Recupero certo optimismo

Pode que sexa cun certo toque de inxenuidade. Hoxe teño certo ánimo positivo e é gracias a eles e elas. A Quen? Aos meus alumnos e alumnas. Si. Dixen ben. Non estades alucinados. Nin ai fumes verdes na miña pipa..agora mesmo apagada.

Hai escasas horas cheguei, xunto coa miña compañeira de traballo, Isabel, dunha viaxe cultural a Catalunya con epicentro neurálxico en Salou.

Tratarei de relatalo resumido. Sei que algún deles e algunha delas poderá ler o que escribo. Non por iso deixarei de ser sinceiro...."un petit défaut, pour quelques uns"

Saimos o venres 22, ás 23h15, desde as portas do CPI camiño de Salou. No autocar, 18 alumnos e alumnas do CPI Santa Lucía de Moraña e dúas colegas, Paz e Lucía. Acomodo rápido. Emoción e nerviosismo estouran nas recén estreadas butacas de viaxe. Veñen de seguida as cancións de...época...SI!!! Os meus oídos flipaban...só lles faltou cantar Manolo Escobar e "Mi carro". Iso si. Só sabian as primeiras estrofas das cancións co que lle aforraban aos meus sacrificados oídos o sufrimento completo. Ah! e unha rara canción rara: "Queremos que X baile la Pelusa/ Pelusa por delante / Pelusa por los lados / Pelusa por detrás"...que incitaban á reunión colectiva debaixo dun meigallo imposible de definir. Primeira parada seria Zaragoza. Ao pé da Pilarica. Jacobo o condutor xa se incorporara con nós e sería "une grande découverte" para nós. Non coñecía a Basílica. Gustoume o aspecto monumental. A tranqulidade do contorno adxacente. *sigo m'ais tarde *vou dar un paseo en bici