Coincidindo coa xuntanza do G-8 en L’Aquila (Italia) que trata de refundar o capitalismo, a Rede Anticapitalista ( RA! ) convoca concentracións o xoves 9 de xullo en distintos lugares de Galiza.
Compostela, ás 21:00 horas na praza do Toural
Lugo, ás 20:00 horas na Praza Maior
Ourense, ás 20:30 horas na rúa do Paseo
Pontevedra, ás 20:00 horas na praza da Peregrina
Desde a RA estamos convencidos que é un acto antidemocrático (neste club non teñen voz os pobos do sur), inmoral (pretende normalizar a situación previa para seguir especulando), ilegal (estase axudando a banca sen abrir procesos xudiciais por malversación de fondos e estafa) e sobre todo suicida (se restaura o modelo a crise financeira pode ser infarto ecolóxico).
Estamos diante da primeira crise da globalización pero sendo central a crise financeira estamos diante dunha crise estructutural de dimensión múltiples crise de traballo, de acceso aos alimentos, enerxética, medioambiental e financeira. As solucións que nos impoñen desde o poder –máis libre comercio, máis cartos públicos para rescatar os bancos, o sector automobilístico e inmobiliario, máis oligopolios, máis transxénicos, etc.– tratan de esconder que a crise é produto do sistema capitalista e do neoliberalismo, que só afondarán os seus impactos sobre os pobos, as persoas e sobre o conxunto do planeta.
Namentres se quere refundar o capitalismo se trata de ignorar a crise mais importante: o sistema asentado artificialmente sobre un modelo consumista insostible ten como único soporte o endebedamento, mentres que o medre da brecha entre ricos e pobres, a precariedade, a invisibilidade dos traballos realizados dende sempre por mulleres e o desregulamento laboral son concibidos como algo consubstancial ao propio sistema, un medio máis para manter e incrementar os beneficios duns poucos en detrimento das persoas.
Os países do Sur, seguindo as directrices do FMI, BM e OMC, foron forzados a liberalizar as barreiras comerciais, desregular os mercados financeiros e laborais, privatizar as industrias nacionais, abolir os subsidios e reducir o gasto social e económico. Unha ortodoxia que os “ricos” incumpren cando interesa e agora máis ca nunca. As estimacións acerca da cantidade de cartos que os estados empobrecidos perden por fuga de capitais e expatriación de ingresos impoñibles varía de 350.000 millóns a 500.000 millóns de dólares ao ano.
O FMI calcula que as perdas directas da crise financeira provocará a entidades de todo o mundo un monto de 1,4 billóns de dólares, pero as perdas económicas globais estímanse moito maiores.Mentres o Goberno español poderá chegar a investir ata 150.000 millóns de euros para axudar á banca, o que destina a axudas contra o desemprego é 170 millóns de euros.Xa sabiamos que o liberalismo actual era unha gran mentira: subvencións e axudas ás multinacionais do Norte e fortes aranceis aos pequenos produtores e produtoras. A libre circulación de capitais existía pero a libre circulación de traballadores e traballadoras era freada por centos de valados e muros. Agora descubrimos algo “novo” tras as operacións dos gobernos por rescatar os beneficios da banca: o liberalismo consiste na legalización do roubo.É HORA DE ACTUAREn xeral, a esquerda institucionalizada abandonou hai tempo os seus programas de transformación social, ben porque non quere ben porque non é quen de levar adiante propostas de cambio.Somos os movementos sociais e as cidadanías de diferentes rexións do mundo os que temos dado a cara diante da incertidume. Primeiro poñendo en marcha un movemento de resistencia diante dos diferentes cumios dos amos do mundo. Segundo, xerando espazos de reflexión en diversos foros sociais. E, de seguro, artellando propostas programáticas de cambio como xa o están a facer as organizacións sociais e movementos cidadás en diversas partes do mundo.Os movementos sociais e organizacións cívicas galegas coincidindo coas reflexión plantexadas no foro de Belem o pasado xaneiro temos decidido non so propor alternativas ou mobilizarnos senón artellar unha rede para a mobilización global que teña como elementos vertebradores:
Unha iniciativa plural e aberta a todas aquelas persoas e colectivos que queren impulsar un proxecto de cambio estratéxico sistémico.
Unha aposta transversal. Un dos grandes logros do sistema é a fragmentación de loitas. Faise necesario artellar redes globais e transversais de cambio.
Unha opción programática que teña como piares a radicalidade democrática, o modelo económico sustentable ao servizo das persoas en harmonía coa natureza e a xustiza social global. Unha proposta que busque solucións reais no decrecemento, a sustentabilidade e a soberanía alimentaria.A crise económica mundial podemos e debémola converter nunha oportunidade histórica de transformación.Formamos parte da RA organizacións que levamos anos combatendo as consecuencias do modelo inxusto, a pobreza e a destrucción do hábitat pero que agora queremos tamén combater conxuntamente as causas: e a causa e o capitalismo.“NON IMOS PERMITIR QUE REFUNDEN O CAPITALISMO, MELLOREN OS SEUS BENEFICIOS E PISEN OS NOSOS DEREITOS.”
mercredi 8 juillet 2009
MANIFESTACIÓN EN CORUÑA O 12 DE XULLO POLO RESPECTO Á DIGNIDADE DAS PERSOAS INMIGRANTES
MANIFESTACIÓN: "POLO RESPECTO Á DIGNIDADE DAS PERSOAS INMIGRANTES"PORQUE TODXS SOMOS MIGRANTES:
Non á discriminación.
Non ás trabas irracionais para legalizarse.
Non ao racismo e á xenofobia encubertos.
Organizador: Aseser-Teranga
Red: Global
Fecha: domingo, 12 de julio de 2009
Hora: 19:00 - 22:00
Lugar: Casa de Senegal
Calle:Jorge Borrow, 5
POLO RESPECTO Á DIGNIDADE DAS PERSOAS INMIGRANTES
ASESER-TERANGA ten convocada unha manifestación baixo o lema de:
"POLO RESPECTO Á DIGNIDADE DAS PERSOAS INMIGRANTES".
O seu obxecto é o de expoñer a nosa protesta polos inmediatos cambios lexislativos que, xunto coas medidas administrativas restrictivas, fan máis dificil a nosa integración social. Asimesmo, queremos poñer de manifesto a existencia de medidas encubertas de racismo e xenofobia que se producen de cotío na nosa sociedade, así como as dificultades para obter a legalización de persoas que levan xa longo tempo en España.A marcha arrancará das inmediacións da Casa de Senegal e da Mezquita da Coruña o domingo, día 12 de xullo, ás 19 horas. Discurrirá pola avenida de Fisterra ata a Praza de Pontevedra, e, dende aquí, ata a Delegación do Goberno.
Papa Diop -Presidente de Aseser-Teranga Non á discriminación.Non ás trabas irracionais para legalizarse.Non ao racismo e á xenofobia encubertos.
MANIFESTACIÓN Día 12 de xullo (domingo)19 horas Saída:Casa de Senegal (R/ Jorge Borrow, 5)Ata:Delegación do Goberno (Praza de Ourense) Organiza: ASOCIACIÓN ASESER-TERANGA
Non á discriminación.
Non ás trabas irracionais para legalizarse.
Non ao racismo e á xenofobia encubertos.
Organizador: Aseser-Teranga
Red: Global
Fecha: domingo, 12 de julio de 2009
Hora: 19:00 - 22:00
Lugar: Casa de Senegal
Calle:Jorge Borrow, 5
POLO RESPECTO Á DIGNIDADE DAS PERSOAS INMIGRANTES
ASESER-TERANGA ten convocada unha manifestación baixo o lema de:
"POLO RESPECTO Á DIGNIDADE DAS PERSOAS INMIGRANTES".
O seu obxecto é o de expoñer a nosa protesta polos inmediatos cambios lexislativos que, xunto coas medidas administrativas restrictivas, fan máis dificil a nosa integración social. Asimesmo, queremos poñer de manifesto a existencia de medidas encubertas de racismo e xenofobia que se producen de cotío na nosa sociedade, así como as dificultades para obter a legalización de persoas que levan xa longo tempo en España.A marcha arrancará das inmediacións da Casa de Senegal e da Mezquita da Coruña o domingo, día 12 de xullo, ás 19 horas. Discurrirá pola avenida de Fisterra ata a Praza de Pontevedra, e, dende aquí, ata a Delegación do Goberno.
Papa Diop -Presidente de Aseser-Teranga Non á discriminación.Non ás trabas irracionais para legalizarse.Non ao racismo e á xenofobia encubertos.
MANIFESTACIÓN Día 12 de xullo (domingo)19 horas Saída:Casa de Senegal (R/ Jorge Borrow, 5)Ata:Delegación do Goberno (Praza de Ourense) Organiza: ASOCIACIÓN ASESER-TERANGA
PORQUE O SILENCIO É O MELLOR ALIADO DA ANÁLISE
Tranquilidade, amigos e amigas, non é que toleara, nin que desexe -que tamén- que os silencios nos envolvan coa súa fermosa musicalidade. Sucede que un xa leva numerosas reunións no corpo de creación/formación/fundación de moitas e varias plataformas e foros, nados co gallo dos máis e variados motivos sociais. E nesa primeira reunión de contacto ou institución normalmente nunca collo a palabra. Escoito. Observo. Reflexiono.
Onte asistín a unha "xuntanza aberta" para a conformación dunha Plataforma "Queremos galego. Foi na Galería Sargadelos, ás 17h, en Compostela. Convocados pola Mesa pola Normalización Lingüística de Galicia. Nutrida asistencia de persoas a título individual e representantes de colectivos de todo tipo.
Elementos positivos: un texto sobre o que traballar e unha proposta inicial interesante, pero compricada desde o punto de vista económico (levar a cabo unha ILP). Pero, precisamente, estes elementos positivos se volveron negativos porque existen condicionamentos apriorísticos en moitos dos e das representantes. Apriorismos xulgadores da Mesa e das siglas alí reunidas. Todo comezou xa cando algúns quixeron que todos se presentasen: desexaban visibilizarse e, de paso, ver quen andaba por aí. Pero ao facelo silenciaban as numerosas persoas que ían como cidadás a título persoal...porque aman a lingua galega.
Aforrarei ao lector e á lectora dos meus textos o "suplicio" auditivo padecido para ás 19h ter que me ir sen escoitar nada positivo.
Aí saiu o "Nunca Máis"; saiu a manifestación do 17 de maio; saiu a instrumentalización da lingua en todas as direccións imaxinables; saiu que se monolingüismo vs bilingüismo; ...
O importante -ollo falo desde a perspectiva que nos levou a ir a esa xuntanza-, facerlle ver á sociedade que o galego precisa de axuda para sobrevivir e loitar contra os permanentes ataques da dereita (PP, UPyD, Galicia Bilingüe...) e que temos que seguir avanzando na normalización da nosa lingua para que, cada vez máis e de forma natural, podamos ver un filme en galego, ler un xornal, e falarmos en galego aí onde o desexemos...; o importante, repito, desapareceu nas voces de reproches e acusacións insinuadas.
Somos átomos cada vez máis atomizados, incapaces de vencer os nosos localismos intelectuais. Regamos unha pequena leira. Somos incapaces de ver máis aló do valo que separa a nosa leira das demais. E así nos vai: entreguismo das institucións á dereita e instalación na rúa dunha imaxe de pelexa e división na esquerda que en nada nos beneficia.
Agardo que na segunda xuntanza sexamos quen de avanzar...o galego e Galicia precísano.
Onte asistín a unha "xuntanza aberta" para a conformación dunha Plataforma "Queremos galego. Foi na Galería Sargadelos, ás 17h, en Compostela. Convocados pola Mesa pola Normalización Lingüística de Galicia. Nutrida asistencia de persoas a título individual e representantes de colectivos de todo tipo.
Elementos positivos: un texto sobre o que traballar e unha proposta inicial interesante, pero compricada desde o punto de vista económico (levar a cabo unha ILP). Pero, precisamente, estes elementos positivos se volveron negativos porque existen condicionamentos apriorísticos en moitos dos e das representantes. Apriorismos xulgadores da Mesa e das siglas alí reunidas. Todo comezou xa cando algúns quixeron que todos se presentasen: desexaban visibilizarse e, de paso, ver quen andaba por aí. Pero ao facelo silenciaban as numerosas persoas que ían como cidadás a título persoal...porque aman a lingua galega.
Aforrarei ao lector e á lectora dos meus textos o "suplicio" auditivo padecido para ás 19h ter que me ir sen escoitar nada positivo.
Aí saiu o "Nunca Máis"; saiu a manifestación do 17 de maio; saiu a instrumentalización da lingua en todas as direccións imaxinables; saiu que se monolingüismo vs bilingüismo; ...
O importante -ollo falo desde a perspectiva que nos levou a ir a esa xuntanza-, facerlle ver á sociedade que o galego precisa de axuda para sobrevivir e loitar contra os permanentes ataques da dereita (PP, UPyD, Galicia Bilingüe...) e que temos que seguir avanzando na normalización da nosa lingua para que, cada vez máis e de forma natural, podamos ver un filme en galego, ler un xornal, e falarmos en galego aí onde o desexemos...; o importante, repito, desapareceu nas voces de reproches e acusacións insinuadas.
Somos átomos cada vez máis atomizados, incapaces de vencer os nosos localismos intelectuais. Regamos unha pequena leira. Somos incapaces de ver máis aló do valo que separa a nosa leira das demais. E así nos vai: entreguismo das institucións á dereita e instalación na rúa dunha imaxe de pelexa e división na esquerda que en nada nos beneficia.
Agardo que na segunda xuntanza sexamos quen de avanzar...o galego e Galicia precísano.
mardi 7 juillet 2009
COMUNICADO DO FORO GALEGO DE INMIGRACIÓN. O GOBERNO ESPAÑOL SEGUIRÁ ADIANTE COA VULNERACIÓN DOS DEREITOS HUMANOS
Debido á súa importancia, reproducimos o comunicado do Foro Galego de Inmigración, ao que pertence o autor deste blog, despois da infructuosa xuntanza mantida con Consuelo Rumí, en Caldas de Reis, onte luns 6 de xullo de 2009.
Mal van as cousas cando os aparatos da representación do voto se volven contrarias a dereito. Mal van.
***
FORO GALEGO DE INMIGRACIÓN
COMUNICADO DE PRENSA
Varios Representantes do Foro Galego de Inmigración formado polas asociacións e entidades recollidas abaixo (máis de 80 asociacións e entidades de toda Galicia), presentaron onte Luns día 6 de Xullo nun acto celebrado en Caldas de Reis á Secretaria de Estado de Inmigración , Consuelo Rumí, as súas propostas en relación coa Reforma da Lei de Estranxeiría e con outras cuestións relacionadas coa política migratoria do Goberno Central:
-A Valoración global que facemos do Encontro é negativa. Non houbo interese por atender as nosas propostas, nin amosou a Secretaría de Estado receptividade algunha cara ás mesmas. Mesmo tentou deslexitimar ao Foro Galego de Inmigración como interlocutor. Por outra banda, a decisión de facer a Reforma, pendente do paso polo Parlamento, nos termos actuais está ben clara e mesmo parece que se van habilitar plenos no Parlamento Español no mes de Xullo coa finalidade de acelerar o proceso de aprobación da Reforma da Lei.
-A nosa oposición á Reforma da Lei basase en que entendemos que globalmente a Reforma proposta é fondamente restrictiva e negativa polas seguintes razóns:
1.- A importante limitación do reagrupamento familiar para ascendentes de residentes , que só se permite para os/as de longa duración (5 anos de estancia).
2.- A apertura da posibilidade de repatriación de menores inmigrantes basándose na garantía dos servizos de atención a menores dos países de orixe dos e das menores. Posibilidade moi discutible no caso de países como Marrocos, por exemplo.
3.- Recolle o intolerable aumento de prazo de estancia nos centros de internamento de estranxeiros ata os 60 días (antes eran 40) con posibilidade ademáis de incrementar esa estancia en determinados casos.
4.- E sobre todo porque basease na persecución sistemática da poboación inmigrante en situación de irregularidade administrativa e no peche das fronteiras. Establece así, ademáis, unha coartada legal para as actuacións de persecución contra esta poboación inmigrante residente no Estado español que xa dende hai varios meses veñen denuciado moi diferentes organizacións en diferentes partes do Estado.
Negámonos a aceptar esta visión intencionadamente “criminalizadora”, na que tanto insiste este proxecto do goberno central, sobre unha realidade, á da inmigración, tan fondamente positiva para o conxunto da poboación galega e española.
-Ademáis presentamos as nosas propostas para mellorar a Lei actual en cuestións non comtempladas na actual Reforma e que en realidade permitirían unha Lei moito máis respectuosa cos dereitos das persoas inmigrantes :
1.-Arbitrar algún sistema para que as persoas en situación de irregularidade administrativa puideran resolver a súa situación de acordo cunhas esixencias razoables.
2.-Establecer un modelo único de autorización de residencia (que habería que renovar periódicamente), que permitira sempre traballar e sen as actuais limitacións xeográficas ou de ocupación. Nesa liña urxiría tamén: Unha reforma do actual sistema de continxente, establecendo un modelo flexible, rápido e eficaz (trimestral ou mensual, con posibilidade de realizar ofertas de forma permanente por parte de empresari@s e empregador@s, de carácter autonómico, etc). Os catálogos de ocupación de difícil cobertura deben ser tamén máis flexibles, en ámbitos xeográficos e temporalmente.
3.- Aínda que a actual Lei contempla esta opción, a Reforma debe establecer de forma clara que as persoas en situación de irregularidade administrativa cometen unha falta administrativa pola que deben aboar unha determinada multa, pero non ten sentido a incoación de procedementos de expulsións para estas persoas que non cometen delicto algún. Disto se derivarían dúas medidas inmediatas: Eliminación dos Centros de Internamento. Incluir clausulas que garantan o tratamento d@s traballadores e traballadoras inmigrantes como vítimas, con dereito preferente e efectivo para obter autorizacións de residencia e traballo, nos casos de explotación laboral destes traballadores e trablladoras. A mesma consideración deben ter lóxicamente as mulleres ou homes obrigad@s a prostituirse.
4.- Relacionado co anterior parece importante establecer unha serie de supostos claros e amplos para as autorizacións excepcionais (mulleres e homes obrigad@s a prostituirse; vítimas doutros tipos de explotación laboral; mulleres vítimas da chamada violencia de xénero; persoas adultas ou menores en situación de desamparo ou dependencia; persoas con enfermidades graves; etc). O Catálogo debe ser amplo e flexible.
5.- Garantir en todo caso o acceso aos dereitos básicos para todos e todas, tamén para as persoas que transitoriamente se atopen en situación de irregularidade administrativa, supón o acceso en condicións de igualdade aos servizos públicos de educación, sanidade (garantir o acceso a tarxeta sanitaria) e de benestar social e inclusión social: rendas mínimas e outras axudas sociais.
6.- A Lexislación debe garantir dereitos das persoas, recoñecidos pola ONU e por outros organismos e institucións internacionais, nas actuacións de control en portos, aeroportos, estradas, etc.
7.- Unha demanda importante sería tamén o establecemento dun Observatorio Independente do Racismo e da Xenofobia, con obriga de presentar diante do Parlamento anualmente un Informe Público e detallado sobre as situacións de Racismo e Xenofobia detectadas ou denunciadas no conxunto do Estado Español.
Insistimos, por último sen obter tampouco compromiso algún por parte da Sra Secretaria de Estado de Inmigración na necesidade de frear o proceso de persecución policial contra o colectivo inmigrante que este Foro ven denunciado nos últimos meses en Galicia.
Mal van as cousas cando os aparatos da representación do voto se volven contrarias a dereito. Mal van.
***
FORO GALEGO DE INMIGRACIÓN
COMUNICADO DE PRENSA
Varios Representantes do Foro Galego de Inmigración formado polas asociacións e entidades recollidas abaixo (máis de 80 asociacións e entidades de toda Galicia), presentaron onte Luns día 6 de Xullo nun acto celebrado en Caldas de Reis á Secretaria de Estado de Inmigración , Consuelo Rumí, as súas propostas en relación coa Reforma da Lei de Estranxeiría e con outras cuestións relacionadas coa política migratoria do Goberno Central:
-A Valoración global que facemos do Encontro é negativa. Non houbo interese por atender as nosas propostas, nin amosou a Secretaría de Estado receptividade algunha cara ás mesmas. Mesmo tentou deslexitimar ao Foro Galego de Inmigración como interlocutor. Por outra banda, a decisión de facer a Reforma, pendente do paso polo Parlamento, nos termos actuais está ben clara e mesmo parece que se van habilitar plenos no Parlamento Español no mes de Xullo coa finalidade de acelerar o proceso de aprobación da Reforma da Lei.
-A nosa oposición á Reforma da Lei basase en que entendemos que globalmente a Reforma proposta é fondamente restrictiva e negativa polas seguintes razóns:
1.- A importante limitación do reagrupamento familiar para ascendentes de residentes , que só se permite para os/as de longa duración (5 anos de estancia).
2.- A apertura da posibilidade de repatriación de menores inmigrantes basándose na garantía dos servizos de atención a menores dos países de orixe dos e das menores. Posibilidade moi discutible no caso de países como Marrocos, por exemplo.
3.- Recolle o intolerable aumento de prazo de estancia nos centros de internamento de estranxeiros ata os 60 días (antes eran 40) con posibilidade ademáis de incrementar esa estancia en determinados casos.
4.- E sobre todo porque basease na persecución sistemática da poboación inmigrante en situación de irregularidade administrativa e no peche das fronteiras. Establece así, ademáis, unha coartada legal para as actuacións de persecución contra esta poboación inmigrante residente no Estado español que xa dende hai varios meses veñen denuciado moi diferentes organizacións en diferentes partes do Estado.
Negámonos a aceptar esta visión intencionadamente “criminalizadora”, na que tanto insiste este proxecto do goberno central, sobre unha realidade, á da inmigración, tan fondamente positiva para o conxunto da poboación galega e española.
-Ademáis presentamos as nosas propostas para mellorar a Lei actual en cuestións non comtempladas na actual Reforma e que en realidade permitirían unha Lei moito máis respectuosa cos dereitos das persoas inmigrantes :
1.-Arbitrar algún sistema para que as persoas en situación de irregularidade administrativa puideran resolver a súa situación de acordo cunhas esixencias razoables.
2.-Establecer un modelo único de autorización de residencia (que habería que renovar periódicamente), que permitira sempre traballar e sen as actuais limitacións xeográficas ou de ocupación. Nesa liña urxiría tamén: Unha reforma do actual sistema de continxente, establecendo un modelo flexible, rápido e eficaz (trimestral ou mensual, con posibilidade de realizar ofertas de forma permanente por parte de empresari@s e empregador@s, de carácter autonómico, etc). Os catálogos de ocupación de difícil cobertura deben ser tamén máis flexibles, en ámbitos xeográficos e temporalmente.
3.- Aínda que a actual Lei contempla esta opción, a Reforma debe establecer de forma clara que as persoas en situación de irregularidade administrativa cometen unha falta administrativa pola que deben aboar unha determinada multa, pero non ten sentido a incoación de procedementos de expulsións para estas persoas que non cometen delicto algún. Disto se derivarían dúas medidas inmediatas: Eliminación dos Centros de Internamento. Incluir clausulas que garantan o tratamento d@s traballadores e traballadoras inmigrantes como vítimas, con dereito preferente e efectivo para obter autorizacións de residencia e traballo, nos casos de explotación laboral destes traballadores e trablladoras. A mesma consideración deben ter lóxicamente as mulleres ou homes obrigad@s a prostituirse.
4.- Relacionado co anterior parece importante establecer unha serie de supostos claros e amplos para as autorizacións excepcionais (mulleres e homes obrigad@s a prostituirse; vítimas doutros tipos de explotación laboral; mulleres vítimas da chamada violencia de xénero; persoas adultas ou menores en situación de desamparo ou dependencia; persoas con enfermidades graves; etc). O Catálogo debe ser amplo e flexible.
5.- Garantir en todo caso o acceso aos dereitos básicos para todos e todas, tamén para as persoas que transitoriamente se atopen en situación de irregularidade administrativa, supón o acceso en condicións de igualdade aos servizos públicos de educación, sanidade (garantir o acceso a tarxeta sanitaria) e de benestar social e inclusión social: rendas mínimas e outras axudas sociais.
6.- A Lexislación debe garantir dereitos das persoas, recoñecidos pola ONU e por outros organismos e institucións internacionais, nas actuacións de control en portos, aeroportos, estradas, etc.
7.- Unha demanda importante sería tamén o establecemento dun Observatorio Independente do Racismo e da Xenofobia, con obriga de presentar diante do Parlamento anualmente un Informe Público e detallado sobre as situacións de Racismo e Xenofobia detectadas ou denunciadas no conxunto do Estado Español.
Insistimos, por último sen obter tampouco compromiso algún por parte da Sra Secretaria de Estado de Inmigración na necesidade de frear o proceso de persecución policial contra o colectivo inmigrante que este Foro ven denunciado nos últimos meses en Galicia.
jeudi 2 juillet 2009
A CUARTA URNA. A PARTICIPACIÓN DO POBO NA DEMOCRACIA vs O SECUESTRO DA DEMOCRACIA POLA OLIGARQUÍA
Os tempos, desde este domingo 28 á noite, cando voitres enmascarados e alimentados pola xenreira e a ignorancia secuestran e expulsan de Honduras ao presidente Zelaya, semellan planificados pola voracidade da tecnoloxía.
Voracidade porque a velocidade informativa agolpa todo um explosivo cóctel de mensaxes difusas e impide razonar sequera as respostas cando aínda non se teñen todos os elementos de análise ao alcance da reflexión e da valoración crítica. Esa voracidade provocou todas as primeiras reaccións, sexan de corte dubitativo e deliberadamente ambiguo (a administración Obama en xeral, explicable polos desexos de Zelaya de converter á importante base militar estadunidense de Soto Cano (Palmerola) en aeroporto civil e, xa que logo, expulsar aos militares de aí, vid. Artigo de Eva Golinger, “La base militar de EEUU en Honduras en el centro del golpe”, Rebelión, 2-7-09), de defensa do goberno de Roberto Micheletti imposto polos golpistas (CNN), ou de defensa apoloxética do presidente deposto Manuel Zelaya (a meirande parte dos diversos comunicados que realizou a orbe mundial).
Para quen escribe o primeiro son os dereitos humanos, os dereitos do pobo hondureño agora mesmo sacudidos pola irrupción golpista.
Non caiamos na tentación de culpar unicamente ao exército, xa que é o medio do que se nutren os poderosos instalados no cumio piramidal da sociedade hondureña desde sempre. Dito doutro modo: no fondo, os dereitos humanos, os dereitos do pobo hondureño sempre estiveron sometidos a recurte e limitación, cando non a violación.
Como di Miguel Castillo no seu artigo de hoxe en Rebelión, o Congreso, a Corte Suprema de Xustiza e o alto mando militar, os principais medios de comunicación, o sector produtivo, empresarial e comercial, todo está em mans da oligarquía. Hai algún país no que non sexa así, preguntámonos? Hai algún país de tradición neoliberal no que as institucións democráticas non estean dominadas polas oligarquías e gobernadas de cóstas ás necesidades reais da poboación?
Honduras representa de forma paradigmática cómo as estruturas democráticas, cando controladas e monopolizadas pola oligarquía, están ao servizo dos poderosos e cómo, cando se ven sacudidas para que penetre algo de luz, de transparencia, de democracia real, esas estruturas, xa viciadas, seguen amosando a súa faciana antipobo digno do totalitarismo fascista: de aí as constantes ordes de captura emanadas pola Corte Suprema contra líderes populares como Rafel Alegría, Carlos H. Reyes, ou o propio Manuel Zelaya.
O problema salta cando un presidente decide non someterse a ese poder e confiar o poder verdadeiro dunha democracia ao pobo. Por iso, unha simple enquisa dirixida ao pobo, para que participe e se exprese sobre a reforma constitucional depositando o seu parecer no que se chama a “Cuarta Urna”, fixo tremer os alicerces da oligarquía e desencadeou o golpe. Porque a oligarquía ten exemplos sobrados de cómo as urnas constrúen en países veciños proxectos sociais, proxectos de esquerdas, realizados co pobo e non de cóstas a el. Eis o motivo fundacional, entroutros.
O pobo de Honduras sabe que non está só e sabe que se xoga moito neste golpe de estado: xógase ter voz de verdade na construción da súa sociedade. Xógase ter unha Asemblea Nacional Constituínte encargada de redactar unha nova Constitución. De aí, as manifestacións multitudinarias e a frontal oposición interior ao goberno de Micheletti, quen busca ser aprobado mediante todas as vías posibles....coa participación dos grandes grupos mediáticos que sementaron desde hai tres meses o escenario político de xenreira cara a “cuarta urna” e crearon as condicións precisas para demonizar a Manuel Zelaya e para que se producira o golpe de estado do domingo 28 de xuño (vid. Y. Ron / M. Rodríguez, El golpe cocinado em el fuego mediático. La jugada final de la prensa hondureña, xuño 2009, descargable en Rebelión).
Pero non nos abraiemos de forma inxénua. Aprendamos do comportamento do pobo hondureño. Ollemos os nosos intestinos democráticos e pensemos en todo o que acontece mediatica e socialmente cando se insinúa a posibilidade de reformar a constitución para dar cabida a novos dereitos, ou para avanzarmos no recoñecemento de dereitos para a poboación migrante (voto activo e pasivo, por exemplo), ou para incluír a eutanasia como un dereito, etc, ou, simplemente, que un presidente do estado español convoque un referendo sobre se queremos seguir sendo unha monarquía ou unha república, onde ninguén estea por riba do pobo... E entenderemos que o acontecido en Honduras non é nada raro.
Desde estas liñas queremos solidarizarnos co pobo hondureño que loita para que se lle dea voz, para que se lle recoñezan os seus dereitos, de expresión e participación. Apoiamos a lóxica aspiración do pobo de liberarse da soga oligarca e o seu lento e duro camiñar ata situarse lonxe do abafo mercantilista e chantaxista que quere establecer a cosmocracia neoliberal en Honduras. Queremos que volva Zelaya e que teña a valentía de seguir coa idea inicial: o sacrificio valente do seu pobo meréceo.
Xabier Ron
OSPAAAL-GALICIA
2-xullo-2009
Voracidade porque a velocidade informativa agolpa todo um explosivo cóctel de mensaxes difusas e impide razonar sequera as respostas cando aínda non se teñen todos os elementos de análise ao alcance da reflexión e da valoración crítica. Esa voracidade provocou todas as primeiras reaccións, sexan de corte dubitativo e deliberadamente ambiguo (a administración Obama en xeral, explicable polos desexos de Zelaya de converter á importante base militar estadunidense de Soto Cano (Palmerola) en aeroporto civil e, xa que logo, expulsar aos militares de aí, vid. Artigo de Eva Golinger, “La base militar de EEUU en Honduras en el centro del golpe”, Rebelión, 2-7-09), de defensa do goberno de Roberto Micheletti imposto polos golpistas (CNN), ou de defensa apoloxética do presidente deposto Manuel Zelaya (a meirande parte dos diversos comunicados que realizou a orbe mundial).
Para quen escribe o primeiro son os dereitos humanos, os dereitos do pobo hondureño agora mesmo sacudidos pola irrupción golpista.
Non caiamos na tentación de culpar unicamente ao exército, xa que é o medio do que se nutren os poderosos instalados no cumio piramidal da sociedade hondureña desde sempre. Dito doutro modo: no fondo, os dereitos humanos, os dereitos do pobo hondureño sempre estiveron sometidos a recurte e limitación, cando non a violación.
Como di Miguel Castillo no seu artigo de hoxe en Rebelión, o Congreso, a Corte Suprema de Xustiza e o alto mando militar, os principais medios de comunicación, o sector produtivo, empresarial e comercial, todo está em mans da oligarquía. Hai algún país no que non sexa así, preguntámonos? Hai algún país de tradición neoliberal no que as institucións democráticas non estean dominadas polas oligarquías e gobernadas de cóstas ás necesidades reais da poboación?
Honduras representa de forma paradigmática cómo as estruturas democráticas, cando controladas e monopolizadas pola oligarquía, están ao servizo dos poderosos e cómo, cando se ven sacudidas para que penetre algo de luz, de transparencia, de democracia real, esas estruturas, xa viciadas, seguen amosando a súa faciana antipobo digno do totalitarismo fascista: de aí as constantes ordes de captura emanadas pola Corte Suprema contra líderes populares como Rafel Alegría, Carlos H. Reyes, ou o propio Manuel Zelaya.
O problema salta cando un presidente decide non someterse a ese poder e confiar o poder verdadeiro dunha democracia ao pobo. Por iso, unha simple enquisa dirixida ao pobo, para que participe e se exprese sobre a reforma constitucional depositando o seu parecer no que se chama a “Cuarta Urna”, fixo tremer os alicerces da oligarquía e desencadeou o golpe. Porque a oligarquía ten exemplos sobrados de cómo as urnas constrúen en países veciños proxectos sociais, proxectos de esquerdas, realizados co pobo e non de cóstas a el. Eis o motivo fundacional, entroutros.
O pobo de Honduras sabe que non está só e sabe que se xoga moito neste golpe de estado: xógase ter voz de verdade na construción da súa sociedade. Xógase ter unha Asemblea Nacional Constituínte encargada de redactar unha nova Constitución. De aí, as manifestacións multitudinarias e a frontal oposición interior ao goberno de Micheletti, quen busca ser aprobado mediante todas as vías posibles....coa participación dos grandes grupos mediáticos que sementaron desde hai tres meses o escenario político de xenreira cara a “cuarta urna” e crearon as condicións precisas para demonizar a Manuel Zelaya e para que se producira o golpe de estado do domingo 28 de xuño (vid. Y. Ron / M. Rodríguez, El golpe cocinado em el fuego mediático. La jugada final de la prensa hondureña, xuño 2009, descargable en Rebelión).
Pero non nos abraiemos de forma inxénua. Aprendamos do comportamento do pobo hondureño. Ollemos os nosos intestinos democráticos e pensemos en todo o que acontece mediatica e socialmente cando se insinúa a posibilidade de reformar a constitución para dar cabida a novos dereitos, ou para avanzarmos no recoñecemento de dereitos para a poboación migrante (voto activo e pasivo, por exemplo), ou para incluír a eutanasia como un dereito, etc, ou, simplemente, que un presidente do estado español convoque un referendo sobre se queremos seguir sendo unha monarquía ou unha república, onde ninguén estea por riba do pobo... E entenderemos que o acontecido en Honduras non é nada raro.
Desde estas liñas queremos solidarizarnos co pobo hondureño que loita para que se lle dea voz, para que se lle recoñezan os seus dereitos, de expresión e participación. Apoiamos a lóxica aspiración do pobo de liberarse da soga oligarca e o seu lento e duro camiñar ata situarse lonxe do abafo mercantilista e chantaxista que quere establecer a cosmocracia neoliberal en Honduras. Queremos que volva Zelaya e que teña a valentía de seguir coa idea inicial: o sacrificio valente do seu pobo meréceo.
Xabier Ron
OSPAAAL-GALICIA
2-xullo-2009
samedi 27 juin 2009
MANIFESTÁNDONOS POLA DIGNIDADE
A dignidade que unha persoa ten ao nacer debera ser inalienable, inviolable. No entanto, o mundo de hoxe representa a constatación de que o estilo de vida e os éxitos dun 20% da poboación humana faise sobre o 80% restante: a explotación do ser humano polo ser humano....humano, realmente?
O máis triste e tamén o máis aldraxante e alporizante é comprobar como ese 20% blinda as súas fronteiras ás persoas menos favorecidas polo xogo de dominación e explotación que representa o capitalismo nesta fase neoliberal. E esa blindaxe faise con leis que emanan de gobernos e parlamentos que se autoproclaman democráticos. Nada máis triste. O asilo e a hospitalidade desapareceron da aplicación práctica dos países enriquecidos. Os números son irrisorios e as persoas que veñen de fóra fuxindo da violencia (fame, guerra, explotación, ...) xa non o solicitan sabedores de que non se concede asilo. O capitalismo utiliza ás persoas en base á súa rendibilidade: non lle importa o enriquecemento social, cultural.
Hoxe, en Compostela, ás 12h, organizada polo Foro Galego de Inmigración, organización non institucionalizada que agrupa a organizacións que traballan con ou constituidas por persoas inmigrantes, tivo lugar unha manifestación. Non eramos moi numerosos, pero foi satisfactorio e logramos facer visibles á sociedade "mirona" e "espectadora" que NINGÚN SER HUMANO É ILEGAL, QUE SER SOLIDARIO NON É DELITO, QUE SER INMIGRANTE NON É DELITO.
Pero non eramos todos os que deberamos: faltaban sindicatos, cabezas visibles de organizacións políticas, como se isto da defensa da dignidade das persoas non fora con elas. E faltaba moita sociedade: alienación? ou sinxelamente que están a favor do acoso ao que nos somete a policía? alienación? ou sinxelamente que queren realmente ternos explotados e explotadas ou co medo no corpo a unha deportación a un lugar do que fuximos?
Seguiremos loitando.
O máis triste e tamén o máis aldraxante e alporizante é comprobar como ese 20% blinda as súas fronteiras ás persoas menos favorecidas polo xogo de dominación e explotación que representa o capitalismo nesta fase neoliberal. E esa blindaxe faise con leis que emanan de gobernos e parlamentos que se autoproclaman democráticos. Nada máis triste. O asilo e a hospitalidade desapareceron da aplicación práctica dos países enriquecidos. Os números son irrisorios e as persoas que veñen de fóra fuxindo da violencia (fame, guerra, explotación, ...) xa non o solicitan sabedores de que non se concede asilo. O capitalismo utiliza ás persoas en base á súa rendibilidade: non lle importa o enriquecemento social, cultural.
Hoxe, en Compostela, ás 12h, organizada polo Foro Galego de Inmigración, organización non institucionalizada que agrupa a organizacións que traballan con ou constituidas por persoas inmigrantes, tivo lugar unha manifestación. Non eramos moi numerosos, pero foi satisfactorio e logramos facer visibles á sociedade "mirona" e "espectadora" que NINGÚN SER HUMANO É ILEGAL, QUE SER SOLIDARIO NON É DELITO, QUE SER INMIGRANTE NON É DELITO.
Pero non eramos todos os que deberamos: faltaban sindicatos, cabezas visibles de organizacións políticas, como se isto da defensa da dignidade das persoas non fora con elas. E faltaba moita sociedade: alienación? ou sinxelamente que están a favor do acoso ao que nos somete a policía? alienación? ou sinxelamente que queren realmente ternos explotados e explotadas ou co medo no corpo a unha deportación a un lugar do que fuximos?
Seguiremos loitando.
jeudi 25 juin 2009
DE NOVO, FIN DE CURSO
Sempre que chega o fin de curso, vén, de golpe, o cansancio todo, como se acudise a unha chamada de urxencias. Acompañando a ese cansancio, sobre todo cando tiveches algún tipo de empatía coa xeración que acaba, veñen as lembranzas, normalmente as boas e entón, case sen sabelo, emociónaste porque sabes que sigues cumprindo anos e, en certo modo, cumprindo coa túa tarefa educadora.
Agora veñen os novos soños de futuro para esta xeración: elección de itinerarios, elección de ciclos, de carreiras...., e novas relacións humanas que servirán para encher de experiencias a maleta da vida. Os meus alumnos e alumnas de 4º saben que dunha maleta -La valise, curtametraxe de ficción- poden extrarse moitas e variadas interpretacións. Que a súa se encha de boas emocións e que teñan o suficiente para ser feliz, o suficiente para ir medrando en humanidade.
A repousar toca...agás para as equipas directivas...e para min, claro...até agosto.
Agora veñen os novos soños de futuro para esta xeración: elección de itinerarios, elección de ciclos, de carreiras...., e novas relacións humanas que servirán para encher de experiencias a maleta da vida. Os meus alumnos e alumnas de 4º saben que dunha maleta -La valise, curtametraxe de ficción- poden extrarse moitas e variadas interpretacións. Que a súa se encha de boas emocións e que teñan o suficiente para ser feliz, o suficiente para ir medrando en humanidade.
A repousar toca...agás para as equipas directivas...e para min, claro...até agosto.
lundi 15 juin 2009
ANTE O AVANCE DO TOTALITARISMO DEMOCRÁTICO. DEFENDAMOS O NOSO
Volve a dereita a Galicia, aínda que nunca perdera o poder económico. A súa volta ás institución políticas está a traducirse en políticas involucionistas.
Fronte a un pobo desmobilizado e a unha clase traballadora derrotada pola precariedade e a inestabilidade laboral e pola privatización e a degradación dos servizos sociais e públicos, están a adoitar prácticas que mostran un profundo desprezo polo pobo galego e os seus sinais de identidade.
O galego é un pobo de seu. Os elementos que configuran o seu carácter nacional forxáronse na fragua da historia nos últimos milenios nos tempos dos megaliteiros e dos castrexos; no tempo dos romanos, que recoñeceron entre os galaicos un pobo de seu; nos tempos medievais, cando Galicia se constituíu nun reino de seu...
A historia truncouse cando o proxecto castelanista meseteño se impuxo ás clases populares e á nobreza galega fronte ao proxecto histórico atlántico; non obstante, malia os longos séculos escuros, nin o galego desapareceu como pobo nin a súa lingua se perdeu, como tantas outras ao longo da historia..., pero ficou relagada a unha lingua subordinada, das clases populares... desprezada e humillada polos poderosos, que non dubidaron en castelanizarse para seguir a manter o poder.
O século XIX, o século da primavera dos pobos, deulle novo pulo ao pobo galego, que se dotou dun renovado proxecto político: o galeguismo, nas súas variantes históricas provincialista, rexionalista e nacionalista. Durante eses anos, o pobo traballador tomou conciencia da súa explotación de clase, de xénero e nacional. A loita contra os opresores da nosa nación logrou unha gran vitoria coa aprobación do Estatuto de Autonomía en 1936, uns días antes de que os fascistas lle arrebataran ao pobo as súas esperanzas e o seu futuro, que quedaron baixo as botas dos militares que se sublevaron o 18 de xullo de 1936. De novo voltou a longa noite de pedra: 40 anos sometidos a unha infame ditadura fronte á que estiveron os homes e as mulleres do PCG, a única forza política verdadeiramente organizada e preparada para liberar ao pobo do xugo que oprimía a súa liberdade, a súa identidade e que abafaba a súa memoria.
A chegada da democracia, mesmo con pasos tímidos, supuxo a necesidade de construír pontes de diálogo e de entendemento entre os fascistas que aterrorizaran ao pobo e o pobo que recuperaba a esperanza nun futuro de dignidade. Froito dese entendemento foi a Constitución de 1978 e o Estatuto de Autonomía de Galicia, aprobado en 1981 logo de que as forzas democráticas deste país sísemos a rúa para denunciar o Estatuto da aldraxe que as forzas conservadoras querían impor.
A Constitución e os estatutos nacidos dese consenso democrático recoñecían o dereito dos pobos á existencia, para o que se establecían medidas de especial promoción e protección. A conquista da liberdade logo da loita antifranquista permitíanos, daquela, recuperar a nosa identidade como pobo, a nosa lingua, a nosa memoria, eliminada da academia, da universidade e das escolas.
Claro está, non sexamos inxenuos, na sombra latexaba con furia e inquina o franquismo ideolóxico disposto a saír á escena da cousa pública cando as súas esencias doutrinarias estivesen en perigo. Saltaron coa Lei de Memoria Histórica; fixérono coas Leis de Educación que pretendían rebaixar a influencia da Curia na nosa vida; fanno cada vez que a muller acada un papel á hora de decidir sobre a súa maternidade; cada vez que desexamos avanzar liberándonos do xugo ideolóxico do catolicismo... Neses ataques contra a convivencia democrática e o consenso está a doutrina ideolóxica do franquismo, que se nega a desaparecer, pois é o discurso ideolóxico que teñen interiorizado as clases dominantes.
Volven agora, unha vez mais, cando se trata de normalizar o uso da lingua do pobo galego na súa vida cotiá, para contentar aos socios electorais que lles deron o triunfo: Galicia Bilingüe.
Pero, por qué agora? Por que agora queren rachar co consenso acadado por toda a sociedade e recollido no Plan de Normalización Lingüística aprobado por unamidade no Parlamento de Galicia en 2004, baixo un goberno de Fraga? Por que?
A mesma clase dominante que asaltou o Estado para sometelo aos seus intereses, a mesma clase dominante que atenta contra o pobo traballador mediante a precariedade laboral, o desemprego e o endebedamento, aceptados polas forzas políticas socialdemócratas, tanto galegas como españolas, que consentiron a precariedade do pobo traballador e polas organizacións sindicais que negociaron o desmantelamento dos dereitos laborais, é a que agora atenta contra o noso sinal de identidade máis orixinal: a lingua. Unha vez sometido o pobo no seu sustento, cumpría sometelo tamén na súa identidade.
É obvio quen son os promotores de toda esa galegofobia: os sectores instalados no odio ou no autodio que se alimentan, iso si, do diñeiro público, e, por suposto, dunha patronal empresarial disposta a aliarse con todo aquel que idolatre os seus pés de barro. A fin de contas, o galego segue a escoitarse en determinados ambientes sociais dun xeito maioritario: non hai que máis que pór a orella para decatarse de que o idioma que se fala nos salóns do Círculo Mercantil e Industrial de Vigo non é o mesmo que se fala na taberna do Fogar do Mariñeiro do Berbés: nun fálase maioritariamente castelán, que segue a ser o idioma da promoción social e das elites; noutro o galego. É precisamente nese autodio do colonizado no que se apoia toda esta campaña galegófoba.
Nunca antes o diñeiro público dunha institución do noso país se empregara de xeito tan prexudicial contra a lingua galega: os 200.000 euros gastados na inservible enquisa do galego e os 80.000 euros cotiáns en cuestión de publicidade son boa proba de que non importa gastar diñeiro público en accións innecesarias con tal de contentar aos socios electorais e, de paso, de desfacer todos os pequenos pasos andados desde que morreu Franco.
As imposicións aos equipos directivos dos centros públicos (a Curia e o empresariado da privada e da concertada, galegófobos claro está, están dando saltos de alegría), vulnerando o máis mínimo rigor democrático deberían ser respondidas con desobediencia civil e manifestacións en defensa da nosa identidade como pobo.
Construída sobre mentiras e manipulacións, o actual goberno de dereitas nega os logros do difícil consenso lingüístico e confronta á sociedade galega cos seus medos e estereotipos para volver a eses tempos, nunca idos, en que o útil, o necesario, era saber falar castelán, pois era a lingua da burguesía e dos seus aliados de clase. O galego é unha lingua universal e é un patrimonio noso e de cada un, polo que rexeitamos a súa condena á sumisión.
Nestes tempos de azoute capitalista, de retroceso dos nosos dereitos, cómpre volver a loita. Cómpre volver á loita para conquistar o pan e con el os nosos dereitos, porque só sendo donos dos nosos recursos, a socialización das actividades económicas e a radicalización da democracia, conquistaremos a nosa dignidade como pobo dono de seu: das súas mans traballadoras e da súa lingua creadora. Velaí por qué no noso programa político defendemos o dereito á autodeterminación, porque é sinónimo de democracia e de liberdade.
Nós, que somos a memoria dos homes e mulleres comunistas que deixaron a súa vida loitando contra a longa noite de pedra; nós, que somos a voz do pobo, loitaremos para que a dignidade deste pobo non sexa esnaquizada. Xa o fixemos contra outros ditadores... Loitamos e loitaremos para conquistar o noso dereito ao pan, para rachar as cadeas da alienación e para recuperar a nosa dignidade, a nosa historia e a nosa lingua.
Estamos preparados para esa loita. Mobilicémonos para defender o noso.
Fronte a un pobo desmobilizado e a unha clase traballadora derrotada pola precariedade e a inestabilidade laboral e pola privatización e a degradación dos servizos sociais e públicos, están a adoitar prácticas que mostran un profundo desprezo polo pobo galego e os seus sinais de identidade.
O galego é un pobo de seu. Os elementos que configuran o seu carácter nacional forxáronse na fragua da historia nos últimos milenios nos tempos dos megaliteiros e dos castrexos; no tempo dos romanos, que recoñeceron entre os galaicos un pobo de seu; nos tempos medievais, cando Galicia se constituíu nun reino de seu...
A historia truncouse cando o proxecto castelanista meseteño se impuxo ás clases populares e á nobreza galega fronte ao proxecto histórico atlántico; non obstante, malia os longos séculos escuros, nin o galego desapareceu como pobo nin a súa lingua se perdeu, como tantas outras ao longo da historia..., pero ficou relagada a unha lingua subordinada, das clases populares... desprezada e humillada polos poderosos, que non dubidaron en castelanizarse para seguir a manter o poder.
O século XIX, o século da primavera dos pobos, deulle novo pulo ao pobo galego, que se dotou dun renovado proxecto político: o galeguismo, nas súas variantes históricas provincialista, rexionalista e nacionalista. Durante eses anos, o pobo traballador tomou conciencia da súa explotación de clase, de xénero e nacional. A loita contra os opresores da nosa nación logrou unha gran vitoria coa aprobación do Estatuto de Autonomía en 1936, uns días antes de que os fascistas lle arrebataran ao pobo as súas esperanzas e o seu futuro, que quedaron baixo as botas dos militares que se sublevaron o 18 de xullo de 1936. De novo voltou a longa noite de pedra: 40 anos sometidos a unha infame ditadura fronte á que estiveron os homes e as mulleres do PCG, a única forza política verdadeiramente organizada e preparada para liberar ao pobo do xugo que oprimía a súa liberdade, a súa identidade e que abafaba a súa memoria.
A chegada da democracia, mesmo con pasos tímidos, supuxo a necesidade de construír pontes de diálogo e de entendemento entre os fascistas que aterrorizaran ao pobo e o pobo que recuperaba a esperanza nun futuro de dignidade. Froito dese entendemento foi a Constitución de 1978 e o Estatuto de Autonomía de Galicia, aprobado en 1981 logo de que as forzas democráticas deste país sísemos a rúa para denunciar o Estatuto da aldraxe que as forzas conservadoras querían impor.
A Constitución e os estatutos nacidos dese consenso democrático recoñecían o dereito dos pobos á existencia, para o que se establecían medidas de especial promoción e protección. A conquista da liberdade logo da loita antifranquista permitíanos, daquela, recuperar a nosa identidade como pobo, a nosa lingua, a nosa memoria, eliminada da academia, da universidade e das escolas.
Claro está, non sexamos inxenuos, na sombra latexaba con furia e inquina o franquismo ideolóxico disposto a saír á escena da cousa pública cando as súas esencias doutrinarias estivesen en perigo. Saltaron coa Lei de Memoria Histórica; fixérono coas Leis de Educación que pretendían rebaixar a influencia da Curia na nosa vida; fanno cada vez que a muller acada un papel á hora de decidir sobre a súa maternidade; cada vez que desexamos avanzar liberándonos do xugo ideolóxico do catolicismo... Neses ataques contra a convivencia democrática e o consenso está a doutrina ideolóxica do franquismo, que se nega a desaparecer, pois é o discurso ideolóxico que teñen interiorizado as clases dominantes.
Volven agora, unha vez mais, cando se trata de normalizar o uso da lingua do pobo galego na súa vida cotiá, para contentar aos socios electorais que lles deron o triunfo: Galicia Bilingüe.
Pero, por qué agora? Por que agora queren rachar co consenso acadado por toda a sociedade e recollido no Plan de Normalización Lingüística aprobado por unamidade no Parlamento de Galicia en 2004, baixo un goberno de Fraga? Por que?
A mesma clase dominante que asaltou o Estado para sometelo aos seus intereses, a mesma clase dominante que atenta contra o pobo traballador mediante a precariedade laboral, o desemprego e o endebedamento, aceptados polas forzas políticas socialdemócratas, tanto galegas como españolas, que consentiron a precariedade do pobo traballador e polas organizacións sindicais que negociaron o desmantelamento dos dereitos laborais, é a que agora atenta contra o noso sinal de identidade máis orixinal: a lingua. Unha vez sometido o pobo no seu sustento, cumpría sometelo tamén na súa identidade.
É obvio quen son os promotores de toda esa galegofobia: os sectores instalados no odio ou no autodio que se alimentan, iso si, do diñeiro público, e, por suposto, dunha patronal empresarial disposta a aliarse con todo aquel que idolatre os seus pés de barro. A fin de contas, o galego segue a escoitarse en determinados ambientes sociais dun xeito maioritario: non hai que máis que pór a orella para decatarse de que o idioma que se fala nos salóns do Círculo Mercantil e Industrial de Vigo non é o mesmo que se fala na taberna do Fogar do Mariñeiro do Berbés: nun fálase maioritariamente castelán, que segue a ser o idioma da promoción social e das elites; noutro o galego. É precisamente nese autodio do colonizado no que se apoia toda esta campaña galegófoba.
Nunca antes o diñeiro público dunha institución do noso país se empregara de xeito tan prexudicial contra a lingua galega: os 200.000 euros gastados na inservible enquisa do galego e os 80.000 euros cotiáns en cuestión de publicidade son boa proba de que non importa gastar diñeiro público en accións innecesarias con tal de contentar aos socios electorais e, de paso, de desfacer todos os pequenos pasos andados desde que morreu Franco.
As imposicións aos equipos directivos dos centros públicos (a Curia e o empresariado da privada e da concertada, galegófobos claro está, están dando saltos de alegría), vulnerando o máis mínimo rigor democrático deberían ser respondidas con desobediencia civil e manifestacións en defensa da nosa identidade como pobo.
Construída sobre mentiras e manipulacións, o actual goberno de dereitas nega os logros do difícil consenso lingüístico e confronta á sociedade galega cos seus medos e estereotipos para volver a eses tempos, nunca idos, en que o útil, o necesario, era saber falar castelán, pois era a lingua da burguesía e dos seus aliados de clase. O galego é unha lingua universal e é un patrimonio noso e de cada un, polo que rexeitamos a súa condena á sumisión.
Nestes tempos de azoute capitalista, de retroceso dos nosos dereitos, cómpre volver a loita. Cómpre volver á loita para conquistar o pan e con el os nosos dereitos, porque só sendo donos dos nosos recursos, a socialización das actividades económicas e a radicalización da democracia, conquistaremos a nosa dignidade como pobo dono de seu: das súas mans traballadoras e da súa lingua creadora. Velaí por qué no noso programa político defendemos o dereito á autodeterminación, porque é sinónimo de democracia e de liberdade.
Nós, que somos a memoria dos homes e mulleres comunistas que deixaron a súa vida loitando contra a longa noite de pedra; nós, que somos a voz do pobo, loitaremos para que a dignidade deste pobo non sexa esnaquizada. Xa o fixemos contra outros ditadores... Loitamos e loitaremos para conquistar o noso dereito ao pan, para rachar as cadeas da alienación e para recuperar a nosa dignidade, a nosa historia e a nosa lingua.
Estamos preparados para esa loita. Mobilicémonos para defender o noso.
ALFREDO IGLESIAS DIÉGUEZ
XABIER RON FERNÁNDEZ
dimanche 14 juin 2009
PARA O GOBERNO, IMPOSTOS Á EUROPEA, SALARIOS Á ESPAÑOLA
Xa non sorprende, pero deberan reflexionar antes de falar -se é que saben facelo- os nosos (des)gobernantes.
Que suban os impostos, pero que inventen outro argumento, xa que dicir que se fai para equipararnos á Unión Europea...fastidia e doe.
En efecto, pode ser que sexa neste aspecto fiscal e nos aspectos máis represores e depresivos (liberalización de servizos; Plan Boloña; Directiva da Vergoña..) é no único que podemos dicir que somos europeas. En gasto social (indicadores sanitarios, educativos e estado de benestar), en salarios....estamos no furgón. Aí, amigos e amigas, salarios á española para facerlle fronte a gastos á europea.
Quen chegará a fin de mes?
Que suban os impostos, pero que inventen outro argumento, xa que dicir que se fai para equipararnos á Unión Europea...fastidia e doe.
En efecto, pode ser que sexa neste aspecto fiscal e nos aspectos máis represores e depresivos (liberalización de servizos; Plan Boloña; Directiva da Vergoña..) é no único que podemos dicir que somos europeas. En gasto social (indicadores sanitarios, educativos e estado de benestar), en salarios....estamos no furgón. Aí, amigos e amigas, salarios á española para facerlle fronte a gastos á europea.
Quen chegará a fin de mes?
vendredi 12 juin 2009
FÚTBOL AOS 40: ORGULLO E SATISFACCIÓN
Si, pode soar raro, pero viva este partido, en realidade dous partidos que xogamos cos alumnos de Pontecesures no campo de fútbol. Claro está xogamos a fútbol 7...
Orgullo e satisfacción porque ter unha hernia discal, e levar xa un tempiño sen xogar a un nivel sequera medio desde a época en que tiñamos equipo na liga comercial de Santiago e logo na de Brión, ter superado no seu tempo unha rotura de tendón de aquiles...e aguantar dous partidos que en total deberon levar cáseque hora e media...para un vello roqueiro é un orgullo e unha satisfacción. Ademais, déuse a "casualidade" de que os equipos nos que batallamos os tres profesores que decidimos xogar...NON PERDERON NINGÚN PARTIDO. Máis orgullo aínda.
A verdade é que o pasamos moi ben. Enrique, profe de Tecno, convertido nun lateral á vella usanza: se a Gordillo lle poñemos unha melena sandokaniana...xa está! E Fran o batera de Guezos e mestre de primaria demostrou que ten moi boas mans para ser porteiro...e mesmo meteu algún gol...aí corría ás veces coma un tolo á procura dunha arca perdida.
Eles, os alumnos, teñen un bo toque, pero pérdense en accións demasiado individualistas. De xogaren de forma colectiva, serían precisos e mesmo fantásticos. Arrollarían. Algún, Eric, Borja, Magán, Caamaño, Víctor, Roi, se non me equivoco xoga ou xogou en equipos ata moi pouco e teñen moi boa calidade. Jonny (nunca saberei se escribo ben esta nome) ten estilo fútbol-sá, tiki-taka brasileiro; Enrique forma un bo central cunha moi boa subida de balón; Marco, bo regate e pundonor, mantivo ao noso equipo no segundo dos partidos. Logo se incorporou Fabio, ao que vexo máis nuna cancha de fútbol-sá, tipo tamén tiki-taka, un tanto amante, coma todos, de regatear de máis.
Disfrutei. Non houbo malas entradas e todo fi moi deportivo e baixo un sol de castigo nunha herba artificial que queima os pés (teño unha vexiga enorme coma un templo mozárabe ou pode que cristián).
Mesmo, ante o reclamo sen dúbida de ver aos profesores -non sei se para ver se facíamos ou non o ridículo- as gradas acolleron a un nutrido grupo de alumnos e alumnas. Só faltaba que saltaran ao campo a facer esas coreografías tande moda en Yankeelandia, je je.
En fin, rapaces, orgullo e satisfacción. O luns, xa sabedes, de novo as probas e as notas.
Apertas
Orgullo e satisfacción porque ter unha hernia discal, e levar xa un tempiño sen xogar a un nivel sequera medio desde a época en que tiñamos equipo na liga comercial de Santiago e logo na de Brión, ter superado no seu tempo unha rotura de tendón de aquiles...e aguantar dous partidos que en total deberon levar cáseque hora e media...para un vello roqueiro é un orgullo e unha satisfacción. Ademais, déuse a "casualidade" de que os equipos nos que batallamos os tres profesores que decidimos xogar...NON PERDERON NINGÚN PARTIDO. Máis orgullo aínda.
A verdade é que o pasamos moi ben. Enrique, profe de Tecno, convertido nun lateral á vella usanza: se a Gordillo lle poñemos unha melena sandokaniana...xa está! E Fran o batera de Guezos e mestre de primaria demostrou que ten moi boas mans para ser porteiro...e mesmo meteu algún gol...aí corría ás veces coma un tolo á procura dunha arca perdida.
Eles, os alumnos, teñen un bo toque, pero pérdense en accións demasiado individualistas. De xogaren de forma colectiva, serían precisos e mesmo fantásticos. Arrollarían. Algún, Eric, Borja, Magán, Caamaño, Víctor, Roi, se non me equivoco xoga ou xogou en equipos ata moi pouco e teñen moi boa calidade. Jonny (nunca saberei se escribo ben esta nome) ten estilo fútbol-sá, tiki-taka brasileiro; Enrique forma un bo central cunha moi boa subida de balón; Marco, bo regate e pundonor, mantivo ao noso equipo no segundo dos partidos. Logo se incorporou Fabio, ao que vexo máis nuna cancha de fútbol-sá, tipo tamén tiki-taka, un tanto amante, coma todos, de regatear de máis.
Disfrutei. Non houbo malas entradas e todo fi moi deportivo e baixo un sol de castigo nunha herba artificial que queima os pés (teño unha vexiga enorme coma un templo mozárabe ou pode que cristián).
Mesmo, ante o reclamo sen dúbida de ver aos profesores -non sei se para ver se facíamos ou non o ridículo- as gradas acolleron a un nutrido grupo de alumnos e alumnas. Só faltaba que saltaran ao campo a facer esas coreografías tande moda en Yankeelandia, je je.
En fin, rapaces, orgullo e satisfacción. O luns, xa sabedes, de novo as probas e as notas.
Apertas
mardi 9 juin 2009
PARA QUE AS TESES DE DOUTORAMENTO INCONSULTABLES?
Unha das paixóns/traballo é pasarme horas e horas nos arquivos universitarios e nas bibliotecas, aí onde latexa a Idade Media. Desde 1993, unha das paixóns é repertoriar homónimos de trobadores galego-portugueses presentes na documentación medieval édita e inédita. Algúns traballosxa foron saíndo e, de cara aos proxectos de investigacións de Xograres e o de Cabaleiros, algún máis sairá.
Unha das consultas dirixíase ás teses de doutoramento e as memorias de licenciatura lidas tanto hai uns anos como as máis recentes. Tiña un elenco dunhas 15 teses de douoramento e delas só 2, só 2, figuran na Facultade que as acolleu, a de Xeografía e Historia. Para qué se fan esas teses se logo non son de acceso doado para calquera investigación futura? Que avance real se produce con algo que existe pero é descoñecido? Por que hai que buscar amigos ou recomendacións para ter acceso de forma doada, insistimos, ás teses e memorias?
Lamentable! Quizais sexa un dos motivos que explique porque investigar neste país é unha tarefa mal pagada, precaria e destinada a entusiastas que entregan o seu tempo libre, unha vez rematada a súa xornada laboral remunerada. Así nos vai. Así
Unha das consultas dirixíase ás teses de doutoramento e as memorias de licenciatura lidas tanto hai uns anos como as máis recentes. Tiña un elenco dunhas 15 teses de douoramento e delas só 2, só 2, figuran na Facultade que as acolleu, a de Xeografía e Historia. Para qué se fan esas teses se logo non son de acceso doado para calquera investigación futura? Que avance real se produce con algo que existe pero é descoñecido? Por que hai que buscar amigos ou recomendacións para ter acceso de forma doada, insistimos, ás teses e memorias?
Lamentable! Quizais sexa un dos motivos que explique porque investigar neste país é unha tarefa mal pagada, precaria e destinada a entusiastas que entregan o seu tempo libre, unha vez rematada a súa xornada laboral remunerada. Así nos vai. Así
REFLEXIÓNS DESDE A RÚA (XI).
VALE, GAÑA A DEREITA
Ben, baixa participación e, tal como afirmaba noutra reflexión, entreguismo das institucións europeas á dereita e á extrema dereita. Paradigmáticos os exemplos de Holanda e Reino Unido.
Sempre digo que Hitler chegou ao poder grazas aos votos do pobo alemán.
Fracaso do sistema representativo?
Que sucederá que, de novo, e dá igual o proceso electoral en España, todos, absolutamente todos saen para retorizar unha sensación de vitoria.
DEMOS!!! Ninguén é capaz de desfacerse do manto electoral e recoñecer que a Esquerda Europea -a Transformadora- etá a piques de esmorecer entre tanta sigla e tanta figura que quere sacar a relucir o seu nome de lider alternativo??? A desmesurada oferta de siglas que ofrecen cáseque o mesmo é perxudicial para a unidade de acción anticapitalista e para camiñar cara a unha Europa Social. De seguirmoas así, de forma egoísta e ollando para o noso bandullo alternativo, imos de cú. Directamente ao inferno, se é que existe e se é que credes. Eu xa vivo nel, como diría Sartre ao ver que se fai coa vida da maioría de persoas deste planeta.
En fin, basta xa de análise política e vou pasar a falar de investigación. Será de seguido.
Ben, baixa participación e, tal como afirmaba noutra reflexión, entreguismo das institucións europeas á dereita e á extrema dereita. Paradigmáticos os exemplos de Holanda e Reino Unido.
Sempre digo que Hitler chegou ao poder grazas aos votos do pobo alemán.
Fracaso do sistema representativo?
Que sucederá que, de novo, e dá igual o proceso electoral en España, todos, absolutamente todos saen para retorizar unha sensación de vitoria.
DEMOS!!! Ninguén é capaz de desfacerse do manto electoral e recoñecer que a Esquerda Europea -a Transformadora- etá a piques de esmorecer entre tanta sigla e tanta figura que quere sacar a relucir o seu nome de lider alternativo??? A desmesurada oferta de siglas que ofrecen cáseque o mesmo é perxudicial para a unidade de acción anticapitalista e para camiñar cara a unha Europa Social. De seguirmoas así, de forma egoísta e ollando para o noso bandullo alternativo, imos de cú. Directamente ao inferno, se é que existe e se é que credes. Eu xa vivo nel, como diría Sartre ao ver que se fai coa vida da maioría de persoas deste planeta.
En fin, basta xa de análise política e vou pasar a falar de investigación. Será de seguido.
dimanche 7 juin 2009
REFLEXIÓNS DESDE A RÚA (X). VOTAR PARA TRANSFORMAR EUROPA
Hoxe érgome con forza, co desexo renovado de non deixarlle as portas abertas á dereita rancia e á dereita dentífrica para que (mal)gobernen o meu destino.
A crise sistémica actual perdurará.
Fronte a ela quero pensar que votar é transformar Europa. E se á noite venceron os de sempre....non será porque me quedei impasible, indiferente, no sofá.
O institucionalismo non o é todo, certo. Pero cómpre termos aí as pezas que vaian introducindo medidas e reformas non reformistas, como diría André Gorz, senón transformadoras: traballar 35 horas á semana; vivir con suficiencia todas as persoas; establecer unha política social integradora e aberta, que derrube as fronteiras que blindan Europa hoxe e que contribúen a violar dereitos humanos; instaurar unha política sistémica de redución de consumo enerxético, de decrecemento sostible, para non desbaldir e que as futuras xeracións non se vexan abocadas a loitar polos escasos recursos que queden...
E, camiñando con ese institucionalismo...unha masa social activa, un pobo desalienado, convencido de que non quere para si o que non quere para os demais, un pobo suxeito participante nas poíticas.... porque, non nos enganemos, unha vez que a Esquerda Transformadora entre no Parlamento Europeo deberemos confrontarnos cos que teñen o verdadeiro poder (económico e mediático) e que procurarán mediante todas as vías posibles crear un contragoberno na sombra e inocular -a través do dominio mediático- o virus do desgoberno. Así é como Europa descoñece os avances sociais producidos en moitos países onde goberna a Esquerda Transformadora.
Si, hoxe votar pode ser transformar
A crise sistémica actual perdurará.
Fronte a ela quero pensar que votar é transformar Europa. E se á noite venceron os de sempre....non será porque me quedei impasible, indiferente, no sofá.
O institucionalismo non o é todo, certo. Pero cómpre termos aí as pezas que vaian introducindo medidas e reformas non reformistas, como diría André Gorz, senón transformadoras: traballar 35 horas á semana; vivir con suficiencia todas as persoas; establecer unha política social integradora e aberta, que derrube as fronteiras que blindan Europa hoxe e que contribúen a violar dereitos humanos; instaurar unha política sistémica de redución de consumo enerxético, de decrecemento sostible, para non desbaldir e que as futuras xeracións non se vexan abocadas a loitar polos escasos recursos que queden...
E, camiñando con ese institucionalismo...unha masa social activa, un pobo desalienado, convencido de que non quere para si o que non quere para os demais, un pobo suxeito participante nas poíticas.... porque, non nos enganemos, unha vez que a Esquerda Transformadora entre no Parlamento Europeo deberemos confrontarnos cos que teñen o verdadeiro poder (económico e mediático) e que procurarán mediante todas as vías posibles crear un contragoberno na sombra e inocular -a través do dominio mediático- o virus do desgoberno. Así é como Europa descoñece os avances sociais producidos en moitos países onde goberna a Esquerda Transformadora.
Si, hoxe votar pode ser transformar
samedi 6 juin 2009
NOVAS IDEAS PARA ENQUISAS
Como queremos ser civilizados e non maldicir nin á nai nin ao pai de ninguén, ofrecemos ideas para enquisas e xulguen os lectores que queiran se poden ter máis peso ou non ca a enquisa que ofrecen os novos xestores da res publica:
A) QUERE QUE O SEU FILLO PADEZA NUN SISTEMA CAPITALISTA OU QUE VIVA NUN SISTEMA SOCIALISTA? (como vedes nada capciosa a pregunta)
B) QUERE QUE O SEU FILLO RECIBA CLASES DE BIOLOXÍA EVOLUTIVA OU QUERE QUE SE SUPRIMAN E SE LLE ENSINE QUE ADÁN E EVA SON A ORIXE DA VIDA HUMANA NO PLANETA? (pregunta, de novo, totalmente inocente, e que debera tramitarse tamén á curia eclesiástica para coñecer a súa fonda opinión democrática sobre o tema)
C) PREFIRE QUE O SEU FILLO POIDA ELIXIR AO XEFE DO ESTADO (REPÚBLICA) OU PREFIRE QUE SE LLO IMPOÑA UNHA LEI DIVINA ALLEA AO ENTENDEMENTO DO SER HUMANO ONDE O XEFE DO ESTADO É INELIXIBLE E O ROL É HEREDITARIO (REI: MONARQUÍA)? (a pregunta explícase en si mesma)
D) QUERE QUE O SEU FILLO RECIBA EDUCACIÓN SEXUAL OU PREFIRE QUE SIGA PENSANDO QUE MASTURBARSE PROVOCA CEGUEIRA? PARA EVITAR UN EMBARAZO (IN)DESEXADO QUERE QUE SE LLE DEA A PILULA DO DÍA DESPOIS OU PREFIRE QUE APANDE COA SÚA RESPONSABILIDADE DE POR VIDA? QUERE, ADEMAIS, QUE SEGREGUEMOS POR SEXO E QUE OS NENOS E NENAS ESTUDEN NON XA EN AULAS DISTINTAS SENÓN ENCENTROS DISTANCIADOS E RODEADOS DE VALOS CON PÚAS? (aquí, por simple cortesía, deixamos de engadir: se queren voltar aos tempos de Franco, porque, claro, aínda os haberá que digan que con ese gran personaxe "se vivia mellor")
E) EN CASO DE QUE VEÑAN ALUMNOS E ALUMNAS INMIGRANTES OU QUE VEÑAN ALUMNOS E ALUMNAS DE ETNIA XITANA, QUE PREFIRE: QUE ESTUDEN COS SEUS FILLOS E FILLAS OU QUE ESTUDEN APARTE TODOS ELES REUNIDOS NUNHA MESMA AULA? (aquí, respectuosamente, xa que ao estaren todos nunha mesma aula será máis doado ensinar a nosa superior ciencia, a nosa superior sabedoría...de todos e sabido que Occidente e a etnia caucásca son as máis evolucionadas e que, por iso, viven en perpétua paz, descoñecen a violencia, non desbalden recursos primarios, son austeros e fondamente solidarios co padecemento alleo)
F) AGORA CUESTIÓNS INSENSATAS:
- dispón o seu fillo/filla dos medios económicos axeitados para facer fronte a un curso escolar e aos gastos que xera?
- dispón o seu fillo / filla, en caso de que pai e nai traballen, dun comedor escolar no centro educativo?
- dispón o centro onde estuda o seu fillo das instalacións pertinentes e desexables para a súa formación?
e un longo etcétera de cuestións todas elas absurdas.
Tal como van facer a partir do luns coa súa gran enquisa -tan necesaria para superar a crise do sistema capitalista- como é a da lingua galega.....insistimos en que, xa postos, e ao mesmo tempo que gastan os 200 000 euros, que introduzan no cuestionario as inocentes preguntas.....
AH! SI SEULEMENT LA RAISON LEUR ÉTAIT DONNÉE!!
AUPRÈS DE LEUR ÂME SANS LUMIERE
RIEN QUE DU BRUIT DE PIERRES
BARRANT TOUT PASSAGE
AUX CARESSES
LA DOUCEUR DU PRINTEMPS LANGUISSANT
apertas dun verdadeiro bilingüe (plurilingüe; polisexual;....) a quen lea este xogo de tristezas como coitelos
A) QUERE QUE O SEU FILLO PADEZA NUN SISTEMA CAPITALISTA OU QUE VIVA NUN SISTEMA SOCIALISTA? (como vedes nada capciosa a pregunta)
B) QUERE QUE O SEU FILLO RECIBA CLASES DE BIOLOXÍA EVOLUTIVA OU QUERE QUE SE SUPRIMAN E SE LLE ENSINE QUE ADÁN E EVA SON A ORIXE DA VIDA HUMANA NO PLANETA? (pregunta, de novo, totalmente inocente, e que debera tramitarse tamén á curia eclesiástica para coñecer a súa fonda opinión democrática sobre o tema)
C) PREFIRE QUE O SEU FILLO POIDA ELIXIR AO XEFE DO ESTADO (REPÚBLICA) OU PREFIRE QUE SE LLO IMPOÑA UNHA LEI DIVINA ALLEA AO ENTENDEMENTO DO SER HUMANO ONDE O XEFE DO ESTADO É INELIXIBLE E O ROL É HEREDITARIO (REI: MONARQUÍA)? (a pregunta explícase en si mesma)
D) QUERE QUE O SEU FILLO RECIBA EDUCACIÓN SEXUAL OU PREFIRE QUE SIGA PENSANDO QUE MASTURBARSE PROVOCA CEGUEIRA? PARA EVITAR UN EMBARAZO (IN)DESEXADO QUERE QUE SE LLE DEA A PILULA DO DÍA DESPOIS OU PREFIRE QUE APANDE COA SÚA RESPONSABILIDADE DE POR VIDA? QUERE, ADEMAIS, QUE SEGREGUEMOS POR SEXO E QUE OS NENOS E NENAS ESTUDEN NON XA EN AULAS DISTINTAS SENÓN ENCENTROS DISTANCIADOS E RODEADOS DE VALOS CON PÚAS? (aquí, por simple cortesía, deixamos de engadir: se queren voltar aos tempos de Franco, porque, claro, aínda os haberá que digan que con ese gran personaxe "se vivia mellor")
E) EN CASO DE QUE VEÑAN ALUMNOS E ALUMNAS INMIGRANTES OU QUE VEÑAN ALUMNOS E ALUMNAS DE ETNIA XITANA, QUE PREFIRE: QUE ESTUDEN COS SEUS FILLOS E FILLAS OU QUE ESTUDEN APARTE TODOS ELES REUNIDOS NUNHA MESMA AULA? (aquí, respectuosamente, xa que ao estaren todos nunha mesma aula será máis doado ensinar a nosa superior ciencia, a nosa superior sabedoría...de todos e sabido que Occidente e a etnia caucásca son as máis evolucionadas e que, por iso, viven en perpétua paz, descoñecen a violencia, non desbalden recursos primarios, son austeros e fondamente solidarios co padecemento alleo)
F) AGORA CUESTIÓNS INSENSATAS:
- dispón o seu fillo/filla dos medios económicos axeitados para facer fronte a un curso escolar e aos gastos que xera?
- dispón o seu fillo / filla, en caso de que pai e nai traballen, dun comedor escolar no centro educativo?
- dispón o centro onde estuda o seu fillo das instalacións pertinentes e desexables para a súa formación?
e un longo etcétera de cuestións todas elas absurdas.
Tal como van facer a partir do luns coa súa gran enquisa -tan necesaria para superar a crise do sistema capitalista- como é a da lingua galega.....insistimos en que, xa postos, e ao mesmo tempo que gastan os 200 000 euros, que introduzan no cuestionario as inocentes preguntas.....
AH! SI SEULEMENT LA RAISON LEUR ÉTAIT DONNÉE!!
AUPRÈS DE LEUR ÂME SANS LUMIERE
RIEN QUE DU BRUIT DE PIERRES
BARRANT TOUT PASSAGE
AUX CARESSES
LA DOUCEUR DU PRINTEMPS LANGUISSANT
apertas dun verdadeiro bilingüe (plurilingüe; polisexual;....) a quen lea este xogo de tristezas como coitelos
vendredi 5 juin 2009
IMAGO MUNDI, POEMARIO CREÁNDOSE
Ousadía dos incertos desexos
procuro alongar a imaxe
para acadar unha perfección
inasible sempre fugaz
A poesía non é prosa
Coidado entón
Que facer canto xorde o baleiro
e o teclado semella un muro
que abafa co seu fume
e revoa a néboa cerebral?
Sempre interroguei a escuridade
entregado a un sexo indefinido
e maldigo a adulación que lanza
a súa rede de cristais
Aí sangran os egos todos
idolatrados polos ignorantes
que babexan
que retorizan
E finxo
no cumio da mentira social
que algo me interesa
E cando me afasto
un rumor de linguas
afía a súa maldade
no reverso do amor
Coma Roma
alumean a súa propia destrución
Que así sexa!
(Imago mundi, 13-xuño-2008)
procuro alongar a imaxe
para acadar unha perfección
inasible sempre fugaz
A poesía non é prosa
Coidado entón
Que facer canto xorde o baleiro
e o teclado semella un muro
que abafa co seu fume
e revoa a néboa cerebral?
Sempre interroguei a escuridade
entregado a un sexo indefinido
e maldigo a adulación que lanza
a súa rede de cristais
Aí sangran os egos todos
idolatrados polos ignorantes
que babexan
que retorizan
E finxo
no cumio da mentira social
que algo me interesa
E cando me afasto
un rumor de linguas
afía a súa maldade
no reverso do amor
Coma Roma
alumean a súa propia destrución
Que así sexa!
(Imago mundi, 13-xuño-2008)
O MEDO COMO GRAN MESTRE ACONSELLADOR
Estou escoitando aos gurús falar do consumo de drogas -en concreto, do cannabis-e o fan desde o medo e tratando á mocidade como unha gran masa igniorante e analfabeta: "a mocidade non ten información"...., e que, por riba, ten habilidades procuradoras: "Facilidade para acceder a este tipo de drogas...moito máis doado que nunca".... [E PREGUNTO: DE ONDE SAE O DIÑEIRO PARA ADQUIRIR O PRODUTO?].
Non vou facer apoloxía de nada, tampouco farei o contrario: crear medo e non informar.
Este asunto é o mesmo ca o dos embarazos non desexados.....POR FALTA DE INFORMACIÓN...REALMENTE???? Vaia non nos mintamos a nós mesmos.
Dicir que os individuos que consumen cannabis se volverán de maiores "manipulables e menos felices" é cando menos un argumento tronchante: acaso existe a felicidade? É O CAPITALISMO COA SÚA DOUTRINA COMPETITIVA A MELLOR CASA PARA A EXISTENCIA DA FELICIDADE??!! CREN DE VERDADE OS QUE FAN OS TELEXORNAIS QUE ESTÁN LIBRES DA MANIPULACIÓN???!!! JA JA JA !!!
En fin, vivimos nunha absoluta IMPOSTURA.
o triste e realmente fodido é que cremos que o noso -occidentocentrismo- é o bo e único e que os demais viven na "idade de pedra"....así nos vai: máscara e cegueira impiden ver que os manipulados e desde logo os infelices son o que falan dos demais....
apertas malgré tout!
Non vou facer apoloxía de nada, tampouco farei o contrario: crear medo e non informar.
Este asunto é o mesmo ca o dos embarazos non desexados.....POR FALTA DE INFORMACIÓN...REALMENTE???? Vaia non nos mintamos a nós mesmos.
Dicir que os individuos que consumen cannabis se volverán de maiores "manipulables e menos felices" é cando menos un argumento tronchante: acaso existe a felicidade? É O CAPITALISMO COA SÚA DOUTRINA COMPETITIVA A MELLOR CASA PARA A EXISTENCIA DA FELICIDADE??!! CREN DE VERDADE OS QUE FAN OS TELEXORNAIS QUE ESTÁN LIBRES DA MANIPULACIÓN???!!! JA JA JA !!!
En fin, vivimos nunha absoluta IMPOSTURA.
o triste e realmente fodido é que cremos que o noso -occidentocentrismo- é o bo e único e que os demais viven na "idade de pedra"....así nos vai: máscara e cegueira impiden ver que os manipulados e desde logo os infelices son o que falan dos demais....
apertas malgré tout!
jeudi 4 juin 2009
RAZÓNS PARA QUE MARCOS ANA RECIBA O PREMIO DA CONCORDIA
A Universidade de Granada acordou realizar a proposta para que lle sexa concedido o Premio Príncipe de Asturias da Concordia ao poeta Marcos Ana. Tras 23 anos nos cárceres franquistas, Marcos Ana lembra con xenerosidade, sen resentimento algún: “No siento ningún rencor; me sentiría muy desgraciado si así fuera. Al haber sufrido tantas calamidades soy incapaz de generar venganza. La venganza no es ningún ideal político ni revolucionario. La única venganza a la que yo aspiro es ver un día el triunfo de los ideales por los que he luchado y por los que tantos hombres y mujeres en España perdieron su vida o su libertad”.
23 anos tras os muros, 23 razóns para o Premio Príncipe de Asturias da Concordia
1. Pola súa vida: por contribuír de forma exemplar e relevante ao entendemento e á convivencia en paz entre os homes e as mulleres
2. Pola súa loita contra a inxustiza, a pobreza, a ignorancia
3. Polo súa defensa da liberdade
4. Pola súa comprensión: “Yo me sentiría completamente desgraciado si después de haber pasado veintitrés años en la cárcel mi única venganza fuera llenar la cabeza de plomo a aquellos que fueron los causantes de que yo dejara media vida y toda mi juventud en la prisión”
5. Pola súa integridade: “Si pretendiera saciar con la sangre los años que pasé en prisión, me sentiría desgraciado; ni un muerto, ni mil muertos, ni todos los muertos del mundo me pueden devolver a mí estos trozos de mi vida que yo he dejado en los patios y en las celdas de las cárceles”
6. Pola súa xenerosidade: “Lo único que me podría recompensar un poco la vida es ver triunfantes los ideales por los cuales yo he luchado, por los cuales ha luchado toda una generación”
7. Pola súa lucidez: “Si nos sentimos españoles tenemos que cerrar de una vez para siempre este ciclo sangriento, ese hecho terrible de que los españoles cada veinticinco años tengamos que estar degollándonos los unos a los otros. Espero que el futuro de España no sea el futuro de la revancha sino el de la paz y seguridad para todos los españoles”
8. Pola súa humanidade
9. Pola súa solidariedade
10. Pola súa valentía
11. Pola súa enteireza
12. Pola súa honestidade
13. Pola súa sinceridade
14. Polo seu medo
15. Pola súa esperanza
16. Pola súa loita contra a infamia
17. Pola súa loita contra a mentira
18. Pola súa loita contra a crueldade demencial dos inimigos da vida
19. Pola súa sinxeleza
20. Pola súa naturalidade con que é un home. Enteiro, auténtico, completo.
21. Pola súa poesía
22. Por el e para el, por todos e para todos os seus compañeiros e compañeiras de infortunio
23. Por dignidade, reparación, xustiza, paz, reconciliación.
O Premio Príncipe de Asturias da Concordia será concedido a aquela persoa ou persoas, ou institución cuxa labor contribúa de forma exemplar e relevante ao entendemento e á convivencia en paz entre os homes, á loita contra a inxustiza, a pobreza, a enfermidade, a ignorancia ou á defensa da liberdade, ou que abra novos horizontes ao coñecemento ou se destacou, tamén de maneira extraordinaria, na conservación e protección do patrimonio da Humanidade.
Fernando Macarro Castelo, máis coñecido como Marcos Ana (pseudónimo formado cos nomes dos seus pais), é un poeta español nacido na pedanía de San Vicente, do municipio de Alconada (Salamanca), o 20 de xaneiro de 1920, aínda que viviu a súa infancia en Ventosa del Río Almar (Salamanca). Estivo preso desde 1.939 até 1.961 (“la cárcel sería mi universidad”, dinos) data na que saíu do cárcere, para exiliarse a París, onde organizaría o Centro de Información e Solidariedade con España (CISE) presidido por Picasso, e dirixido por el. Volveu a España a finais de 1.976 onde seguiu traballando pola Solidariedade Internacional. “Yo me sentía un hijo de la solidaridad y quería devolver la solidaridad que a mí me habían prestado en la cárcel y en el exilio”
Por todas estas razóns, Esquerda Unida propón ao Pleno do Concello de Santiago os seguintes :
ACORDOS
1. O Pleno do Concello de Santiago acorda adherirse á proposta realizada pola Universidade de Granada para que lle sexa concedido o Premio Príncipe de Asturias da Concordia 2009 ao poeta Marcos Ana.
2. O Concello de Santiago trasladará este acordo á Universidade de Granada, á Fundación Príncipe de Asturias e ao poeta Marcos Ana.
23 anos tras os muros, 23 razóns para o Premio Príncipe de Asturias da Concordia
1. Pola súa vida: por contribuír de forma exemplar e relevante ao entendemento e á convivencia en paz entre os homes e as mulleres
2. Pola súa loita contra a inxustiza, a pobreza, a ignorancia
3. Polo súa defensa da liberdade
4. Pola súa comprensión: “Yo me sentiría completamente desgraciado si después de haber pasado veintitrés años en la cárcel mi única venganza fuera llenar la cabeza de plomo a aquellos que fueron los causantes de que yo dejara media vida y toda mi juventud en la prisión”
5. Pola súa integridade: “Si pretendiera saciar con la sangre los años que pasé en prisión, me sentiría desgraciado; ni un muerto, ni mil muertos, ni todos los muertos del mundo me pueden devolver a mí estos trozos de mi vida que yo he dejado en los patios y en las celdas de las cárceles”
6. Pola súa xenerosidade: “Lo único que me podría recompensar un poco la vida es ver triunfantes los ideales por los cuales yo he luchado, por los cuales ha luchado toda una generación”
7. Pola súa lucidez: “Si nos sentimos españoles tenemos que cerrar de una vez para siempre este ciclo sangriento, ese hecho terrible de que los españoles cada veinticinco años tengamos que estar degollándonos los unos a los otros. Espero que el futuro de España no sea el futuro de la revancha sino el de la paz y seguridad para todos los españoles”
8. Pola súa humanidade
9. Pola súa solidariedade
10. Pola súa valentía
11. Pola súa enteireza
12. Pola súa honestidade
13. Pola súa sinceridade
14. Polo seu medo
15. Pola súa esperanza
16. Pola súa loita contra a infamia
17. Pola súa loita contra a mentira
18. Pola súa loita contra a crueldade demencial dos inimigos da vida
19. Pola súa sinxeleza
20. Pola súa naturalidade con que é un home. Enteiro, auténtico, completo.
21. Pola súa poesía
22. Por el e para el, por todos e para todos os seus compañeiros e compañeiras de infortunio
23. Por dignidade, reparación, xustiza, paz, reconciliación.
O Premio Príncipe de Asturias da Concordia será concedido a aquela persoa ou persoas, ou institución cuxa labor contribúa de forma exemplar e relevante ao entendemento e á convivencia en paz entre os homes, á loita contra a inxustiza, a pobreza, a enfermidade, a ignorancia ou á defensa da liberdade, ou que abra novos horizontes ao coñecemento ou se destacou, tamén de maneira extraordinaria, na conservación e protección do patrimonio da Humanidade.
Fernando Macarro Castelo, máis coñecido como Marcos Ana (pseudónimo formado cos nomes dos seus pais), é un poeta español nacido na pedanía de San Vicente, do municipio de Alconada (Salamanca), o 20 de xaneiro de 1920, aínda que viviu a súa infancia en Ventosa del Río Almar (Salamanca). Estivo preso desde 1.939 até 1.961 (“la cárcel sería mi universidad”, dinos) data na que saíu do cárcere, para exiliarse a París, onde organizaría o Centro de Información e Solidariedade con España (CISE) presidido por Picasso, e dirixido por el. Volveu a España a finais de 1.976 onde seguiu traballando pola Solidariedade Internacional. “Yo me sentía un hijo de la solidaridad y quería devolver la solidaridad que a mí me habían prestado en la cárcel y en el exilio”
Por todas estas razóns, Esquerda Unida propón ao Pleno do Concello de Santiago os seguintes :
ACORDOS
1. O Pleno do Concello de Santiago acorda adherirse á proposta realizada pola Universidade de Granada para que lle sexa concedido o Premio Príncipe de Asturias da Concordia 2009 ao poeta Marcos Ana.
2. O Concello de Santiago trasladará este acordo á Universidade de Granada, á Fundación Príncipe de Asturias e ao poeta Marcos Ana.
lundi 1 juin 2009
REFLEXIÓNS DESDE A RÚA (IX)
APATÍA + MEDIATISMO ABÚLICO + (DES)INTERESE OLIGÁRQUICO+ ABSTENCIÓN
TRIUNFO DA DEREITA XENÉRICA: A SOCIAL E A ECONÓMICA
E digo que nesa dereita xenérica viven tamén o PSdG, o BNG, e, por suposto o PP. As dúas primeiras forzas deron sobradas mostras de desexar privatizar o público, de deixar facer aos imperios empresariais (sexan do tamaña que sexan: Reganosa; Cidade da Cultura...). Mesmo o PSOE (nai e pai do PSdG) permitiuse votar SI á DIRECTIVA DA VERGOÑA, que converte en aínda máis vulnerables ás persoas inmigrantes e os seus dereitos. E foron os mesmos os que nos colocan na privatización e liberalización de servizos públicos: TRATADO DE LISBOA, ESPAZO SUPERIOR DE EDUCACIÓN (PLAN BOLOÑA)....Con esto...para qué unha dereita rancia??
Ese é o xogo que se debate, dereita rancia PP, ou dereita dentífrica (xa saben, a que sorrí, con talante). Os da primeira non saberían disimular cal é o seu xogo, mentres que os da segunda, por mor dos intereses e rendibilidades electorais, concederon e conceden todo tipo de privilexios á gran patronal empresarial, bancaria, e relixiosa (os concertos educativos seguen aí e a intromisión constante da curia nos asuntos públicos tamén)....
A estes grandes partidos interésalles a elevada abstención. Non fan nada para debatir, para achegar propostas: o debate entre os dous cabezalistas de PP-PSOE reviviron o patio de colexio e xogaron a non dicir nada. Así, non abraia que o mellor do debate fose o peche do mesmo pola presentadora. A estratexia é clara e procura desmotivar.
A desmotivación que reparo é moi preocupante, xa que, por desgraza, se non me equivoco nos cálculos, un 70% das normas do Estado español veñen de Europa. E cantos máis rancios e dentífricos teñamos, moito peor lle irá á Europa social, á Europa dos Pobos...que, como definiu Manoel Santos na súa columna deste domingo pasado no Galicia Hoxe, semella ser e Europa imposible. Pois nesas andamos: ou construimos a Utopía dunha Europa distinta, dunha Europa solidaria, respectuosa dos Dereitos Humanos, dunha Europa nosa, da cidadanía e da súa activa participación...ou....NOIR FUTUR!!
=
TRIUNFO DA DEREITA XENÉRICA: A SOCIAL E A ECONÓMICA
E digo que nesa dereita xenérica viven tamén o PSdG, o BNG, e, por suposto o PP. As dúas primeiras forzas deron sobradas mostras de desexar privatizar o público, de deixar facer aos imperios empresariais (sexan do tamaña que sexan: Reganosa; Cidade da Cultura...). Mesmo o PSOE (nai e pai do PSdG) permitiuse votar SI á DIRECTIVA DA VERGOÑA, que converte en aínda máis vulnerables ás persoas inmigrantes e os seus dereitos. E foron os mesmos os que nos colocan na privatización e liberalización de servizos públicos: TRATADO DE LISBOA, ESPAZO SUPERIOR DE EDUCACIÓN (PLAN BOLOÑA)....Con esto...para qué unha dereita rancia??
Ese é o xogo que se debate, dereita rancia PP, ou dereita dentífrica (xa saben, a que sorrí, con talante). Os da primeira non saberían disimular cal é o seu xogo, mentres que os da segunda, por mor dos intereses e rendibilidades electorais, concederon e conceden todo tipo de privilexios á gran patronal empresarial, bancaria, e relixiosa (os concertos educativos seguen aí e a intromisión constante da curia nos asuntos públicos tamén)....
A estes grandes partidos interésalles a elevada abstención. Non fan nada para debatir, para achegar propostas: o debate entre os dous cabezalistas de PP-PSOE reviviron o patio de colexio e xogaron a non dicir nada. Así, non abraia que o mellor do debate fose o peche do mesmo pola presentadora. A estratexia é clara e procura desmotivar.
A desmotivación que reparo é moi preocupante, xa que, por desgraza, se non me equivoco nos cálculos, un 70% das normas do Estado español veñen de Europa. E cantos máis rancios e dentífricos teñamos, moito peor lle irá á Europa social, á Europa dos Pobos...que, como definiu Manoel Santos na súa columna deste domingo pasado no Galicia Hoxe, semella ser e Europa imposible. Pois nesas andamos: ou construimos a Utopía dunha Europa distinta, dunha Europa solidaria, respectuosa dos Dereitos Humanos, dunha Europa nosa, da cidadanía e da súa activa participación...ou....NOIR FUTUR!!
samedi 30 mai 2009
SARAMAGO E A CENSURA
Acaso debera abraiarnos que unha obra crítica, que denuncia a impostura e as hipocrisías da sociedade actual, que ataca a un personaxe tan ridículo coma lamentable (Berlusconi), sexa censurada polo personaxe que, por riba, controla máis da metade dos medios de comunicación italianos asi como editoriais??? NON, CLARO QUE NON
Pero non por iso deixarei de solidarizarme con Saramago. Por iso, recollo na columna da esquerda o enlace á obra censurada en Italia..o que, sen dúbida, terá un efecto rebote nas vendas en España e noutros países... Paradoxos da sociedade capitalista.
A censura vive no día a día en todo os xornais e medios. Vive primordialmente no silencio, na non-visibilidade dos actos de aqueles sectores sociais ou persoas que incomodan ao sistema establecido.
Esa censura-silencio vivinna en propia carne cando os compañeiros e compañeiras tiveron a ben elixirme cabeza de provincia para as Xerais do 2008. Por iso, agás algún fin de semana, cando compro algún xornal, case non compro prensa oficial do sistema.
Pero non por iso deixarei de solidarizarme con Saramago. Por iso, recollo na columna da esquerda o enlace á obra censurada en Italia..o que, sen dúbida, terá un efecto rebote nas vendas en España e noutros países... Paradoxos da sociedade capitalista.
A censura vive no día a día en todo os xornais e medios. Vive primordialmente no silencio, na non-visibilidade dos actos de aqueles sectores sociais ou persoas que incomodan ao sistema establecido.
Esa censura-silencio vivinna en propia carne cando os compañeiros e compañeiras tiveron a ben elixirme cabeza de provincia para as Xerais do 2008. Por iso, agás algún fin de semana, cando compro algún xornal, case non compro prensa oficial do sistema.
A DIALÉCTICA TROBADORESCA
Con ledicia recollo na columna da esquerda o enlace de Gruber, un blog no que irá sementando co seu enorme saber estudos sobre a lírica trobadoresca.
Coñecín a súa visión -á que me unín de forma convencida despois de facer un dos meus primeiros traballos en 1994, cando analicei o arte da cita en Airas Nunez. Para este erudito, ao igual que para o mestre filólogo-musicólo Antoni Rossell, a clave está en ollar de forma inevitablemente mesturada a melodía e o texto, ou noutras palabras, non esquecer que mot, so e razo son o artellado fundamentador da líricados trobadores. O seu libro, Die Dialektik des Trobar (1983, creo, xa que estou citando de memoria; cando menos si a inicios da década dos 80) representou para min, unidos aos estudos de Rossell, o lanzamento definitivo que me levaría a traballar a intertextualidade como obxecto da miña tese de doutoramento e dos meus traballos de investigación.
Por iso, esta circunstancia anímame a min tamén a introducir as miñas visións sobre o fenómeno trobadoresco. Irei pouco a pouco. Cada vez presinto máis necesario deixar neste blog as portas abertas das múliples moradas que conforman o meu ser.
Coñecín a súa visión -á que me unín de forma convencida despois de facer un dos meus primeiros traballos en 1994, cando analicei o arte da cita en Airas Nunez. Para este erudito, ao igual que para o mestre filólogo-musicólo Antoni Rossell, a clave está en ollar de forma inevitablemente mesturada a melodía e o texto, ou noutras palabras, non esquecer que mot, so e razo son o artellado fundamentador da líricados trobadores. O seu libro, Die Dialektik des Trobar (1983, creo, xa que estou citando de memoria; cando menos si a inicios da década dos 80) representou para min, unidos aos estudos de Rossell, o lanzamento definitivo que me levaría a traballar a intertextualidade como obxecto da miña tese de doutoramento e dos meus traballos de investigación.
Por iso, esta circunstancia anímame a min tamén a introducir as miñas visións sobre o fenómeno trobadoresco. Irei pouco a pouco. Cada vez presinto máis necesario deixar neste blog as portas abertas das múliples moradas que conforman o meu ser.
vendredi 29 mai 2009
OS NENOS DE HUANG SHI
Rematei de vela hai uns minutos. Emocioneime. Recoñezo que os filmes baseados en feitos reais, e máis cando tratan de humanidade e accións cargadas de significado...., cargan a miña ialma de múltiples moradas emotivas.
O filme sitúase na China de 1938, nun momento en que os Xaponeses invaden Xangai.
Georges Hogg é un xornalista británico e desexa adentrarse en territorio chinés para contar a natureza do conflito bélico. Facéndose pasar por un membro da Cruz Vermella logra introducirse no territorio desexado. Unha vez no medio das ruínas asiste desde o obxectivo da súa cámara a unha matanza de chineses fusilados polos xaponeses e logo queimados nunha enorme pira...
Non vou relatar todo....pero cólleno e a resistencia chinesa libérao...
entón é trasladado a un orfanato...onde se converterá en educador dos nenos...
ata que as bombas ameazan con acabar con todo e aí comezará un periplo de máis de 1000 quilómetros para avanzar e evitar que os xaponeses os collan.....
recomendable!
O filme sitúase na China de 1938, nun momento en que os Xaponeses invaden Xangai.
Georges Hogg é un xornalista británico e desexa adentrarse en territorio chinés para contar a natureza do conflito bélico. Facéndose pasar por un membro da Cruz Vermella logra introducirse no territorio desexado. Unha vez no medio das ruínas asiste desde o obxectivo da súa cámara a unha matanza de chineses fusilados polos xaponeses e logo queimados nunha enorme pira...
Non vou relatar todo....pero cólleno e a resistencia chinesa libérao...
entón é trasladado a un orfanato...onde se converterá en educador dos nenos...
ata que as bombas ameazan con acabar con todo e aí comezará un periplo de máis de 1000 quilómetros para avanzar e evitar que os xaponeses os collan.....
recomendable!
A SELVA DA VIDA
Una niña de 5 años criada por perros y gatos que se comunica como ellos
Este titular non debera pasar desapercibido. Doe. Doe porque tivo pai e nai, e ten aboa e a abó que se desentenderon dela. Doe porque esnaquizan valores esenciais. E agora, que? Unha nena que non entende a súa condición humana. Unha nena sen liberdade.
Este titular non debera pasar desapercibido. Doe. Doe porque tivo pai e nai, e ten aboa e a abó que se desentenderon dela. Doe porque esnaquizan valores esenciais. E agora, que? Unha nena que non entende a súa condición humana. Unha nena sen liberdade.
Recupero certo optimismo (continuación)
Despois de desintoxicarme de autocar e medios motorizados cun paseo na bici, recupero o fío narrativo.
Chegados ao hotel e feita a distribución das habitacións, xantamos de forma libre por Salou. A tarde tamén sería de experimentación. Non houbo ningún motivo de queixa. Todo o contrario. Xa percibín que, dalgunha maneira, non teriamos problemas de conduta. O típico: charlas ilusionadas na habitación; habitacións de 10 onde só podían durmir 6; mestura de sexos dialogante; compañeirismo; etc.
Puidemos comprobar esa noite o que é Salou en temporada medio-baixa aderezada pola crise que azouta ao sistema-mundo: baleiro e relacións públicas a procura de "carne" para poboar as discotecas. Así coñecimos a primeira disco....que foi a segunda tamén (por engano e/ou manipulación mediante promesas de gogós....que máis que gogós semellaban caretas desilusionadas e carentes de calquera atractivo). Non me gustou esa discoteca. Algo máis a da derradeira noite...
Dicir que as noites se convertian nunha escusa para ir á praia, onde se xogaba ao fútbol, se xogaba coa retórica de corpos que comezan a amarse no encontro. Que fermosa é a mocidade!! Aí daste conta do pasos que deches....desexando dar aínda máis.
PORT-AVENTURA
O segundo día pasámolo enteiro en Port-Aventura. Como está a medio gas non tivemos colas, puidemos repetir, ver con tranquilidade as actuacións. En fin, pleno disfrute dunhas actraccións perfectamente estruturadas, organizadas e limpísimas. Mesmo, dialogando con Isabel, nun dos bancos das ruelas, tiñamos sensación de tranquilidade. E había xente. Non era abafante, pero había xente: educación?
BARCELONA
o terceiro día Barcelona. Collimos ao noso guía Josep Lluis preto do Camp Nou. Simpático e bo coñecedor, soubo comunicar o seu saber. Foi explicándonos, a medida que progresaba o autocar, como se organizaba o proxecto urbán de Barcelona, como se orquestraba a enorme masa de tráfico rodado....Mentres comentabamos entre todos e todas a enorme cantidade de aparcabicis e de bicis....Outra mentalidade quizais?
A Sagrada Familia foi desmenuzada na súa filosofía. Despedida do guía con aplauso. Logo, xa ás 13h, proxección dun film no Imax. De prehistoria e evolución: impresionaba sentirse protagonista do filme. Daba a sensación de que podía estendéndome podía agarimar eses rostros, esas mans....e de que esas enormes bocas dentadas me ían devorar....
Pola tarde, Aquarium e retorno.
TARRAGONA
Visita a Tarragona no 4º día. A min, persoalmente, foi o que máis me gustou. Lembreime daquel mes de xullo de 2006 cando me convidaron os de MARPOC a dar unha conferencia nas súas xornadas anuais de defensa da lingua e cultura occitanas en Nîmes. Roma en nós. Tarragona ofrece menos amplitude, quizais máis fragmentos...pero son intensos. Aí pendúrome no tempo e na memoria: poñer en marcha os saberes mitolóxicos, epigráficos, historicos e sociais....Marabilloso, sen dúbida.
AMPOSTA E DESEMBOCADURA DO EBRO
Aquí os manchóns da viaxe. Por mor non de nós, non do alumnado, senón dunha confabulación inconsciente entre unha Axencia ignorante e un Albergue anacrónico.
Chegamos en autocar a Amposta despois de 1 hora de viaxe. Recollimos á guía..máis autocar ata a Deltebre e a desembocadura do Ebro, onde subimos en barco para facer un pequeno cruceiro (45 mins) pola desembocadura con explicacións dun locutor coñecedor e amante da retranca tanto coma do medio ambiente. Estivo ben.
Regreso....Albergue....O primeiro, xa, antes de baixar: a necesidade, segundo a guía de facer unha fila....para entrar no comedor. Semelloume anacrónico e anti-todo. Despois, a necesidade-imperiosidade-obrigatoriedade de non entrar a xantar...SE ANTES NON ENTRABA A GUÍA. Era absurdo xa que as mesas estaban ben indicadas. Na primeira os educadores, e detrás os mozos e mozas. Pero non. Mesmo se enfadaron cando entramos.
As fiestras con rexas....A porta pechada..e unha vez entras non saes....
O máis negativo: unha confrontación entre uns rapaces nosos cunha monitora que se debeu crer unha divindade todopoderosa e insultou aos nosos rapaces por NON SABER CATALÁN!!!
Estas persoas son as que lle facilitan as armas aos da dereita. Que obriga ten un mozo ou moza de 14 anos de saber catalán....se no sistema educativo a lingua común é o castelán?? Que impide a unha mente abrirse e falar castelán e dialogar, comunicarse amablemente?? ESTREITEZ.
O centro dispón dunhas instalacións moi boas, pero cunha organización disciplinaria militarizada que non vai cunha excursión. VIVA THOREAU E A DESOBEDIENCIA CIVIL!!! A un acto represor sempre lle responde a solidariedade e a liberdade... Eles e eu saben do que falo....
A planificación da visita ao Parque Natural foi negativa tamén, xa que só nos pasearon unha vez máis en bus, cando non era o agardado. E as visitas aos lugares se facían cos establecementos pechados. Mesmo, o refuxio ornitolóxico -tamén tancat- serviu unicamente para que os alumnos e alumnas que quixeron baixar por 5ª vez do autocar morresen de risa cando o que se ensinaba eran pitas, pavos e patos....animais que poboan as hortas de moitas das súas casas familiares!!!
Iso vale para os urbanitas de Madrid ou Barcelona, pero para un galego!!
Á noite tivemos que loitar -aí Isabel foi impecable e implacable- para conseguir 15 minutos de anticipo sobre a hora de cea prevista (20h45...a HORA DA FINAL DE CHAMPIONS!!!). Ao fin, foron máis minutos....e é que non había ninguén!! Houboi bronca...por non agardar ás guía. Nós, mentres, apoderámonos da sala. Tesouro prezado para dúas horas de diversión. Vitoria e cánticos. Celebramos o triunfo cunha pachanga de unha hora nunha pista de herba artificial. Disfrutamos coma ananos....e eu sentinme de novo útil para o fútbol despois das miñas lesións.
ÚLTIMO DÍA: RETORNO Á RUTINA
último día...16 horas de autobus por diante...
O OPTIMISMO
O alumnado forma un grupo humano, diverso, pero complementario. Mesmo hai un gran Schrek, cheo de humanidade despois dun primeiro trance bruto. E hai nenas dignas de películas de princesas e fadas. Todas coas súas peculiariades. Loxicamente, teño máis empatía cos de lingua francesa porque levamos xa 4 anos falándonos. E descubrín que teño un fillo, je je (que mesmo, para seguir a coña, chamábame "mon père" e eu "mon fils"). Ah! e tamén teño unha para quen conformo de forma metafórica e agarimosa o "seu pior pesadelo".
A todo este grupo graciñas por facerme recuperar optimismo....
Au revoir!
Chegados ao hotel e feita a distribución das habitacións, xantamos de forma libre por Salou. A tarde tamén sería de experimentación. Non houbo ningún motivo de queixa. Todo o contrario. Xa percibín que, dalgunha maneira, non teriamos problemas de conduta. O típico: charlas ilusionadas na habitación; habitacións de 10 onde só podían durmir 6; mestura de sexos dialogante; compañeirismo; etc.
Puidemos comprobar esa noite o que é Salou en temporada medio-baixa aderezada pola crise que azouta ao sistema-mundo: baleiro e relacións públicas a procura de "carne" para poboar as discotecas. Así coñecimos a primeira disco....que foi a segunda tamén (por engano e/ou manipulación mediante promesas de gogós....que máis que gogós semellaban caretas desilusionadas e carentes de calquera atractivo). Non me gustou esa discoteca. Algo máis a da derradeira noite...
Dicir que as noites se convertian nunha escusa para ir á praia, onde se xogaba ao fútbol, se xogaba coa retórica de corpos que comezan a amarse no encontro. Que fermosa é a mocidade!! Aí daste conta do pasos que deches....desexando dar aínda máis.
PORT-AVENTURA
O segundo día pasámolo enteiro en Port-Aventura. Como está a medio gas non tivemos colas, puidemos repetir, ver con tranquilidade as actuacións. En fin, pleno disfrute dunhas actraccións perfectamente estruturadas, organizadas e limpísimas. Mesmo, dialogando con Isabel, nun dos bancos das ruelas, tiñamos sensación de tranquilidade. E había xente. Non era abafante, pero había xente: educación?
BARCELONA
o terceiro día Barcelona. Collimos ao noso guía Josep Lluis preto do Camp Nou. Simpático e bo coñecedor, soubo comunicar o seu saber. Foi explicándonos, a medida que progresaba o autocar, como se organizaba o proxecto urbán de Barcelona, como se orquestraba a enorme masa de tráfico rodado....Mentres comentabamos entre todos e todas a enorme cantidade de aparcabicis e de bicis....Outra mentalidade quizais?
A Sagrada Familia foi desmenuzada na súa filosofía. Despedida do guía con aplauso. Logo, xa ás 13h, proxección dun film no Imax. De prehistoria e evolución: impresionaba sentirse protagonista do filme. Daba a sensación de que podía estendéndome podía agarimar eses rostros, esas mans....e de que esas enormes bocas dentadas me ían devorar....
Pola tarde, Aquarium e retorno.
TARRAGONA
Visita a Tarragona no 4º día. A min, persoalmente, foi o que máis me gustou. Lembreime daquel mes de xullo de 2006 cando me convidaron os de MARPOC a dar unha conferencia nas súas xornadas anuais de defensa da lingua e cultura occitanas en Nîmes. Roma en nós. Tarragona ofrece menos amplitude, quizais máis fragmentos...pero son intensos. Aí pendúrome no tempo e na memoria: poñer en marcha os saberes mitolóxicos, epigráficos, historicos e sociais....Marabilloso, sen dúbida.
AMPOSTA E DESEMBOCADURA DO EBRO
Aquí os manchóns da viaxe. Por mor non de nós, non do alumnado, senón dunha confabulación inconsciente entre unha Axencia ignorante e un Albergue anacrónico.
Chegamos en autocar a Amposta despois de 1 hora de viaxe. Recollimos á guía..máis autocar ata a Deltebre e a desembocadura do Ebro, onde subimos en barco para facer un pequeno cruceiro (45 mins) pola desembocadura con explicacións dun locutor coñecedor e amante da retranca tanto coma do medio ambiente. Estivo ben.
Regreso....Albergue....O primeiro, xa, antes de baixar: a necesidade, segundo a guía de facer unha fila....para entrar no comedor. Semelloume anacrónico e anti-todo. Despois, a necesidade-imperiosidade-obrigatoriedade de non entrar a xantar...SE ANTES NON ENTRABA A GUÍA. Era absurdo xa que as mesas estaban ben indicadas. Na primeira os educadores, e detrás os mozos e mozas. Pero non. Mesmo se enfadaron cando entramos.
As fiestras con rexas....A porta pechada..e unha vez entras non saes....
O máis negativo: unha confrontación entre uns rapaces nosos cunha monitora que se debeu crer unha divindade todopoderosa e insultou aos nosos rapaces por NON SABER CATALÁN!!!
Estas persoas son as que lle facilitan as armas aos da dereita. Que obriga ten un mozo ou moza de 14 anos de saber catalán....se no sistema educativo a lingua común é o castelán?? Que impide a unha mente abrirse e falar castelán e dialogar, comunicarse amablemente?? ESTREITEZ.
O centro dispón dunhas instalacións moi boas, pero cunha organización disciplinaria militarizada que non vai cunha excursión. VIVA THOREAU E A DESOBEDIENCIA CIVIL!!! A un acto represor sempre lle responde a solidariedade e a liberdade... Eles e eu saben do que falo....
A planificación da visita ao Parque Natural foi negativa tamén, xa que só nos pasearon unha vez máis en bus, cando non era o agardado. E as visitas aos lugares se facían cos establecementos pechados. Mesmo, o refuxio ornitolóxico -tamén tancat- serviu unicamente para que os alumnos e alumnas que quixeron baixar por 5ª vez do autocar morresen de risa cando o que se ensinaba eran pitas, pavos e patos....animais que poboan as hortas de moitas das súas casas familiares!!!
Iso vale para os urbanitas de Madrid ou Barcelona, pero para un galego!!
Á noite tivemos que loitar -aí Isabel foi impecable e implacable- para conseguir 15 minutos de anticipo sobre a hora de cea prevista (20h45...a HORA DA FINAL DE CHAMPIONS!!!). Ao fin, foron máis minutos....e é que non había ninguén!! Houboi bronca...por non agardar ás guía. Nós, mentres, apoderámonos da sala. Tesouro prezado para dúas horas de diversión. Vitoria e cánticos. Celebramos o triunfo cunha pachanga de unha hora nunha pista de herba artificial. Disfrutamos coma ananos....e eu sentinme de novo útil para o fútbol despois das miñas lesións.
ÚLTIMO DÍA: RETORNO Á RUTINA
último día...16 horas de autobus por diante...
O OPTIMISMO
O alumnado forma un grupo humano, diverso, pero complementario. Mesmo hai un gran Schrek, cheo de humanidade despois dun primeiro trance bruto. E hai nenas dignas de películas de princesas e fadas. Todas coas súas peculiariades. Loxicamente, teño máis empatía cos de lingua francesa porque levamos xa 4 anos falándonos. E descubrín que teño un fillo, je je (que mesmo, para seguir a coña, chamábame "mon père" e eu "mon fils"). Ah! e tamén teño unha para quen conformo de forma metafórica e agarimosa o "seu pior pesadelo".
A todo este grupo graciñas por facerme recuperar optimismo....
Au revoir!
Recupero certo optimismo
Pode que sexa cun certo toque de inxenuidade. Hoxe teño certo ánimo positivo e é gracias a eles e elas. A Quen? Aos meus alumnos e alumnas. Si. Dixen ben. Non estades alucinados. Nin ai fumes verdes na miña pipa..agora mesmo apagada.
Hai escasas horas cheguei, xunto coa miña compañeira de traballo, Isabel, dunha viaxe cultural a Catalunya con epicentro neurálxico en Salou.
Tratarei de relatalo resumido. Sei que algún deles e algunha delas poderá ler o que escribo. Non por iso deixarei de ser sinceiro...."un petit défaut, pour quelques uns"
Saimos o venres 22, ás 23h15, desde as portas do CPI camiño de Salou. No autocar, 18 alumnos e alumnas do CPI Santa Lucía de Moraña e dúas colegas, Paz e Lucía. Acomodo rápido. Emoción e nerviosismo estouran nas recén estreadas butacas de viaxe. Veñen de seguida as cancións de...época...SI!!! Os meus oídos flipaban...só lles faltou cantar Manolo Escobar e "Mi carro". Iso si. Só sabian as primeiras estrofas das cancións co que lle aforraban aos meus sacrificados oídos o sufrimento completo. Ah! e unha rara canción rara: "Queremos que X baile la Pelusa/ Pelusa por delante / Pelusa por los lados / Pelusa por detrás"...que incitaban á reunión colectiva debaixo dun meigallo imposible de definir. Primeira parada seria Zaragoza. Ao pé da Pilarica. Jacobo o condutor xa se incorporara con nós e sería "une grande découverte" para nós. Non coñecía a Basílica. Gustoume o aspecto monumental. A tranqulidade do contorno adxacente. *sigo m'ais tarde *vou dar un paseo en bici
Hai escasas horas cheguei, xunto coa miña compañeira de traballo, Isabel, dunha viaxe cultural a Catalunya con epicentro neurálxico en Salou.
Tratarei de relatalo resumido. Sei que algún deles e algunha delas poderá ler o que escribo. Non por iso deixarei de ser sinceiro...."un petit défaut, pour quelques uns"
Saimos o venres 22, ás 23h15, desde as portas do CPI camiño de Salou. No autocar, 18 alumnos e alumnas do CPI Santa Lucía de Moraña e dúas colegas, Paz e Lucía. Acomodo rápido. Emoción e nerviosismo estouran nas recén estreadas butacas de viaxe. Veñen de seguida as cancións de...época...SI!!! Os meus oídos flipaban...só lles faltou cantar Manolo Escobar e "Mi carro". Iso si. Só sabian as primeiras estrofas das cancións co que lle aforraban aos meus sacrificados oídos o sufrimento completo. Ah! e unha rara canción rara: "Queremos que X baile la Pelusa/ Pelusa por delante / Pelusa por los lados / Pelusa por detrás"...que incitaban á reunión colectiva debaixo dun meigallo imposible de definir. Primeira parada seria Zaragoza. Ao pé da Pilarica. Jacobo o condutor xa se incorporara con nós e sería "une grande découverte" para nós. Non coñecía a Basílica. Gustoume o aspecto monumental. A tranqulidade do contorno adxacente. *sigo m'ais tarde *vou dar un paseo en bici
mardi 19 mai 2009
NADA SE ENTENDE BAIXO A LUZ DO DÍA
Pode ser verdade. Nada se entende baixo a luz do día. Cando menos, a distancia é un enorme foxo de incomprensión. As frases entrecúrtanse no fío da conversa atropelada. Todo se fai de xeito veloz. Como se estivese penalizado reflexionar e facer as cousas con lenta seguridade.
Hai varias eleccións xa deixei de ver primeiro os telexornais televisivos serios e despois de mercar a prensa do sistema capitalista. E, a verdade, non estou menos informado. Refírome, claro, a información, non a espectáculos.
Pero cando reparo en que se está convertendo á nosa universidade...aí, xa NON ENTENDO REN!!
Xa mo explicarán estas xeracións de autómatas competitivos. Xa mo explicarán.
Hai varias eleccións xa deixei de ver primeiro os telexornais televisivos serios e despois de mercar a prensa do sistema capitalista. E, a verdade, non estou menos informado. Refírome, claro, a información, non a espectáculos.
Pero cando reparo en que se está convertendo á nosa universidade...aí, xa NON ENTENDO REN!!
Xa mo explicarán estas xeracións de autómatas competitivos. Xa mo explicarán.
lundi 18 mai 2009
REFLEXIÓNS DESDE A RÚA (VIII)
A ilegalización dunha nova lista no País Basco, apelando á retórica mutiladora de ETA, é desfacer as virtudes da Democracia con maiúsculas. Por outra banda, Sastre, Maestro e , o gran escritor galego Méndez Ferrín merecen un respecto.
Pero as xerarquías da democracia -en minúscula- son a fouce da pluralidade confrontativa e dilemática. Pregarse a este pensamento único e autocompracente é un acto de covardía.
A que se lle ten medo?
Ou é que o pobo expresa a súa vontade só cando coincide coa nosa postura xerarquizada e sistémica??
Claro que si, senón non terían medo de confrontarse na dialéctica política cos partidos politicos conforntativos.
A Lei de Partidos é un ataque á Democracia
Pero as xerarquías da democracia -en minúscula- son a fouce da pluralidade confrontativa e dilemática. Pregarse a este pensamento único e autocompracente é un acto de covardía.
A que se lle ten medo?
Ou é que o pobo expresa a súa vontade só cando coincide coa nosa postura xerarquizada e sistémica??
Claro que si, senón non terían medo de confrontarse na dialéctica política cos partidos politicos conforntativos.
A Lei de Partidos é un ataque á Democracia
Adeus, poeta, adeus
Foise o amigo
Foise o poeta
non son quen de necrolóxicas
pero hoxe ao redor do verso
o baleiro
o silencio
a morte
pero Benedetti está
***
Os meus alumnos e alumnas déronme a modo de pésame a man
os seus versos
enciclopedia de vida
acompañan as nosas clases
por momentos intensos
****
Unha amiga dedicoume unha fermosa analoxía
ao sabelo
comparou as nosas vidas entre versos e compromiso
con iso abonda para estourar
****
con isto abonda
hoxe
do libro: Testigo de uno mismo
hoxe o silencio é estar
aquí na quietude do camiñar
simplemente contigo
Foise o poeta
non son quen de necrolóxicas
pero hoxe ao redor do verso
o baleiro
o silencio
a morte
pero Benedetti está
***
Os meus alumnos e alumnas déronme a modo de pésame a man
os seus versos
enciclopedia de vida
acompañan as nosas clases
por momentos intensos
****
Unha amiga dedicoume unha fermosa analoxía
ao sabelo
comparou as nosas vidas entre versos e compromiso
con iso abonda para estourar
****
con isto abonda
hoxe
do libro: Testigo de uno mismo
"lo mejor es meterse en silencio
siempre que lo permitan las alarmas
así yo adquiero mi tranquilidad
porque el silencio es como mi casa"
(Inspiración)
***hoxe o silencio é estar
aquí na quietude do camiñar
simplemente contigo
Inscription à :
Articles (Atom)