultar raro ter que facelo. A data xa era coñecida en tempos electorais. E, de feito, as alertas xa dicían que os ataques calculados das oligarquías dominantes ían incrementarse unha vez pasada a data do 21 de outubro de 2012 en Galicia e Euskadi. 

Debido ao resultado electoral en Galicia, con maioría absoluta do PP, neses intres en que as voces resoan no espazo público, teño escoitado argumentos ben curiosos como, "pois agora, que se fastidien, xa que ese é o seu voto, eu non vou á folga". 

Podo entender a frustración polo resultado electoral. É lóxica. Pero mal faríamos, en primeiro lugar, en non valorar os resultados electorais na súa xusta medida, posto que só un 24%, creo, da poboación apoiou a continuidade de Feijóo. Os restantes quedaron en casa ou foron a outras organizacións como AGE que asomou con forza, rompendo o status quo acomodado do Parlamento de Galicia. 

En segundo lugar, considerando que a decisión de facer folga debe ser unha decisión política e ideolóxica cómpre pensar que, se estás en contra das políticas que nos fan vivir peor, e ter menos dereitos e un horizonte escurecido, ao quedar en casa non é que se fastidien os que votaron a Feijóo, senón que perxudicas a loita pola recuperación dos dereitos perdidos e beneficias ás políticas destrutivas das oligarquías dominantes que queren que o 14 de novembro de 2012 sexa un día máis, sen máis. 

En terceiro lugar, quero engadir un factor que non pode permanecer alleo: os medios de desinformación masiva, controlados polos poderes dominantes, non deixan de manipular e agochar a realidade máis crúa. Así fan cos suicidios derivados das políticas de recortes (quedarse sen traballo, quedarse sen vivenda, etc...). Quizais, a etiqueta que mellor cadre sexa a de alienación. E, así, moitas persoas, da clase traballadora, votan a quen máis os está atacando. E tamén algo de culpa temos na esquerda cando non sabemos baixar de forma pedagóxica aos espazos onde máis se abate a alienación.

Pero non. Non podemos deixalo ir. É difícil, pero mesmo os que teñen medo teñen que dicir non a ese medo paralizante. Esther Vivas e Josep María Antentas din que como cidadáns perdimos o medo, pero que como traballadores permanece a resignación. A min, francamente, resúltame difícil practicar unha separación entre as dúas condicións.

Precisamente, coido incluso que a folga xeral asocia nun todo indisociable a condición de cidadanía e de clase traballadora. Dicir que non teño medo como cidadán, e logo non vou á folga xeral por medo (a categoría de resignación é menos categorizante), resulta algo complexo de entender.

Se a patronal experimenta que nada a pode frear, seguirá abafándonos cada vez con máis forza. Hai exemplos de resistencia: aí temos aos 7 traballadores de telefónica en folga de fame, defendendo o posto de traballo dun compañeiro despedido de forma improcedente, como ditamina a sentencia do xuízo. Día si e día tamén vemos ao sector de educación saír ás rúas reclamando que non se siga destrozando aos servizos públicos básicos. Vemos ás persoas afectadas polas preferentes reclamar unha solución ao roubo que padeceron. 

A dimensión europea da xornada de loita e folga xeral debe animarnos tamén. Rachemos coa etiqueta de PIGS que nos regalan os voitres que babexan sobre os nosos servizos públicos. Rachemos coa Europa involucionista que queren construír os amantes do capital. 

Somos parte da mesma clase traballadora.

AMAR O LATÍN OU COMO WILFRIED STROH NOS LEVA COA MAXIA DAS PALABRAS AO BERCE QUE SOMOS

Os meus alumnos e alumnas saben que o latín é para min fundamental. Emerxe no medio das miñas charlas sobre a lingua francesa baixo formas diversas: sentencia, citas, etimoloxías, reflexións filosóficas, versos, de todo un pouco vai abroiando. 

Considero imprescindible esa viaxe permanente para explicar que somos esa lingua todos os días, por moito que unha morea de persoas que se autoproclaman sabias digan, en moitas ocasións de forma sempre pexorativa, que é lingua morta -de feito, ante o avance do globish, algúns din que mesmo o francés que ensino é lingua morta-, que non serve para nada, etc. 

Por iso, que ledicia comezar a ler o libro de Wilfried Stroh, experto en todos os eidos que estouran cando aparece o latín. O hoxe profesor emérito de Filoloxía Clásica da universidade Ludwig Maximilian de München ensinara entre 1972 e 1976 en Heidelberg. O libro, en alemán chámase Latein is tot, es leben Latein, que foi traducido con acerto por Fruela Fernández, como El latín ha muerto, ¡Viva el latín! en proxecto ideado por Ediciones del Subsuelo, de Barcelona, neste ano 2012. 

O libro na súa edición xermana naceu no 2007 e tivo tanto éxito a saída que tiveron que editala de novo nese ano, e no 2008 en edición de peto, e acadou moi cedo máis de 100.000 exemplares vendidos...pas mal pour le latin!!

No 2008 traduciuse ao francés. Por desgraza, e acontece moito coa produción científica nada en Alemaña, tivemos que agardar 5 anos para ter unha edición en lingua castelá. Pero a espera paga a pena. Aquel que sinta curiosidade, desexos de coñecer o avanzar nos seus coñecementos non se sentirá defraudado. 

Wilfried Stroh non exerce un estilo tradicional no sentido de asoballar con evolucións fonéticas, con disgresións sobre a morfoloxía. Non, el dálle forma de anécdota ao coñecemento e provoca un dobre saber que é difícil de describir. Cómpre vivilo. 

O erudito defende a necesidade de ensinar o latín non como repertorio de traducións da lingua de partida á lingua de chegada e cun enorme aparello teórico, senón coa metodoloxía de calquera lingua estranxeira. Con vida. 

"No es en absoluto casual que, como demuestran unas impresionantes estadísticas, quienes estudian latín en el instituto destquen también en el resto de las asignaturas y lleguen a aprender el resto de idiomas ofertados. No es banal la afirmación de que, mediante el latín, se puede desarrollar el razonamiento lógico(...). En cualquier caso, la experiencia revela que quien habla latín aprende con más facilidad otros idiomas" (pp.24-25). 

Quen estudara a Filoloxía Románica sabe do que se fala: coa aprendizaxe do latín vestímonos coas debidas ferramentas para todas as linguas da Romania. Esa viaxe aprendida é a que levo a cabo nas miñas aulas. Vida e paixón. Amare. 

E remato coa reflexión final do capítulo inicial (Introitus) (p. 26): 

"En cualquier caso, se podrá demostrar que la lengua latina es, al menos hasta el día de hoy, la lengua más exitosa del mundo, (regina linguarum). Y su biografía, que congrega a los personajes y acontecimientos más fascinantes de la historia europea, es tan rica en sucesos y tan entretenida como una novela de aventuras. Así que, si algún lector se enamorara del héroe de esta biografía hasta el punto de inscribirse en el próximo curso de latín disponible, daría una gran alegría al autor de esta obra. 
Legite. Lean!
Operae pretium erit. No lo lamentarán"

INTERVENCIÓN DE XABIER RON NO MITIN DE COMPOSTELA (17-OUTUBRO-2012. SALA CAPITOL)

)   Despois do inicio, onde agradezo a presenza dos centos de persoas que se chegaron á Sala Capitol (tanto as que escoitaron desde fóra, ás que, desde aqui quero pedir desculpas por ese feito e agradecerlles a súa xenerosidade, como as que estaban dentro do local) comeza a intervención propiamente dita que camiñou da man do seguinte texto, pero que se estendeu polas súas pólas textuais sen que o seu relator saiba agora de que forma: 

     

     "Chegamos aos últimos días dunha campaña difícil, pero entusiasmante. 

Difícil porque se realiza con escasos medios e en medio dos ataques e persecución da dereita e seus brazos de poder, tal como aconteceu en Ourense, onde os axentes represores bateron no compañeiro Jon Sáez, que exercía o seu lexítimo dereito a manifestarse para expresar a súa indignación, ou aínda, o martes, cando a garda civil teima en multar e inmobilizar a nosa furgoneta e megafonía en Ourense sen ningún argumento de peso. Vése que a dereita está nerviosa.

Entusiasmante porque, a pesar dos atrancos, fomos quen de rachar coa polaridade tradicional nos procesos electorais, rescatamos do tedio á sociedade galega facéndolle ver o que nos xogamos o 21 de outubro e, sobre todo, enchendo locais e vendo como a xente se achega preguntando e con ganas de participar con nós, con Alternativa Galega de Esquerda.

     A Galicia que quere Feijóo é una Galicia onde até o aire é de pedra, una pedra escura que non agocha o seu obxectivo de enlousar o noso presente para que non teñamos futuro.

70 mozos e mozas marchan cada día desta terra, e levan con eles a tristura e a desesperanza, a decepción e a frustración por mor dun goberno que os maltratou. E levan eses sentimentos na maleta que o peor conselleiro da historia da educación en Galicia, Xesús Vázquez, lles regalou como agasallo por seren aplicados nos seus estudos.

A Galicia que quere Feijóo é una Galicia de sombra, á que lle quere roubar a súa identidade, a súa cultura e despreza a súa lingua. Por iso suprimiu a consellaría de cultura, converténdoa  nun folclore tipo NO-DO ao servizo do réxime.

Feijóo e Xesús Vázquez minten máis que falan e os feitos son incuestionables: Galicia impórtalles un pemento: morreron os festivais culturais, agonizan as compañías teatrais, a cultura de base ten que reinventarse abafada pola carencia de axudas, a edición do libro en galego soporta enormes dificultades, as axudas ao sector audiovisual galego desapareceron (e polo que custou o concertó de Björk no Mausoleo do Gaiás poderíamos sufragar toda a producción do Centro Dramático Galego durante un ano).

    Feijóo é un pútrido vento que pon cadeas no corazón dos homes  xenerosos e mulleres xenerosas. Pero nós, mulleres e homes de Alternativa Galega de Esquerda xa collimos una maza e estamos batendo nesas cadeas para rachalas. Estamos seguros e seguras que, tal como aconteceu coa estaca do franquismo, se batemos todos e todas nas cadeas estas esnaquizaranse e poderemos liberarnos e recuperar o poder de decidirmos,  e loitarmos para que educación, sanidade e servizos sociais sexan dereitos de verdade, públicos de verdade, universais e gratuítos de verdade; loitarmos para que o emprego sexa digno, con dereitos e remunerado de forma sucifiente (non queremos ser escravos, o destino recomendado pola dereita que quere que traballemos máis horas por menos salario e sen protección laboral), para que teñamos un teito onde durmir (expropiación vivendas baleiras en mans de bancos e grandes promotoras).

   

    Hoxe, en Galicia, só polo feito de non dispoñer dun miserable papel, moitas persoas viven con medo, viven nas marxes da sociedade. Pero nós, Alternativa Galega de Esquerda , traballaremos e lexislaremos para que ningunha persoa se sinta discriminada, marxinada ou excluída. Queremos una Galicia Inclusiva.   

Na nosa terra, hoxe, case 300.000 persoas non poden ter un emprego remunerado porque non lles deixan; máis de medio millón de persoas viven coa espada das políticas destrutivas da dereita, do capitalismo sobre o seu pescozo. E deses 80.000 son nenos e nenas. Isto é tremendo. Así non podemos ser libres. Dicía un dos nosos poetas máis importantes, “que haxa unos seres capaces de leer tranquilamente os xornales sin sentir tremer de noxo as vísceras nunca podrei créelo”. Hoxe, por desgraza, semella que é así, cando menos os voitres que nos malgobernan, que só gobernan para a banca, para os ricos e poderosos, e que non cren na democracia, estes non sinten noxo, pero dan noxo.

Por iso, hai que paralos: nós queremos libremente comer o pan de cada día. Libremente mordelo, masticalo, dixerilo sen medo.

Remato xa, cuns versos do poeta Celso Emilio Ferreiro con quen tecín un diálogo ao longo da miña intervención; e algo mal se fixo nesta terra cando os seus versos teñen hoxe tanta actualidade (pero é lóxico se temos en conta que vivimos baixo o mesmo sistema depredador, o capitalismo):

Erguerémola espranza

Sobre ista terra escura

Coma quen ergue un facho

Nunha noite sin lúa

Que se facho sexa Alternativa Galega de Esquerda. Porque hai que paralos o 21 de outubro votade Alternativa Galega de Esquerda. 

Espallemos o berro da nosa rebelión cívica."

DESGASTÉ CADENAS AÑORÁNDOTE, DE AHMED ARIF

De nai kurda e pai turco, Ahmed Arif é un dos poetas máis importantes xunto con Nazim Hikmet de Turquía. 

Naceu en 1927 e morreu en 1991. En 1951, cando contaba con 24 anos foi capturado pola policía por consideralo membro fundador dunha célula comunista clandestina. Durante 128 días foi torturado. En 1954, tres anos despois ditouse unha sentenza que o condeaba a dous anos de cárcere e oito meses de vixilancia en Urfa. Ese día foi liberado xa que pasara 38 meses no cárcere. 

O padecemento deses inhumanos días marcouno: estivo a piques de tolear, escoitaba voces e mesmo tentou suicidarse cortándose as veas. Até 1956 non puido atopar un traballo estable, sendo sometido a constante vixilancia policial. Até 1977 traballou como corrector de prensa.

Os seus versos deixan ver como o amor, un amor que sempre proxectamos ou ensoñamos, pode ser unha perfecta balsa de vida en medio do océano das torturas dos fascistas. En 1968 escribe Hasretinden Prangalar Eskittim (Desgasté cadenas añorándote, Tradución de Pepa Bahamonde e Irfan Güler, Ed. Visor, 2012)

Definía así á poesía: "a poesía  é a miña ira, o meu nervio, a miña blasfemia, a miña rebelión". 

Tu amor no me abandonó,
Quedé hambriento, quedé sediento,
La noche era oscura, traidora,
El alma extraña, silenciosa,
El alma destrozada...
Y mis manos esposadas,
Quedé sin tabaco, sin dormir,
Tu amor no me abandonó...
("Tu amor, p. 13)

Llegamos a un horizonte en que 
No estamos solos, mi amor.
Aunque la noche es larga,
La noche oscura,
Pero lejos de todos los miedos.
Es un amor vivir así,
A solas, 
A un soplo de la muerte,
A solas,
Incluso estando en el calabozo,
No quedar jamás solo,
("No estamos solos", p. 18, vv. 1-11)

Agora unha pequena selección de versos que me gustan...

"La tarde desciende temprano en la cárcel.
Incluso si eres dragón, no sirve de nada" (p. 25)

"Sueño todo lo que sufrimos.
Sueño mi angustia, sueño calabozo.
Cómo pudo durar tantos años,
Mi aventura del tamaño de un verso..." (p. 27)

"Tu ausencia es otro nombre del Infierno" (p. 53)

EXEMPLOS DA MALÉVOLA CONCENTRACIÓN DE CAPITAL

Recollo os datos do libro Los amos del mundo, do que xa figuran os datos nunha entrada anterior deste blog. Son elocuentes e demostran por onde temos que encamiñar o traballo democrático de derrubar o poder financeiro: 

• Nun estudo que citan analizáronse 43.060 transnacionais e os autores do mesmo demostran que 737 delas controla o 80% do valor accionarial total.
• Seis grandes compañías discográficas controlan a industria a nivel mundial.
• 10 grandes transnacionais controlan:
• o 53% do mercado farmacéutico mundial,
•  o 54% da biotecnoloxía,
• o 62% da farmaceútica veterinaria,
• o 80% do mercado global de pesticidas e comercio mundial de alimentos
• o 95% do mercado mundial de sementes comerciais,
• case o 100% do mercado internacional do petróleo.
• Lladró: controla o 70% da porcelana de luxo,
• Apple: o 60% do mercado táctil a nivel mundial,
• Beers: o 75% do comercio mundial de diamantes.
• En España: 4 empresas controlan o mercado español de café; 7, o 75% dos alimentos que compramos, e Carrefour, 1 de cada 4 alimentos. 
• As 15 empresas máis grandes do mundo teñen un PIB equivalente ao dos 27 países da UE.

Os voitres financeiros queren controlar as democracias e as leis que aí se elaboran. Con ese motivo, 15.000 lobbies financeiros e empresariais pululan pola Comisión Europea e gastan 3.000 millóns co fin de influir e determinar decisións que vaian no se beneficio. De feito, varios destes lobbies son os autores directos das leis que procuran facer aprobar...en detrimento das clases traballadoras.

O QUE RI AÍNDA NON RECIBIU A TERRIBLE NOTICIA

Este verso de Bertolt Brecht figura no elocuente libro de Petros Márkaris, La espada de Damocles (Tusquets, Barcelona, 2012). O libro contén unha serie de observacións do escritor grego desde o 30 de decembro de 2009 até finais de xuño de 2012 sobre a crise en Grecia e como afecta á sociedade do seu país.


As denuncias do escritor son implacables. Unhas dinastías políticas que se suceden en Grecia de forma indisimulada e que fixeron da administración pública un viveiro de clientelismo e corrupción. Unha sociedade que caeu baixo o embruxo do diñeiro de mentira, os créditos ou préstamos que non son outra cousa que débedas que esixen un retorno (ás veces) desmesurado. Un sistema que privilexia as desigualdades.

Non quero caer na fácil tentativa, a raíz do que sucedeu en Valencia, en Andalucía, ou en Galicia, de equiparar o sistema "podre" que describe Márkaris, co que temos nesta nosa casa galega. Pero algo si cheira a podre.

De feito, hai uns días escribín un textiño sobre o tema para Galicia Confidencial e, como xa agardaba, a manada de cans comezou a verter todo tipo de improperios, ningún sen ter que ver nada en absoluto co que eu comentaba no textiño. Quero pensar que nesa manada está a xente desquiciada da dereita, sobre todo ese personaxe que me chama "francés comunista españolista"...Jajaja. Que risa! E faino empregando o castelán e chámame a min españolista! Que rara esquizofrenia late nos comentaristas de internet aos que, como saben os lectores e as lectoras deste blog, xa denunciei por non seren o suficientemente ousados, tanto como as palabras que empregan, para identificarse. 

Nese artigo falaba de que a min me produce especial arrepío o pensamento de que a xustiza non é independente, porque, en última instancia, significa non ter democracia. E de aí a miña inquedanza ante as masas de vítores, e outros berros baseados na fe cega, ante as persoas supostamente inocentes.

Voltando a Márkaris, lede a súa visión, porque, moito me temo, estamos ante un espello do que pode suceder, a pouco que a dereita siga coa súa absurda e inútil política de recortes, mentres se anima a pedir un rescate para a banca.

Por certo, banca, oligarcas, gobernos axeonllados, gobernos corruptos, forman parte do título do último libro dos sempre acertados Vicenç Navarro e Juan Torres López, Los amos del mundo. Las armas del terrorismo financiero (Espasa, Barcelona, 2012). Como defninen os autores no inicio do libro, queren facer claras as palabras que empregan os perpetradores dos atentados financeiros, queren que todo o mundo entenda o que acontece:

"incluso las cuestiones económicas más complejas se pueden explicar sencillamente, de modo que las entiendan las personas que no tienen ningún tipo de formación económica" (p. 14)

E teñen razón cando afirman:

"hay dinero que mata y actividades financieras que están arruinando la economía y destruyendo el planeta" (p. 16)

Non podemos aceptar sen máis o estado actual de cousas; será difícil, pero o 21 de outubro temos a oportnidade histórica en Galicia de expulsar do parlamento aos alegres perpetradores do atentado financeiro que máis dereitos vulnera: o dereito a termos un emprego e un salario dignos, o dereito a unha unha vivenda digna, o dereito a un servizos públicos de calidade, eficaces e eficientes, que non se asenten en prácticas discriminatorias, o dereito a termos información veraz e plural, o dereito a termos unha lingua plenamente normalizada, o dereito a termos unha democracia controlada polos dereitos cidadáns e non polas imposicións mercantís e financeiras. 

Pero non nos enganemos: non será doado, porque, nun primeiro momento, pode que cheguemos ao goberno, pero non teremos aínda o poder. Pero será nosa a obriga inquebrantable de loitar, xunto co pobo, contra os que teñen o poder e recuperalo para beneficio da maioría das persoas. 

A PAIXÓN DO CAPITALISMO POLAS ARMAS

Esta nota pode valer para responder á cuestión que lle formulaba aos lectores e lectoras. O capitalismo quere armas. En perfecta consonancia co discurso do medo e securitario que se implantou desde o 11 S de 2001, os orzamentos destinados a gastos armamentísticos non deixaron de medrar de forma insultante...sobre todo se o comparamos en como ese aumento vai en detrimento das partidas sociais. 

Un suplemento, ademais, que supón un aumento de golpe do 28%, sobre material recibido polo ministerio, segundo parece no 2010 e no 2011 (segundo o xornalista Isaac Campos, en artigo publicado en esHORA, p. 7, do 14 de setembro de 2012) [Repárese ben no detalle de quen gobernaba e quen goberna para darse conta de que as dúas moedas do capitalismo se dan a man de forma moi entusiasta a este respecto].

Unha guinda máis púxoa o desastroso goberno de Rajoy co Real Decreto-Lei 26/2012 de 7 de setembro, polo que se concede un crédito extraordinario no orzamento do ministerio de defensa para "atender al pago de obligaciones correspondientes a programas especiales de armamento por entregas ya realizadas"...

Cales son esas obrigas?

avión EuroFighter-2000 => 1.171.607,69 €

helicóptero Tigre => 76.267,14 €

Obús 155/52 => 16.065,97 €

Misil SPYKE => 27.824,41 €

Buque BAM => 187.800,00 €

Carro de combate LEOPARDO => 242.337, 28 €

Misil IRIS-T => 38.968,56 €

Helicóptero UME => 21.181,31 €

Sistemas CIS UME => 718,53 €

un total de 1.782.770,89 €

Vemos como o negocio da guerra é moi rendible...

e a desfachatez, a desvergoña do PP (sen esquecernos dos de antes), xa que o actual ministro de Defensa, o gran beneficiado, foi Conselleiro entre 2005 e 2009 da empresa Instalaza SA, principal fabricante de bombas de racimo... 

Xa non abraia o intercambio de cromos entre altos cargos públicos e empresas privadas. Sabemos dos favores que estas lles deben aos primeiros. O importante é que se saiba. Que a xente tome verdadeira dimensión de a onde se destina o diñeiro. O noso diñeiro. Ademais, non podemos deixar de mencionar o feito de que ese crédito vaise pagar con débeda pública. De novo, socialización das perdas e privatización dos beneficios. 

Cómpre poñerlle fin a este tipo de noxento mercadeo. Limpar ben os ollos. Lavar ese pó que impide unha clara visión dos feitos. Informarse de forma plural e logo facerse unha boa panorámica dos sucesos actuais. E votar en consecuencia. 

Cómpre recuperar aquilo de que hai que botalos votando..Porque, como iremos documentando ao longo de todos estes días, hai moitas probas de como o diñeiro de todas as persoas se destina a intereses que van precisamente contra o benestar de todas esas persoas.

QUE QUERE O CAPITALISMO?

Non se trata dunha pregunta enrevesada. Trátase de ver o alcance real da súa plena potencialidade a través da resposta que vostede, como lector o lectora, pode realizar. E, por suposto, se pensa vostede que para respondela non precisa de ideoloxía, ou mesmo aspira vostede a dicir, "son unha persoa apolítica", sinxelamente será imposible que poda respondela. 

Quizais, vostede pode ser unha desas persoas que antes de poder responder desexa practicar ese exercicio intelectual que consiste en establecer unha táboa de valores respondendo á pregunta contraria: que é o que non quere o capitalismo? Entón, recollendo os valores que dea vostede ás dúas respostas, si pode responder á pregunta. 

Unicamente lle pediría a vostede que na formulación das dúas respostas procure pensar non no seu caso particular, senón na globalidade da súa contorna máis inmediata. 

Para animar a súa reflexión, só desexo anotarlle preguntas que poden orientar a súa resposta á pregunta que dá título a estas notas: 

- coñece persoas que están no paro?
- sabe de xente que pasa dificultades para chegar a fin de mes a pesar de estar traballando?
- experimenta vostede que todo vive baixo unha sensación de vértigo, velocidade e abafo?
- vive vostede a ameaza do medo ante a perda do traballo?
- coñece vostede os efectos da degradación da sanidade pública á hora de ser atendida con celeridade?
- recoñece os valores e, polo tanto os perigos, dunha educación baixo a permanente fouce da redución de recursos de todo tipo?
- que pensa vostede sobre o feito de que para poder ter unha vivenda digna teña que pagar un alugueiro excesivo ou mesmo hipotecarse de por vida?
- pensa que os culpables dos males da sociedade son as persoas que escapan de países en guerra ou da violencia que representa a fame? 
- considera vostede que a televisión informa de forma plural, enriquecedora e atendendo ao principio de neutralidade partidista? 
- pensa vostede que é xusto que vivamos a expensas de organismos internacionais que non foron elixidos democraticamente polo pobo? 
- que opina vostede sobre o feito de que con todo o que se gasta en armas no mundo, poderíamos erradicar a fame? 
- considera vostede que o mercado é capaz realmente de autoregularse e que, por si mesmo, pensa no beneficio social?

Non deixe vostede de formularse preguntas.

Pode ser que teñamos que concluir que o capitalismo quere precisamente que non se formule vostede as preguntas pertinentes para non poñer en entredito o seu dominio. 

Entón, formularse simplemente as preguntas e pensar nas respostas xa pode significar o primeiro paso para rachar cun sistema de pensamento único.

MEDO LLE TEÑO! SOBRE O SEÑOR DAS TROULAS

Este señor non ten remedio. Sempre anda de troula e nin os seus correlixionarios saben se di a verdade ou se se asolaga na mentira. Agora dille ao pobo galego que o rigor dará paso ao crecemento. E eu xa lle teño pánico. Despois dunha lexislatura de rigor, onde todos os indicadores en materia de creación de emprego e dereitos laborais, de afortalamento dos servizos públicos da educación, da sanidade e dos servizos sociais están abafando debaixo da guillotina dos recortes do déficit, agora o señor en cuestión di que virá o crecemento....Medo lle teño!

Que seguirán medrando o paro e a desprotección laboral!

Que seguirán medrando os ataques á nosa dignidade como persoas!

Que seguirá medrando a emigración como único futuro!

Que seguirán medrando a degradación e privatización dos servizos públicos!

Que seguirán medrando as dificultades das persoas con diversidade funcional!

Que seguirán medrando os ataques á lingua e á cultura galega!

Que seguirá medrando a devaluación da democracia xa empequenecida!

Que seguirá medrando a desfeita do noso territorio, cruzado por unha velocidade que o desartella, elitista e nada ecolóxica!

Que seguirá medrando o seu inmobilismo e deixará facer a Don Banco e a Don Mercado para que lle tomen o pelo e lle rouben ás persoas aforradoras do país!

Que seguirá medrando o secuestro dos medios públicos galegos e a contratación dos restantes para propaganda do réxime!

Que seguirá...el!! Vaia troula!!

O pobo galego saberá recoñecer a mentira que se agocha na troula e darlle ao señor este seu ben merecido repouso e mandalo a Madrid –seguro que devece por iso- como ministro de Rajoy ao que non lle quedan máis que dous telexornais NO-DO como presidente en canto rematen as eleccións do 21 de outubro, xa que a Troika, desde ese día, como xa o fai agora de forma máis disimulada, recibirá o convite de Rajoy para sentarse no lugar onde debe residir a soberanía do pobo.  Non o permitamos. Nin en Galicia o 21 de outubro. Nin no Estado.

SOBRE AFIRMACIÓNS QUE SE NEGAN A SI MESMO: 'NACIONALISMO' NON É SINÓNIMO DE 'ESQUERDAS'

Candidato del BNG a la Xunta y diputado en el Congreso

Jorquera (BNG): "En Galicia, para ser nacionalista hay que ser de izquierdas y para ser de izquierdas, nacionalista"

Este é o titular que, alegremente, e de forma interesada, claro, recrea Europa Press, logo da entrevista a Jorquera. 

 

E, como me sinto aludido, replico de forma tranquila para negar as dúas afirmacións debido a que, na súa circularidade semántica, conducen a unha dobre negación lóxica: 

 

a) non está demostrado que ser nacionalista signifique ser de esquerdas e, polo tanto,

 

b)  non está demostrado que sexa unha condición sine qua non que, para ser de esquerdas, se teña que ser nacionalista.

 

Pero xa advirto antes que tampouco vou caer nos outros axiomas existentes que se refiren á imposibilidade de que o nacionalismo sexa de esquerdas. 

 

Considero que as definicións apriorísticas non relicten a realidade, senón que son simples instrumentos descritivos cheos de estereotipos e prexuízos. Polo tanto, será a realidade, a que permita establecer se un é de esquerdas ou non.

 

Por iso, resulta moi cuestionable a crenza de que os nacionalismos "de minorías"(as nacións sen Estado) son positivos a priori. Coñecemos exemplos en Europa que, en virtude, dunha necesidade de reafirmación dos trazos "nacionais" propios puxeron en marcha mecanismos de segregación e diferenciación de colectivos sociais. Isto, fágao que o faga, é antidemocrático e non é de esquerdas.

 

Ningunha institución en si mesmo serve para levar a esquerda á vida da maioría das persoas se non está en mans de organizacións de esquerdas. Unha nación con Estado propio, só polo feito de selo, non implica nada. Pode ser un terrible instrumento de represión para co seu pobo.

 

En efecto, o nacionalismo de Estado que practica o PP é...un simple espellismo? A política de intervencionismo do goberno do PP que desfai o mapa do poder que confiren os estatutos de autonomía...é simple ilusión?

 

Desexo lembrar que hai xa anos que todos os estado-membro de Europa puxeron  en marcha mecanismos de exclusión para a concesión da cidadanía. E que, en España os que aplicaron e puxeron en marcha mediante as represoras Leis de Inmigración estes mecanismos foron o PP e o PSOE. A primeira, sabémolo, de dereitas. A segunda...??? En calquera caso, mostras dun nacionalismo de estado excluínte totalmente repulsivo.

 

E camiñando na liña da exclusión: pode ser o nacionalismo do que se reclama a ultradereita inocente?  Quero recordarlle a Jorquera que hai pequenos grupos de ideoloxía nacionalista galega que proclaman certos asertos relacionados coa supremacía da "raza celta". Eles son tamén nacionalistas, tal como o foron os nazis, non o esquezamos.

 

Por iso, crer que o nacionalismo galego había ser, só polo feito de existir, de esquerdas, é un absurdo epistémico. Non toda organización nacionalista é, por principios, de esquerdas. (De feito, pode aseverar Jorquera que o goberno nacionalista durante o tempo do bipartito foi realmente de esquerdas? Eu manteño serias dúbidas, tal como deixei escrito no seu momento neste blog.) 

 

Non existe correlación directa entre nacionalista e ser de esquerdas. Nin sequera, mesmo, cando un presume que é de esquerdas (aínda os hai que pensan que o que fixo o PSOE no goberno foi de esquerdas), aplica necesariamente políticas de esquerdas. 

 

Todo depende, no fondo, do programa político (a tese) co que nos presentamos ante a sociedade que elixe e a coherencia e ética na aplicación real (a praxe) das medidas previstas nese programa político.

 

Negando, polo tanto, relación directa entre os termos nacionalista e esquerdas...queda outra cuestión que xa abrollou antes: que entende cada quen por esquerda. 

Pero ese, amigos e amigas, xa é outro cantar.  

 

P.S.: No fondo, non deixa de transparentar nese titular, a necesidade de reafirmación ante o grupo de escindidos do BNG que, tamén, se autodefinen de esquerdas e nacionalistas.

SOBRE A MENTIRA OU COMO A IDIOTEZ SE XUSTIFICA A SI MESMA

Nada máis 'fermoso' que poñerse a ler como se xustifica a quebra da economía dos petos da clase traballadora. O que padecemos en termos de microeconomía, a que podemos chamar economía do sentido común, son simples “reformas estruturais”, escritas co verniz da palabrería barata que nos fai sentir que somos idiotas, porque nos queren tratar como tales ao dicir que isto faise polo noso ben:

“Las nuevas reformas estructurales son también claves no solo para garantizar que nuestro país flexibiliza su estructura productiva y se prepara de modo óptimo para la siguiente fase expansiva del ciclo, sino para generar crecimiento adicional y compensar parcialmente de esta forma el impacto restrictivo de la política fiscal a corto plazo. A medio plazo, los dos tipos de reformas combinarán efectos en la misma dirección y serán inequívocamente positivas para recuperar el crecimiento de la economía, de la producción y del empleo.” (BOE, nº 168, Real Decreto-ley 20/2012, de 13 de julio, de medidas para garantizar la estabilidad presupuestaria y de fomento de la competitividad, p. 50428)

As palabras nunca son inocentes e traducen ideoloxía. O peor é que exercen de falsos profetas –en innumerables ocasións xa demostraron que nunca acertan os economistas do sistema coa diagnose e coas solucións- e anuncian que así nos preparamos para a seguinte fase expansiva do ciclo, para xerar crecemento adicional e claro, isto serviría para aliviarnos aos de abaixo do atraco a man armada.

Son tan mesquinos e vomitivos que á hora de xustificar a eliminación da axuda no IRPF por compra de vivenda din que é porque no futuro o sector ha situarse nun horizonte de paulatina recuperación. En que país vive esta tropa? Como pensan vender (co incremento do IVE e eliminación das axudas para os trámites iniciais e a do IRPF) os milleiros de vivendas baleiras? Quen terá traballo ou un salario digno para acceder a un crédito hipotecario coas condicións futuras ás que a banca (non)concederá os préstamos? [O único e sensato camiño sería que o Estado expropiara toda vivenda baleira en mans dos bancos –para algo se lles axuda, digo eu- e empregalas como vivendas en réxime de alugueiro a prezo social]

“Las desgravaciones en el IRPF por vivienda, tras haber sido de utilidad en un año de especial debilidad de la demanda de viviendas, se eliminan también en 2013 en un horizonte de paulatina recuperación de las variables fundamentales de este tipo de gasto.”

E trememos, compañeiros e compañeiras, xa que anuncian máis medidas –algo, ademais, lóxico e inevitable, na mentalidade turbocapitalista, xa que todas estas medidas non van servir para nada do que afirman vai servir:

“Por otro lado, todas estas medidas, junto con otras que se prevé adoptar a medio plazo”...

As xustificacións non deixan de encadearse á idiotez nas tres primeiras páxinas. Para os voitres todos os recortes aspiran a abrir novos mercados ao sector privado:

“Todas ellas tienen por fin último abrir nuevos mercados al sector privado y fomentar el desarrollo de la innovación y de nuevos servicios en sectores críticos para el crecimiento de la productividad y la reducción de costes empresariales.”

Dito doutro modo, deixamos en paz aos ricos, que son amnistiados, non tocamos a tributación das SICAV, non tocamos os privilexios da igrexa e dos poderosos, para “joder” ás persoas en situación de desemprego, ás que son pensionistas, as que son funcionarias para alimentar a privatización dos servizos públicos e mellorar as condicións neoescravistas do traballo do futuro.

Pero, repito, aínda así, aquí non van “crecer” nin as plantas, ou si, por desgraza, medrarán as persoas en situación de exclusión social, as desempregadas, as desesperanzadas.

Cárgome a metade do Plan Concertado, pechan unidades de atención á drogodependencia, ás persoas con VIH, non hai educadoras sociais nos pequenos concellos galegos, reduzo a financiación para a dependencia, fago o mesmo coa sanidade e coa educación, pero teño os “santos collóns” de dicir que non vai “menoscabar la prestación de los servicios públicos esenciales”...Pero, que mentirosos sodes!! Non me extraña que queirades situar aos de intereconomía ou telemadrid na TVE, así é máis doado facer pasar por verdades as mentiras.

“La actual coyuntura económica y la necesidad de reducir el déficit público sin menoscabar la prestación de los servicios públicos esenciales”

E podería seguir asi. Todo o documento fede a mentira. A idiota xustificación.

Eu non creo en nada. Son ateo. Pero vós –quizais de forma tamén mentirosa- dicides que si, que credes. Por iso, se hai inferno...desexo que vos queimedes nel..Iso si, de forma paulatina.

TRÁXICAS CONSECUENCIAS NOS SERVIZOS SOCIAIS...ANÚNCIASE A LONGA NOITE DE PEDRA DA DITADURA FINANCEIRA

O recorte anunciado pola insondable Ana Mato,ou impronunciable, xa que no apelido, cando se lle pregunta, a resposta, "Eu, mato!", anuncia, cada vez que se conxuga, terribles consecuencias. 

Hoxe, non foi menos. O Plan Concertado, o que debera servir para aliviar a situación dos servizos sociais dos Concellos, vése reducido para Galicia nun 46% con respecto ao 2011 de 7.230.133 millóns a 3.938.981,4. Terrible. As consecuencias serán dramáticas. 

En Vigo, quizais anticipándose, xa despediron ás 4 persoas que traballaban para a Fundación do Secretariado Xitano, que desenvolvían accións en materia de convivencia intercultural. Pois nada. Non hai convenio. Agora 4 persoas máis directamente ao paro.

Nalgúns pequenos concellos (coñezo a experiencia dalgún deles), as educadoras sociais, que exercían unha función necesaria, en cooperación cos centros educativos, de apoio a familias con dificultades e desestruturadas, foron despedidas hai un par de meses. Mellor dito, non renovadas. Porque non hai liquidez. Dá igual. Persoas que engrosan as listas interminables do desemprego.

Resume moi ben o xornalista de Praza Pública, David Lombao, a situación: 

"Así as cousas, a inmolación destes servizos sociais no altar do déficit supón que os concellos galegos deixarán de dispoñer de 4,6 de cada 10 euros para, por exemplo, as súas redes de servizos sociais municipais, que implican servizos tan delicados como a axuda a domicilio ou a teleasistencia para persoas maiores que viven soas. Do mesmo xeito, estes cartos financian tamén comedores sociais, centros de día, pequenas residencias de anciáns, pisos tutelados, albergues para persoas sen fogar ou centros de acollida para "persoas con graves problemas de convivencia".(Praza Pública, 10-xullo-2012)

O dito. Unha traxedia máis, na longa noite de pedra que a ditadura financeira está creando. 

Nestas condicións, se antes tiña algunha dúbida, agora xa non a teño, non. E digo que ten razón o economista Pedro Montes (excelente entrevista no último número de El Viejo Topo). Vaiámonos do euro. Pasarémolo mal ao inicio, pero nos recuperaremos. Pouco a pouco. Pero o faremos. De seguirmos no euro e na doutrina do déficit, seguiremos así ad eternam, cun país, isto é cuns orzamentos hipotecados e controlados polos voitres capitalistas. Si. Vaiámonos del.