mercredi 16 avril 2008

Reflexións desde a rúa (V)

Estou fondamente anoxado e amolado. Resulta que hai necios que homenaxean con concertos a maldita vida do nazi Adolfo Hitler. Que demos pasa pola escasa capacidade neuronal para comprender que ese ser inmundo nunca debera nacer? Podédesme chamar intolerante. Tedes razón: non tolero aos xenófobos, aos machistas, aos fascistas, aos racistas, e a toda esa tropa de filonazis que salta e baila proferindo berros en contra de boa parte da Humanidade.

Tanto me dá que se apele á Liberdade de Expresión, xa que esta, e o resto dos Dereitos Humanos, están sendo saqueados polo neoliberalismo. Convértese nun recurso retórico. Aos fascistas, síntoo, nin pan.

Hoxe non soporto a idiotez humana. Hoxe non.

A violencia que domina os resortes das relacións (?) humanas prodúceme tristeza. Pero, como dicía Gramsci -e non me queda máis remedio, senón cáseque sería un perfecto suicida- fronte ao pesimismo da razón, o optimismo da vontade. E nese optimismo hai que convocar a todas as persoas a que traballen e militen en Dereitos Humanos, a que eduquen, a que se mollen publicamente..

E algo que me abraia: un comportamento que coidaba erradicado: a tolerancia das mozas coas bofetadas ou pataletas ciumentas da súa parella..."é que me quere", teño escoitado.

Menuda tontería!!

Ata outro día

vendredi 11 avril 2008

Reflexións desde a rúa (IV)

Pasou tempo. Demasiado, quizais. Mais non sentía a necesidade. Non sentía a vertixe de asomarme ao baleiro que produce unha páxina en branco. Hoxe tampouco. Mais desexo experimentar a escritura sen a paixón da política, do compromiso social permanente e constante. Que, hoxe, polo menos, se me permita esta pequena licenza, este indecoroso lecer.

Pasou tempo. E no debullar dunha mazá, unha nena, coa boca aberta, asiste ao fermoso espectáculo da maxia. Esa maxia de sentirse acompañada na súa viaxe por eses maiores que autoafirman seren seu pai e súa nai. Debe ser algo anómalo para a nena. Estar cos seus dous pais, un venres.

Pasou tempo. Na libraría dos amigos Oscar e Iria, o libro non viaxa tanto como desexan seus donos. E o diálogo amosa a preocupación de quen vive da cultura, da fermosa cultura de ler. Hoxe, mesmo semella un acto heroico vivir diso. E díxenllelo. E riron. Pero teñen a determinación de seguir adiante. Como desexaría convencer a todas as persoas que un dos regalos máis bonitos e ler un libro. Esta práctica, ademais, permite múltiples variantes: solitaria total, disfrutando dun café, por exemplo, mentres Leonard Cohen canta a Suzanne; solitaria parcial, ollando de cando en vez á túa parella con complicidade; colectiva, cando lle les un contiño a un ser querido, pequeno ou maior, porque nesas dúas idades a lectura é unha necesidade existencial; e máis que vós desexedes.

Pasou tempo e xa deixo estas liñas.